Dit verhaal kwam ik net ’toevallig’ tegen. Het is 21 december. Het gaat over 21 december. De betekenis ervan. De dag waarop we het boek ‘In de Stilte hoor je alles’ lanceerden. Hier de tekst van toen… omdat het nu ook 21 december is.
Het is vandaag 21 december. De kortste dag, de langste nacht. Het licht in jezelf wil geboren worden. De winterzonnewende…
Tijdens de winterzonnewende waakten herders ’s nachts bij de dieren op het veld. Jezus werd geboren tussen de dieren, in een stal…
De Winter Zonnewende is van oudsher de opmaat voor de terugkomst van het Licht. Al duizenden jaren wordt Winter Zonnewende in vele culturen gevierd. Met heel veel licht-rituelen in vuur, lampen en kaarsen, kerstbomen, die allemaal de terugkeer van de Zon, het Licht symboliseren. Het geboorte-feest van de Onoverwinnelijke Zon. De terugkeer van het Licht.
Het Keltische Yule-feest.
In Skandinavië het Luciafeest.
Op het Zuidelijk halfrond het Inti Raymi.
Midden in de winternacht ging de hemel open….
Door de duisternis te omarmen in jeZelf vier je de terugkeer van het Licht ín jou, je viert jouw innerlijke geboorte. Je maakt zo de stal tot een bewoonbare plek waar liefde mag wonen – en dat is in je hart; een nieuw Goddelijk leven in verbinding met alles wat is! Vrede op aarde vindt hier zijn begin!
Het licht in jezelf. We hebben het donker nodig om het licht in onszelf te vinden. Vanuit ons eigen licht, door te leven vanuit ons hart, maken we het zelf licht op de wereld.
Dit boek (In de Stilte hoor je alles) vertelt ook over onze verantwoordelijkheid voor de aarde en alles wat leeft. De eenheid tussen mens en natuur, respect en waardering, voor wat we eten bijvoorbeeld en ‘nemen’ uit de natuur. Het samenleven, gezamenlijke doelen en belangen op aarde. Onze verantwoordelijkheid en mogelijkheid tot creëren van een betere wereld. Dat kunnen de dieren niet, wij wel. Dat vraagt ons om in ons eigen licht te gaan staan, om vanuit onze eigen kracht te leven. Ieder op z’n eigen manier.
‘Ons potentieel’ gebruiken – zoals de leeuw zijn, wij kennen ons eigen potentieel niet – betekent ons niet ‘klein laten houden’, zien dat we veel meer kunnen dan we denken. Zien wie we echt zijn. Onszelf bevrijden van al die ballast – van zorgen en regeltjes – zijn wie we echt zijn.
Zoals je kunt lezen, begon Piek met het schrijven van dit boek in de winter. Na meer dan een jaar getreuzel en gesputter had ze ineens de smaak te pakken. Het ene na het andere hoofdstuk rolde eruit. ‘Ga maar door,’ moedigde ik haar aan. We werken al jaren samen – dus ik wist dat ik niet meteen moest beginnen met op- en aanmerkingen en correcties. Ondertussen ging zij de woorden tellen. Iemand had haar verteld hoeveel woorden een ‘volwassen’ boek heeft. Zo ging ze ook hoofdstukken tellen. Dieren tellen. “Gewoon doorgaan, die dingen zijn niet belangrijk,” zei ik dan. Maar het was haar manier om er vat op te hebben. De verhalen wilden verteld worden en rolden eruit. Tot het moment kwam dat Piek zei: “Zo, klaar!”
Ze had kunnen weten dat er daarna nog een heleboel moest gebeuren. We hadden dat al vaker meegemaakt. Het viel haar zwaar. Daar kwam het commentaar, bij elk hoofdstuk vragen, opmerkingen,‘ kan je dit even uitleggen?’ en ‘dat kan er wel uit.’ ‘Dit is een oordeel.’ Of ‘waarom schrijf je zo over jezelf?’ enz.. enz… Piek baalde. Had het gevoel dat ze weer helemaal opnieuw kon beginnen. Dat was niet zo. De basis lag er en die is gebleven. En na al het herschrijven waren we nog niet klaar. Foto’s. Vormgeving…
Arnoud, de vormgever zat met z’n oren te klapperen bij het onderwerp. Al jaren doet hij de vormgeving voor Happy View en voor mij, maar dit… De eerste keer dat we om de tafel zaten, uitte hij z’n scepsis over het hele onderwerp. Het kon niet. Dit ging te ver. Waarop ik zei: “We hoeven geen boeken te maken waar dingen in staan die mensen allemaal al weten. Dat heeft geen zin. Maar als je er niet achter kan staan, moet je het zeggen. Dan moet je het niet doen.”
En zo ging hij er toch mee aan de slag. Zij het wat sputterend. Vooral toen hij het verhaal over de leeuw op de voorkant meekreeg. Hij had een mooie afbeelding van een leeuw gevonden. Piek zag de leeuw en dacht: Hee, die ken ik niet. Ze knoopte er een gesprek mee aan. En deze leeuw vertelde wat hij kon doen voor het boek en de mensen, die het in handen kregen: Kracht geven. Ze schreef mij: “Kijk nu nog eens naar die leeuw, wat zie je?” Ik keek en nee maar, de leeuw zag er anders uit. Het was alsof hij opeens leefde, je tegemoet sprong vanuit het plaatje.
Toen kwam Apple ineens met Mac OS Lion. Potjandrie, wat zag ik nou? Dezelfde leeuw? Hij leek er sprekend op! “Dan nemen we toch een andere, geen punt,” zei Arnoud. “Nee, dat kan niet!” Deze leeuw had tenslotte net het boek z’n kracht gegeven. Dat was van de zomer. Het proces kwam even stil te liggen. Later bekende Arnoud dat dat hem echt even te ver ging….
En toch heeft ook hij uiteindelijk z’n kracht er aan gegeven en het boek gemaakt tot wat het nu is. Lekker duidelijk, toegankelijk, nuchter, jaja… En, het leukste van alles is dat hij gisteren 50 boeken kwam ophalen. Hij gaat het kado doen aan al z’n relaties…. Ook hij is er trots op. En bedankte ons achteraf voor de vrijheid die hij had gekregen om er iets moois van te maken. Ook voor hem was het blijkbaar toch de krent in de pap van het afgelopen jaar.
Van veel mensen hebben we al enthousiaste reacties gekregen. De inhoud, de vormgeving, de foto’s. Fotografen, voor zover aanwezig… bedankt!
Een van de enthousiaste reacties kwam van Recep (van Zenne, waar we de boekpresentatie hielden). Hij ontving het boek – als kadootje – toen hij ziek op bed lag. “Ik ben meteen beter!” liet hij weten. Hij nam het initiatief voor deze presentatie. En hij had gelijk. Dit moest maar eens gevierd worden. Vandaag gaat het boek officieel ‘de lucht in’ – de wereld in. Precies op deze dag, de 21-ste december, de kortste dag. Om een lichtpuntje te zijn, een reddingsboei, om het licht in onszelf aan te wakkeren. Het is niet nodig om in het donker te blijven rondhangen. “Met ballast op je rug kan je niet vliegen,” zegt de hommel. “Kijk naar het licht,” zeggen de dieren. De terugkeer van het licht… In dit boek ‘het recept.’
Bedankt dat jullie hier allemaal zijn, bedankt voor jullie bijdrage, op welke manier dan ook en Recep, bedankt voor het ontvangen van ‘het licht’ – voor deze gelegenheid om het boek te presenteren, je gastvrijheid en je enthousiasme.
En nog een laatste woord voor Piek: Gefeliciteerd, dat je al je eigen gesputter overwonnen heb. Wees maar lekker de stem van de dieren. Want – zoals de leeuw al zei: Ik kan brullen wat ik wil, maar ik word niet gehoord! Jij kan het verwoorden – wat de dieren te zeggen hebben. Doe het gewoon. Want ook al denk je soms van niet: Jij wordt wel gehoord! En gelezen… Go for it! Als ambassadeur voor de dieren heb je een schone taak! Brul ons allemaal maar wakker!
En laten we vanavond de terugkeer van het licht vieren! Met de dieren!
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.