Het spel

Een simpel spel kan je behoorlijk wat inzicht geven in het grote spel van het leven. Wij deden Qwirkle. Met zes verschillende figuren en zes kleuren moest je rijtjes van zes proberen te maken. Wat ik merkte, is dat ik niet zozeer bezig was met punten scoren of winnen, maar vooral met mogelijkheden creëren, waardoor anderen makkelijk de rijtjes af konden maken. Omdat het een samenspel was, kon je ook niet echt een tactiek bedenken om je eigen straatjes te leggen. Je kon wel mogelijkheden blokkeren.

Het deed me denken aan de verhalen die ik heb gehoord over de oertijd en natuurvolken die nu nog steeds zo leven. De jagers wisselden van speer, het schijnt overigens dat ze alleen schoten als ze een dier toestemming hadden gevraagd om tot voedsel te dienen, maar dat terzijde. Ik moet er trouwens niet aan denken om een dier te schieten en dat maakt ook dat ik grote moeite heb met de bergen vlees die in de winkels en op de tafels verschijnen met kerst, maar ook dat even terzijde. Het wisselen van speer diende een doel: Degene van wie de speer was, had ‘gewonnen’, niet degene die geschoten had. Zo voorkwam men dat er een als beste jager de overwinning op z’n conto kon schrijven. Die natuurvolken zagen trouwens het eerste dier dat ooit was geschoten als de eerste zonde van de mensheid, daar ging het mis. Sindsdien hebben wij als mensheid ook te lijden. Vanuit de Eenheid bekeken, kan ik die gedachte goed volgen.

Dan het spel van het leven. We kunnen samenwerken en mogelijkheden voor elkaar creëren, waardoor we allemaal kunnen groeien. Als we denken dat er tekort is, gaan we ‘vechten’ en treedt het gevoel in dat we moeten winnen van anderen, concurrentie. Juist dan blokkeren we wegen voor elkaar. Mens, natuur en dieren zijn een eenheid en de een wordt de dupe van de ander als er strijd ontstaat. Nu is het zo dat er een periode van grote droogte in de wereld vooraf ging aan de verstoring van de natuurlijke balans. Sindsdien kennen we ‘het gevecht’, veroveringen, uitmondend in oorlogen. Macht, winst, uitbuiting, onderdrukking, van daaruit is het ego ontstaan. Ook het vechten voor bepaalde rechten was nooit nodig geweest als het onderlinge respect en de zorg voor elkaars welzijn vanzelfsprekend was gebleven. Nu leven we in een wereld met daders en slachtoffers, winnaars en verliezers, althans, zo ervaren we dat vaak.

Eenheid betekent dus simpelweg: De ander ben je ook zelf. Doe dat een ander niet, wat je ook niet wil dat jou geschiedt. Jouw geluk is mijn geluk. Het individuele belang bestaat niet, alles is of zou in ieders belang moeten zijn. Gezamenlijk. De wereld is een geheel en de ‘wetten’ van eenheid blijven gelden. De kortzichtigheid van persoonlijk gewin is uiteindelijk in je eigen nadeel. We hoeven geen winnaars te zijn, maar we hoeven ons ook geen slachtoffer te voelen.

Dat is wat het spelletje mij leerde. Natuurlijk heb ik niet gewonnen… maar als er andere spelregels waren geweest, dan misschien wel. Maar het gaat mij niet om het winnen, dat is niet waar ik mijn plezier in vind. In het creëren van mogelijkheden, in het creëren van een mooi geheel, met mogelijkheden voor iedereen, daarin had ik meer lol. Ik dacht ondertussen na over andere spelregels. Laten we het spel veranderen, dacht ik. Maar ook dat hoeft niet, want de spelregels van het leven zijn er al, wij hebben er alleen onze eigen draai aan gegeven.

Het enige dat ik zelf kon leren hier uit is dat ik me geen verliezer hoef te voelen. Dat alle frustraties die we in het leven oplopen, te maken hebben met de grote vergissing die we gemaakt hebben. We zijn het spel automatisch mee gaan spelen en ons verliezer gaan voelen, ons gaan verzetten tegen de macht van de overwinnaars, ons afhankelijk gaan voelen, gefrustreerd, we zijn mee gaan doen en gaan geloven dat we minder waard waren, dat we het verloren, ons opofferden, gevangen kwamen te zitten in de macht van anderen. We zijn terug gaan vechten, gaan protesteren, gaan weigeren, of ons aan gaan passen. We zijn mee gaan doen met de van buitenaf opgelegde spelregels en ook dat was onbewustheid.

Het moment waarop ik kon kiezen iets ‘moois’ met mogelijkheden neer te leggen, wat wellicht in mijn eigen nadeel zou kunnen werken, was een cruciaal moment. Dat besef ik pas achteraf. Nu ik erover vertel. Want… als je dat doet, omdat je er lol in hebt, wees dan ook blij en gun een ander dan z’n punten. Voel je niet tekort gedaan, voel geen spijt, als je het doet, doe het dan goed. Dan blijf je jezelf trouw en je bent altijd een winnaar als je jezelf trouw blijft. Het als een ‘nadeel’ voor mijzelf zien, daarin ligt de crux. Daar heb ik iets van geleerd. Als we daar geen ‘last’ meer van hebben, dan zijn we pas echt vrij. Dan spelen we het spel mee op de manier waarop we ons er zelf het beste bij voelen en niemand kan je dan benadelen. Dat was nog een stukje oud ‘zeer’ dat wilde worden opgelost. Een piepklein momentje, met grote gevolgen in het veld van de Eenheid… 🙂

De zelf-sabotage waar ‘we’ (ik ga er even vanuit dat ik niet de enige ben, want… we hebben het tenslotte over de eenheid) mee te maken hebben is niet zozeer dat we te opofferend zijn of het schuldgevoel ten opzichte van onszelf of anderen, maar de twijfel aan onszelf en daarmee de twijfel aan de Goddelijke perfectie. Die perfectie houdt in dat er voor ons gezorgd wordt, dat alles er is wat we nodig hebben. Behalve als we daaraan twijfelen. Twijfel aan onszelf is dat. Als we dat inzien kunnen we die twijfel overwinnen. Dat is waar het om gaat.