Verhalen komen en verhalen gaan weer. Je kunt erin verzeild raken, zo levensecht doet een verhaal zich voor. Soms alleen maar om je wakker te schudden uit die droom.
Een zaadje dat ontkiemt, een vlinder die ontpopt, een kuikentje dat uit z’n ei breekt, ja, ook een kind dat wordt geboren, gaat het niet allemaal gepaard met eerst een grote weerstand, waar je dan doorheen breekt?
Het geboren willen worden is sterker dan de weerstand. Het is zelfs zo dat hoe meer weerstand hoe sterker de stuwkracht wordt.
Gisteren sprak ik iemand die na een ernstig auto-ongeluk begreep dat ze nu moest doen wat ze te doen had, dat ze niet voor niets het ongeluk had overleefd. Het stond al in de sterren geschreven, als je het mij vraagt, wat zij kwam doen. Soms hebben we het nodig zo duidelijk die noodzaak te voelen om ook die keuze te maken. Het leven helpt ons een handje, juist met die ‘weerstand’, onze eigen weerstand in feite. Op die manier wordt duidelijk wat door wil breken.
Al die verhalen, we kunnen ervan genieten, we kunnen er ook in verdwaald raken of in gevangen zitten. Maar zodra je het als een verhaal gaat zien, koppel je jezelf los, dan kan het ei open barsten.
Dat is de vrijheid die we zoeken. Of die gevonden wil worden. De hergeboorte.