Zelf heb ik een klein beetje een beeld van wie dit leest, zo nu en dan krijg ik reacties en soms spreek ik ook mensen. Ik probeer in te schatten wat nuttig is om te delen, maar ik zou graag terughoren of dat ook zo is. Of het zin heeft en de moeite waard is om er steeds even voor te gaan zitten om bepaalde inzichten te delen. Maakt het uit voor jou, heb je er iets aan, houdt het je bij de ‘les’ zoals het mij bij de ‘les’ houdt? Ik hoor het graag! Je kunt tegenwoordig ook reageren op deze pagina en je kunt natuurlijk ook reageren op Facebook. Mocht je vragen hebben of ergens mee worstelen, kom maar op. Ik schrijf door me af te stemmen en als je wilt kan ik me ook op jou of jouw vraag afstemmen. Via de mail mag ook: info@happyview.info

Dat ik regelmatig bepaalde dingen herhaal, op talloze verschillende manieren, is omdat herhaling nodig is om het je eigen te maken. Het een keer lezen is niet genoeg, zelfs het weten is niet genoeg, het toepassen in je eigen situatie is van belang. Dat alles een spiegel is bijvoorbeeld, dat vergeten we maar al te vaak. Het ‘gewone’ leven trekt voortdurend onze aandacht en we reageren op allerlei externe factoren, gebeurtenissen, belevenissen, acties en reacties van anderen, maar hoe vaak nemen we de tijd om echt terug te koppelen naar onszelf? Wat vertelt me dit over mijzelf, mijn wereldbeeld, mijn gevoel? Waar kan ik mijn beleving bijstellen om vervolgens ook andere resultaten te zien ‘in de spiegel’?

Je eigen innerlijke strijd word je getoond in de strijd met anderen. Je eigen gevoel ‘onmachtig’ te zijn word weerspiegeld in situaties waarvan je denkt afhankelijk te zijn, je eigenwaarde en zelfbeeld word je getoond in hoe anderen met jou omgaan. In alles wat je ervaart als iets waar je afhankelijk van bent, is kracht terug te winnen, die je onbewust hebt weggegeven. En die uitdaging hebben we allemaal, elke dag. Dat vraagt om bewustzijn en vaak om een bepaalde slag te maken in jezelf, in plaats van je er zwakker door te voelen, slachtoffer van te voelen, mee te gaan vechten of je erbij neer te leggen alsof het nu eenmaal zo is en jij er niks aan kan doen.

Stel je voor je hebt te maken met een tekort. Een financieel tekort of een tekort aan levensvreugde, succes, waardering of aandacht. Wat doe je dan? Waar gaat je aandacht naartoe? Hoeveel aandacht geef je een ‘probleem’? Hoezeer ben je bezig met het erkennen van dat ’tekort’ als vaststaand feit? In hoeverre erken je de zogenaamde realiteit als vaststaand gegeven?

De zogenaamde realiteit, zoals wij die waarnemen is een reflectie van onze beleving. Het hangt ervan af hoeveel bestaansrecht en erkenning wij ‘het probleem’ geven dat we waarnemen, dat we willen oplossen, waar we mee in gevecht zijn, hoe sterk het zich vertoont en hoe lang het blijft bestaan. Wij versterken het zelf door het te benoemen en te herhalen en voor ‘waar’ aan te nemen.

Al heb je drie ton schuld ‘gemanifesteerd’, als je geen gevoel van mislukking, schaamte, spijt, zelfverwijt of slachtofferschap daarbij zou ervaren, zou je net zo makkelijk het dubbele aan winst kunnen manifesteren. Waarom zou je het een wel kunnen manifesteren en het ander niet? Je kunt het allebei, als je het een kan manifesteren, kan je ook het ander manifesteren. Maar dat vraagt wel bewustheid. Het is misschien makkelijker om ‘mislukkingen’ te manifesteren, omdat dat onbewust gebeurt. En zo worden we ons juist bewust. O, ik had kennelijk het beeld van mezelf dat… daar mag iets bijgesteld worden, opgeruimd worden, getransformeerd worden…

Geld gaat overigens nooit over geld, dat is een vergissing. Het gaat over wat je jezelf gunt en waard vindt, over onafhankelijkheid en over of je in je ‘flow’ zit, doet wat jouw leven je het liefst ziet doen, het gaat over of je kan en mag genieten, of de energie stroomt. Het hangt niet af van heel hard werken en zwoegen, ook niet van anderen of van de bank, het hangt af van je eigen overtuigingensysteem en hoeveel ruimte je jezelf geeft, van de keuzes die je maakt en hoeveel vertrouwen je hebt in jezelf en het leven. Het hangt ervan af waar je in gelooft. Het is een middel om mogelijk te maken waar je voor kiest, geen doel op zich. Het komt na de keuzes, die je maakt om het beste in jezelf te ontwikkelen en daarvoor te gaan, het heeft ermee te maken of je je passie volgt en durft te kiezen. Het komt niet vooraf. Het volgt. Het volgt jouw vertrouwen en kracht en lef. Er wordt voor je gezorgd. Je krijgt alle medewerking als je doet wat het beste is voor jou en de wereld. Hoewel je ook dat dan niet tegen moet houden met je eigen ongeloof, het vraagt wel overgave, loslaten van de controle.

Ik ken iemand die momenteel cruciale keuzes moet maken in zijn leven en er zijn leven lang al op gericht is te overleven, dus de keuzes te maken waarvan hij zeker weet dat hij zijn rekeningen kan betalen. En zo loopt hij altijd achter de feiten aan. Achter de rekeningen aan… Dat is niet zo eenvoudig om te buigen naar ‘Waar heb ik het meest zin in, waardoor zal ik me het beste voelen en hoe kom ik het meest tot mijn recht, wat doe ik het liefst?’ Logisch, want om die keuze te maken vraagt om een nieuwe overtuiging, vertrouwen en weten dat als je kiest voor dat wat het beste is voor jouw welbevinden, het wel goed komt. Dat betekent loslaten van controle en loslaten van angst. Als ik vanuit de verte zie wat de keuzes momenteel zijn, kan ik hem wel vertellen wat voor hem nu het beste zou zijn, maar dat doe ik niet. Ik stel wel vragen in die richting, ik probeer vooral zijn vertrouwen wat te voeden, z’n beeld wat te verruimen en als hij het mij zou vragen, zou ik zeggen: Kies vanuit je kracht, niet vanuit je angst. Maar dan nog, vertrouwen zal iedereen zelf moeten ontwikkelen. Want als je er niet in gelooft en vervolgens bang bent dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt, werkt het nog niet.

Hoewel ik wel zeker weet dat als je de keuzes maakt vanuit je kracht, je nog veel meer kracht ontwikkelt. Je wordt dan als het ware vooruit gestuwd, er wordt voor je gezorgd, er kunnen wonderbaarlijke dingen gebeuren juist als je in het diepe durft te springen en afrekent met je oude patronen. Groei en lef worden altijd beloont. Door het hele universum. Angst, jezelf klein houden en limiteren daarentegen…  zetten je klem. Angst is er om te overwinnen. En angst is bij uitstek geloven in de buitenwereld in plaats van in jezelf en je eigen ongelimiteerde mogelijkheden. Je hebt een verkeerd beeld. Je kent veel teveel waarde toe aan dat wat niet eens bestaat. Je maakt dat tot realiteit.

Om iets anders te manifesteren, je eigen werkelijkheid, is het nodig om die zogenaamde realiteit los te laten en je weerstand ertegen op te geven. Zolang je weerstand voelt tegen dat wat is, wat zich vertoont in je spiegel, hou je het vast. Neem het niet zo serieus, zie het als een spel. En creëer iets nieuws. Als je weet wat je niet wilt, weet je ook wat je wel wilt. Richt je aandacht daarop. Geef al je aandacht aan dat waar je blij mee bent, dat waar je blij van wordt en stop simpelweg met het denken aan problemen. Wees aanwezig in het nu, in je hart en verbind je met je ware zelf. Met de vrede in jezelf. Door je niet te verzetten lost er al heel veel op. Door je grip los te laten, je fixatie, kan het weer bewegen. En weet je wat? Het leven wil altijd de kant op bewegen van meer vrede, meer plezier en meer voldoening, meer overvloed en meer groei. Alles beweegt vanzelf naar het licht, als wij het niet tegenhouden!

Ik geloof dat ik wat ‘strenger’ ben geworden. Niet zozeer oordelend of afkeurend ‘streng’, maar in de zin van duidelijk. Omdat half werk geen zin heeft. Je kunt wel iets willen, maar dan zal je het ook moeten doen. Je kunt wel zeggen of weten dat… maar daar heb je niet zoveel aan. Toepassen, in de praktijk brengen, discipline, jezelf af en toe een schop onder de kont geven. Het is nodig, omdat je anders blijft hangen of terugvalt in oude patronen. Het is nodig om duidelijke keuzes te maken en je te houden aan de afspraken met jezelf. Net zoals het nodig is om selectief te zijn in waar je je aandacht op richt, waar je je tijd aan besteedt en waar je je mee voedt. En om je verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven. En om die verantwoordelijkheid niet bij een ander of bij de buitenwereld neer te leggen. Veel teveel mensen gedragen zich als slachtoffer en dat is een vorm van drama, waar je niets aan hebt. De buitenwereld verandert er niet door, zal je zelfs – als gevolg van de wet van de aantrekkingskracht – bevestigen in dat idee en dan heb je een goed excuus om je achter te verschuilen. Zonde van je leven!

Veel mensen zijn verslaafd aan drama, volgens White Bull. Negatieve gedachten, over jezelf en anderen of over de wereld, zijn ook een vorm van verslaving. Je haalt jezelf ermee uit je kracht. Het is echt nodig om te ontdekken hoe dat werkt, om het de baas te kunnen zijn. Als je niet oplet, sluipt het er te makkelijk in.

“Het gaat wel heel erg over mij,” zei iemand, die bezig was haar intenties voor ‘Een nieuw begin’ op te schrijven. Ja, daar gaat het ook over. Jouw wereld is jouw spiegel en wil je iets veranderen, dan kan dat alleen als je je bezig houdt met jezelf. Als je op onderzoek uitgaat en gaat ‘opruimen’ wat je niet meer nodig hebt. Een vorm van detox is het eigenlijk, negatieve gedachten zijn vervuilend voor je geest en je beeld van het leven. Hoe vreemd is het niet dat we overal wat van vinden, oordelen over hebben, commentaar op hebben, maar dat het een soort ‘not-done’ is om met jezelf bezig te zijn.

Veranderen van de wereld begint bij jezelf. Een probleem oplossen met een ander, begint bij jou. Zelfs het oplossen van bepaalde omstandigheden in je leven – tekorten die je ervaart, je gezondheid die te wensen overlaat of gebrek aan succes of waardering. Als je je eigen beeld of overtuiging weet om te buigen, verandert alles om je heen met je mee. Wij creëren en daarom zijn we nooit slachtoffer.

Herschrijf het maar, al die denkbeelden: “Het is goed om met mezelf bezig te zijn, door zelfonderzoek ontdek ik hoe het leven leuker kan worden en word ik positiever, ik creëer betere omstandigheden en daarmee heb ik een positief effect op de wereld om me heen.” Vertel jezelf een ander verhaal.

Richt je altijd, in elke situatie op de beste uitkomst. Vraag om de beste uitkomst, stel je de beste uitkomst voor of laat het aan het universum (of God of de engelen of de kosmos) over wat de beste uitkomst is en vooral HOE dat zal gaan.

Het lijkt zo simpel, maar als we dat allemaal nu eens echt zouden doen in plaats van ons richten op problemen en zorgen en noodscenario’s, zou de wereld er nu heel anders uitzien. En dat kan dus. Als we dat nu doen.

Bijvoorbeeld: de wereld houdt z’n hart vast voor de uitslag van de verkiezingen in de Verenigde Staten en wat gebeurt er dan? Allerlei weldenkende mensen gaan hun zorgen delen ‘Ojee, Trump gaat winnen en dat is een ramp…’ bijvoorbeeld. Stop it, cancel it, ga het niet creëren en voeden, als dat niet is wat je wilt. Concentreer je op wat je wel wilt of vraag de beste uitkomst. Bid voor de beste uitkomst voor iedereen en deel liever dat je hoopt op de beste uitkomst voor de wereld.

Of willen we dat soms niet? Genieten we van de drama’s en de intriges? Soms lijkt het er wel op. Wat is de reden dat mensen zo graag drama’s, ellende en negatieve voorspellingen delen? Wat heeft het voor een zin om te gaan verkondigen dat ‘het helemaal mis gaat’?
Enerzijds onwetendheid en onbewustheid. Wie dit leest, weet het nu en kan het onthouden.

Anderzijds is het ook een (vreemde) vorm van macht en controle: ‘Ik weet het, zo gaat het en ik voorspel je dat… dus… maak je borst maar nat.’ Wat wil je daarmee bereiken? Mensen bang maken? Zorgen voeden? Laten zien dat je gelijk hebt? Of hoe goed je alles weet? Is dat niet een poging om de controle te hebben, maar ondertussen… zelf precies dat creëren wat je niet wilt? Ja, soms doen mensen dat. Onder het mom van ‘je kunt maar beter van het ergste uitgaan’.

Het lijkt vaak makkelijker om uit te gaan van het ergste dan om te hopen op het beste. Je voelt het verschil. Met ‘hopen op het beste’ geef je het uit handen, lijkt het althans. Je laat de controle los en schakelt over op vertrouwen. En dat is eng, want vertrouwen… waar vertrouw je dan op? Vaak durven mensen niet te vertrouwen op het beste, de beste uitkomst. Dat is het punt.

Terwijl hierin de werkelijke kracht ligt. Vertrouwen is een enorme kracht. Het vraagt moed en overgave. De grip wil losgelaten worden. Dat doen mensen vaak pas als het echt niet anders meer kan.

Richt je dus niet op zorgen en problemen, wees wijs en gebruik je eigen kracht door je op oplossingen en de beste uitkomst te richten. Stop ermee anderen en jezelf ervan te overtuigen hoe erg alles is. Gedraag je niet als slachtoffer. We zijn namelijk geen slachtoffers, hooguit van onszelf en onze eigen overtuigingen. Je maakt alles erger als je denkt dat je slachtoffer bent, want het punt is: je krijgt altijd gelijk. Want je voedt en creëert het zelf.

Er is een groot voordeel: De kracht van het licht is sterker. De kracht van positiviteit en het bereik van mensen die verder kijken dan de obstakels is groter. Hun vertrouwen redt de wereld. Dat is de beste uitkomst. Ik reken er op dat je meedoet! 🙂

“Waar ben je bang voor?” vroeg ik. Het bleef stil. Er kwam geen antwoord. Ik wachtte rustig. Maar het antwoord kwam echt niet. Ze wist het niet.

Dat is interessant! Ik heb het vaker meegemaakt, ook met mezelf trouwens, dat er helemaal geen antwoord is te vinden op die vraag. We hadden het over patronen en met name beperkende gedachtenpatronen – zoals ‘kan ik niet, mag ik niet, is niet goed,’ en alle ‘maren’ die altijd elk positief initiatief of idee om zeep helpen. Zulke patronen komen voort uit angst. Angst is de oorzaak van onze afgescheidenheid met wie we werkelijk zijn, met alles wat goed is, perfect zelfs, liefdevol, waar en vrij, zorgeloos en oneindig qua mogelijkheden, vrolijk en overvloedig.

‘Zit er angst achter?’ vroeg ik dus, toen we al die patronen even benoemd hadden. Ja. Wat voor een angst? Onduidelijk. En zo lost de angst op. Door er naar te kijken en te ontdekken dat er niks is.

Angst is de afwezigheid van liefde. Waar liefde is, kan geen angst zijn en andersom. Die heb ik van White Bull (zie het filmpje op youtube of kijk bij de bespiegeling van gisteren). Zo simpel is het. En Liefde is de absolute waarheid. Angst is de afwezigheid van Liefde. Dus?

Angst klopt op de deur, Liefde doet open. Er staat niemand. 

Vrij naar Rumi, want in zijn vers deed Vertrouwen de deur open. Maar Liefde is automatisch ook vertrouwen. En nog veel meer. Je zal het ontdekken als je de deur open doet.

“Neem het niet persoonlijk.” O ja…

Ik heb besloten om nog wat delen van het interview met White Bull openbaar te maken, omdat het zoveel te bieden heeft. Voor wie daar aan toe is en daar behoefte aan heeft natuurlijk, maar het is zo verhelderend en brengt je weer snel terug bij de basis. Bij dat ‘o ja…’

Volgens mij is het een vrij woelige tijd, veel is in beweging en er wordt van alles getriggerd. Je kunt per ongeluk gevangen raken in drama’s, zonder dat je doorhebt dat het gebeurt. Ik voel me niet lekker als er iets trekt en maar blijft malen, dan is het tijd voor maatregelen. Het voelt niet vrij, het voelt als ‘gevangen’.

Afgelopen zondag besloot ik – na een rumoerige, drukke week – een Stiltedag te houden. Het was ook Stiltedag trouwens, maar Stilte kan je natuurlijk ook zelf doen, wanneer je maar wilt. Effe geen media, geen tv, geen berichten, geen gesprekken, niks. Nou ja, bijna niks dan. Heerlijk! Ik heb een flinke wandeling door het bos gemaakt en ja, dan voel je de ruimte weer. Dan kan je weer ontsnappen en wordt alles als het ware weer neutraal, rustig, vredig en kan je weer van een afstandje kijken naar al dat gedoe, de drama’s en de drukte. ‘Neem het niet persoonlijk,’ dat is een goeie! Net als ‘laat je niet gek maken’ of ‘laat je niet meesleuren’.

Volgens White Bull zijn mensen vaak een beetje verslaafd aan drama en houden we met z’n allen wel van die ‘soap-opera’, waar we inzitten. We doen er graag een schepje bovenop en dikken het nog wat aan. We vertellen verhalen, geloven verhalen en raken verstrikt in al die verhalen. En toch… je kunt er zo weer uit ontsnappen. En dat is de kunst.

Op de bodem vind je de parels… En ze geven licht!
Hoe donker het ook is daar, hoe diep je ook hebt moeten afdalen.
Zo nu en dan moeten we diepzeeduiken om onze parels terug te vinden.
Om te herontdekken wie we zijn, echt zijn.

Dat oude jasje past ons niet meer, het zit te krap, het knelt.
We willen ons vrij kunnen bewegen. Meer ruimte ervaren.
En wat we dan soms doen is juist het tegenovergestelde.
We bijten ons ergens in vast, tegen beter weten in.

“Vul niet voor mij in,” lijk ik de laatste tijd steeds vaker te ‘moeten’ zeggen tegen sommige mensen en ik vraag me af waarom. Valt het me nu pas op hoeveel mensen invullen, denken te weten, zich denken te ‘mogen’ bemoeien met mijn zaken of denken te begrijpen? Of maak ik me er van los, van al die invloeden? Heb ik het veel teveel ruimte gegeven? Heb ik zelf veel teveel rekening gehouden met meningen, gevoelens, toestanden van anderen? Kan allemaal best, in elk geval heb ik nu behoefte aan nog meer vrije ruimte en volledige afstemming op mezelf, zonder dat dat steeds verstoord en beïnvloed wordt. Van daaruit kan je gelijkwaardige situaties creëren, met respect voor elkaars eigenheid en eigen ruimte.

‘Pas op, stap niet in drama’s,’ hou ik mezelf ook goed voor ogen. Wat zijn drama’s? Uit de hand gelopen verhalen, waar mensen in zijn gaan geloven of waarin zij anderen betrekken. Het is een drama als je in het drama van een ander terecht komt. Daar kan je dus beter niet zo gevoelig voor zijn. Wanneer ben je daar gevoelig voor? Als je je verantwoordelijk voelt. Als je je snel schuldig of verplicht voelt om iets te doen, je ermee te bemoeien, te helpen, het op te lossen. En wanneer heb je dat? Als je niet goed genoeg naar jezelf luistert, als je je snel laat afleiden door de meningen en verhalen en drama’s om je heen, mee laat slepen door emoties en niet op jezelf vertrouwt. Als je niet uitgaat van ‘het grote weten’ in jezelf, maar twijfelt en de stem van ‘de wereld’ jouw eigen innerlijke wijsheid laat overstemmen. Je hebt rust nodig om je eigen stem te horen en lef om erop te vertrouwen en naar te handelen. Hoe groot de druk van buitenaf ook is. Stem je af op jezelf en ga achter jezelf staan. Als je als het ware samenvalt met jezelf, sta je in je kracht. Dan ben je het met jezelf eens, je twijfelt niet.

De wereld hangt van drama’s aan elkaar. Het grootste drama is onze vermeende afhankelijkheid. Juist door die vermeende afhankelijkheid gaan we twijfelen en daarmee vallen we onszelf af. Het wil niet zeggen dat je elk moment vast moet houden aan een eerdere mening of beslissing van jezelf en die met hand en tand moet verdedigen. Nee, afgestemd zijn op jezelf betekent luisteren naar wat je gevoel zegt op dat moment. Je niet onder druk laten zetten. Beslissingen nemen vanuit je eigen rust en vrede. Je terugtrekken op het moment dat het nodig is om de zaken weer helder te krijgen, te weten wat je wil. En je daar dan op te focussen.

Reken vooral af met je eigen drama’s, met je gevoel van slachtofferschap. Het klopt niet. Evenmin als schuldgevoel. Het zijn allemaal verhalen, die ons in de drama’s gevangen houden en ons het zicht ontnemen op wie we werkelijk zijn. De parels vind je op de bodem. Als je er achter komt dat je je kracht hebt weggeven aan van alles buiten jezelf, maar hem in jezelf weer terug kan vinden. De parels liggen op je te wachten. Temidden van alles waar je in vast lijkt te zitten, niet aan lijkt te kunnen ontsnappen.

Het donker is de angst, dat is wat conflicten oplevert en alle dualiteit veroorzaakt. Je ziet het niet helder, je zit vast in bepaalde denkpatronen, overtuigingen, emoties. Kijk eens verder, duik eens dieper. Neem de tijd, zoek de Stilte op. Laat stukje bij beetje al die gedachten los, kom tot rust. En dan opeens kan je ontdekken dat het een beperkte waarneming is. Dat er helemaal geen enkel verhaal waar is. Dat je al die verhalen kan loslaten. Dat ze door jouw eigen vasthouden eraan zo knellend zijn geworden.

Dan kan het opeens gebeuren dat je je parels in handen hebt en al het donker van je afglijdt. Met die parels in de hand voel je je licht en onaantastbaar. Niets of niemand kan jou omver blazen, als jij beseft dat er niets is om bang voor te zijn. Je mag ‘nee’ zeggen tegen wat je niet bevalt. Je mag je eigen ruimte opeisen. En je kunt op jezelf vertrouwen. Je hebt een ander niet nodig om je goed te voelen. En een ander heeft jou niet nodig om zich goed te voelen. Het is onze eigen taak en onze eigen verantwoordelijkheid. Zoek je parels, vind je eigen kracht terug. Temidden van waarin je ze bent kwijtgeraakt.

Liefde laat zich niet altijd vangen in een vorm. Eigenlijk helemaal niet zelfs. En dat maakt het soms best ingewikkeld. Zo ingewikkeld dat we helemaal vergeten waar het over gaat. Niet om de structuur, de regels en de afspraken, de beperkingen, verwachtingen, eisen of verschijningsvorm. We beperken onszelf en elkaar enorm met al die pogingen het aan banden te leggen en in beheersbare vormen te gieten.

Er was iemand die mij ging vertellen wat ik voelde, moest voelen en hoe dat vormgegeven moest worden. Zelf hield-ie er een bepaald idee op na, de ene liefde was zus en de andere liefde was zo en kennelijk was dat voor hem duidelijk en behapbaar. Dat kan natuurlijk, maar dat heeft meer te maken met overtuigingen en verwachtingen, de vorm waar je het in wenst te gieten. Maar zijn die vormen niet altijd kunstmatig, een manier om het duidelijk af te bakenen?

Soms kom je iemand tegen, die in jou iets heel sterks oproept. Dat gaat dan over jou en het is van jou. Die andere persoon kan het wakker roepen, dat zal allicht een functie hebben. Een deel van jou wil gezien, erkend en ontwikkeld worden. Je ziet altijd delen van jezelf, vaak worden juist de ondergeschoven kindjes tevoorschijn geroepen door een ander. Ze willen ontwikkeld worden. De vergissing die we dan kunnen maken is dat we dat afhankelijk laten zijn van die ander. We denken dat we die ander daarvoor nodig hebben, maar het gaat om onze eigen ontwikkeling.

Veel te vaak denken mensen dat als ze iemand tegenkomen die hen raakt, ze daar dan iets mee moeten en klampen ze zich vast aan die ander. Dat is niet waar het om gaat. Het gaat erom dat je zelf heel wordt. De uitwisseling met de ander kan je daarbij helpen, maar je zal altijd zelf die verantwoordelijkheid moeten nemen. En daarom doet de vorm niet zo ter zake. Alles is waardevol. Iedereen is waardevol. En met de een heb je wat meer uit te wisselen dan met de ander. Mensen zijn geen bezit van elkaar.

Soms is het pijnlijk wat we tegenkomen, de ander raakt precies onze onderontwikkelde delen aan, dat wat we verstopt hadden liggen en door de afhankelijkheid die dan ontstaat – de ander moet dat deel aanvullen – voelen we die pijn des te meer. En toch is dat een geschenk. Want wat je van de ander verwacht, heb je zelf in je. En dat kan je jezelf ook geven. Dat is de bedoeling. Aandacht, koestering, vrolijkheid, noem maar op. De liefde is in jou. Van jou. Niet zozeer in de ander, het komt niet van buitenaf. Natuurlijk is het heel mooi om liefde te kunnen delen, liefde wil zich ook verspreiden, wil in alles aanwezig zijn wat je doet, zeker, maar het wil ook vrij zijn.

Niet vastzitten, niet opgeëist worden, niet in een hokje, afgemeten en gedefinieerd. Het kan vele vormen aannemen, je kunt ervan genieten, het beleven, maar het hoeft niet altijd benoemd en iets te zijn. Het is namelijk altijd waardevol als je liefde voelt. Liefde wil graag bevrijd worden van al die definities en beperkingen. Laat het gewoon zijn zoals het is. Dan eens dit, dan weer dat, altijd overal in aanwezig. Maar vooral in jezelf. En voor jezelf. Laat je licht niet dimmen, laat het stralen. Onafhankelijk van wat een ander ermee doet of wil. Dat is niet aan jou. En je bent er niet afhankelijk van. Hooguit maak je je er afhankelijk van.

Het besef dat alles wat je tegenkomt delen van jou weerspiegelt, zal je helpen. Iemand die geen keuzes maakt? Niet voor jou kiest? Tijd om voor jezelf te kiezen, achter jezelf te gaan staan, jezelf de liefde te gunnen. Ontzeg jezelf de liefde niet. Het is Divine Love, die er altijd is en die in ieders leven wil stromen. Laten we die toe, dan erkennen we onszelf. Het is niet iets om bang voor te zijn, niet iets wat je kwijt kan raken. Het is niet afhankelijk van anderen. Maar als je dat jezelf toestaat, maak je jezelf wel toegankelijk voor de liefde en vind je ook genoeg liefde op je pad, in welke vorm dan ook.

Veel mensen zijn behoorlijk ongelukkig omdat ze ‘het’ niet krijgen of vinden in de vorm die ze verwacht hadden, droomden of zoals het in sprookjes of films gaat. En dan heb ik het over mensen met en zonder ‘vaste’ relaties, want dat maakt niet zoveel uit. Iedereen heeft relaties, in diverse vormen. En het gaat niet om de vorm. Het gaat zelfs niet over de ander. Het gaat alleen over wat je tegenkomt in jezelf. Wat de ander jou spiegelt. En zolang je ‘het’ blijft verwachten van de ander, kan je ‘het’ in jezelf niet ontdekken.

Als ik over een ander zeg ‘hij is bang voor dit of dat’, zeg ik dat eigenlijk over mezelf. Onderzoek altijd je eigen angsten. Want de angst maakt dat we teveel vastzitten. Ons vastpinnen op bepaalde uitkomsten, vormen, waardoor we de essentie missen. En dat komt omdat de uitdaging is om in het hier en nu te zijn. Niet bij morgen, niet volgend jaar of ‘eerst zeker weten of het de rest van mijn leven…’ dat kan niet. Wees aanwezig in het moment, in jezelf. Waar je ook bent, met wie je ook bent en zonder alles te willen rationaliseren en analyseren, zeker te weten. Zonder weg te vluchten voor de Liefde zelf, die in jou is en in anderen is en overal is. De Liefde is er altijd, wij zijn alleen niet altijd vrij en wij zijn degenen die het eng vinden om het vrij te laten. En daarmee beperken we onszelf en elkaar. Kijk eens naar dieren, die kunnen het goed: Helemaal in de liefde aanwezig zijn en het laten zijn zoals het is.

Liefde is onsterfelijk en is er altijd. Wat wij er ook van verhalen over maken, hoe wij het ook wegredeneren of denken het kwijt te zijn geraakt, vinden dat het ons ontzegd is of dat ons tekort is gedaan. Je hoeft het niet vast te grijpen of na te jagen. Want het is er al. In alle volledigheid aanwezig in jou. Laat al die verhalen eens los en voel het. Laat het stromen en vul jezelf, je huis, je omgeving ermee. Blijf aanwezig in je hart en voel hoeveel Divine Love er is. Dat maakt je vrij. Vrij om te delen en te ontvangen, vrij om de liefde te zijn die je bent. En verder hoeft er niks… Het is onafhankelijk van wie of wat dan ook. Geniet ervan.

PS: Blijf niet in oude verhalen hangen, anders creëer je die steeds opnieuw. Bitterheid uit het verleden ‘vasthouden’, herhalen en blijven ‘opzoeken’ met je gedachten, is een excuus om niet verder te gaan met leven. Durf het los te laten en maak alles wat ooit als ‘bitter’ werd ervaren ‘zoet’…

Soms maak je jezelf per ongeluk ‘onvrij’ door ergens aan vast te houden. Een bepaald idee, iets wat je probeert af te dwingen (zij het niet zo bewust), of juist door afwachtendheid, wat afhankelijkheid betekent, het idee dat je iets met of voor iets of iemand moet doen of alleen met de support van een ander kan. Of dat het alleen kan als… En dat is allemaal niet zo. Dat mag vrij zijn.

Laat ik het zo zeggen: Er is een energievorm, die een vrij dwingend karakter heeft. Dat is niet wie wij in werkelijkheid zijn, maar die kan post vatten en ons beheersen (bij tijd en wijle). Het is zaak om die te betrappen en weg te sturen. Hij is controlerend, dominant, kritisch, wantrouwend en dwangmatig van aard. Hij kan niet loslaten en zit er bovenop. Soms paniekerig, soms gefrustreerd, een beetje vechtend en nooit tevreden. Niet in vrede. Niet in het nu. Altijd analyserend en van alles moetend. Doodvermoeiend.

Ik kom hem soms tegen, soms springt-ie ongemerkt in ‘mijn veld’ en daar heb ik dan een heel gevecht mee, in mezelf. Maar Godzijdank is er een manier om hem snel weer weg te krijgen: Wegsturen. Eerst herkennen en dan wegsturen. Het is namelijk niet fijn om erin gevangen te zitten. Ik geef tegenwoordig vooral ‘opdrachten’. Dat is iets om te weten, dat dat kan en werkt. Als ik zeg ‘wegwezen’ of ‘show me the truth’ of als ik ‘innerlijke vrede’ bestel en ‘bevrijding’, dan gebeurt dat ook. Misschien moet je het weten dat JIJ de baas bent en de opdrachten geeft om daar goed mee om te kunnen gaan. Probeer het maar eens. Je kunt alles ‘bestellen’ als het ware en als het in lijn is met je eigen hogere doelen, het beste in jezelf en voor jezelf (en voor anderen!), gebeurt het meteen. Dat wat die ‘dwingende entiteit’ wil, gebeurt niet, dat krijgt juist tegenwerking, omdat het op (vaak onzichtbare) angst, onwaarheid of frustratie, is gebaseerd. Dat levert alleen maar meer geduw en getrek op. Het is het verzet in feite, verzet dat we op mogen geven.

Loslaten is een kunst en als je er teveel de aandacht op richt wordt dat ook weer een heel gevecht, dan werkt het juist averechts. De aandacht verleggen, dat is eigenlijk de kunst. De goeie wensen uiten, ofwel ‘opdrachten geven’ en het dan vrij laten. Gaan slapen met bepaalde intenties en bevrijd wakker worden, dat is nog het makkelijkste. En dat kan elke dag.

Ik weet dat er veel mensen zijn die juist elke ochtend wakker worden met de zorgen of angsten van de dag ervoor. Dat hoeft niet. Formuleer krachtig en overtuigd je intenties – wat je wil dat ’s nachts verdwijnt, waar je mee wakker wil worden, hoe je je wilt voelen, maar in elk geval dat alle energie(en) die niet bij jou horen vertrekken. Onmiddellijk. Ga er ook vanuit dat dat gebeurt, want dan heeft het pas echt kracht. Ik weet wel dat je het eerst moet ontdekken, dat het zo werkt, voor je er echt vertrouwen in hebt, maar wat je dan kan doen is vragen of al je twijfel vertrekt, vragen om meer vertrouwen. Want dat is het: Je hebt het vertrouwen nodig om de twijfel te verslaan. Vraag inzicht, vraag meer ruimte, wees creatief. Je wordt altijd gesteund, je krijgt er hulp bij.

Het is nodig om elke dag opnieuw weer even de boel op te schonen en jezelf te bevrijden. Je pikt van alles ongemerkt op overdag en onderweg, zelfs als je niet de deur uitgaat. Ook via de televisie, via social-media of zelfs van de buren. Energieën zijn als wolken, maar soms blijven we er per ongeluk in hangen. Gedachtenvormen wordt het ook wel genoemd. Het is niet van jou. Maar het kan zo lijken. En soms gaan ze veel te lang met ons mee, omdat ze zelfs nog van onze voorouders zijn bijvoorbeeld. Maar het is ons eigen ‘attachment’ dat er aan vasthoudt, erin gelooft en ze bekrachtigt. Dat hoeft niet meer. Het verzwakt ons namelijk. Stuur ze weg, want de bevrijding is echt veel fijner! Vraag om alignment met je ware zelf. Met de waarheid in jezelf. Om de kracht in jezelf. De intentie om ‘onwaarheden’ over jezelf (of anderen) los te laten is genoeg. Gun jezelf de bevrijding. Geef je Ware zelf toestemming om het over te nemen. Die is namelijk altijd sterker en heeft je veel meer te bieden. Waarom zou je dat niet willen?

Amma is weer in het land. Gisteren ben ik even gaan kijken. Het is prachtig wat ze doet. Ze herstelt de yin-yang balans in mensen en in de wereld. Precies wat we nodig hebben.

De diepste wond van de mensheid is onze vermeende afgescheidenheid van God, het Goddelijke. Ik zat me gisteren af te vragen hoe dat zat. Het is namelijk niet direct wat we ervaren als ‘pijn’ of als ‘wond’, maar het uit zich op een andere manier. We ervaren bijvoorbeeld een tekort aan liefde, warmte, geborgenheid, veiligheid, overvloed, vertrouwen, kracht of erkenning. Dat gaan we dan zoeken of najagen, in de buitenwereld, met als gevolg dat dat zich des te pijnlijker aftekent, want het lijkt er misschien soms even te zijn in de buitenwereld, maar het kan nooit onze innerlijke ‘gaten’ vullen.  Dat kan alleen als we ervaren dat we een zijn met God, het Goddelijke. Als het van binnenuit ‘gevuld’ wordt. En dan is het er ook in de buitenwereld. Niet omgekeerd.

In het Goddelijke bewustzijn is alles er al, in overvloed. En als dat is wie wij werkelijk zijn, wat velen niet makkelijk zullen geloven, betekent dat dat we helemaal niks nodig hebben. En als we niks nodig hebben, is alles is. Zolang we denken dat we iets nodig hebben, erop jagen of ernaar zoeken, kan het er niet zijn, omdat wij het zelf per ongeluk niet toelaten. Juist doordat we het als tekort ervaren is het er niet. Daarom is het naar binnen keren zo belangrijk, om te ontdekken wat daar aan schatten ligt te wachten. Veel mensen zijn daar bang voor, maar er is helemaal niets om bang voor te zijn. De schellen kunnen je van de ogen vallen en dat is bevrijdend.

Wat ik zelf altijd heb ervaren als ‘de grootste pijn’ – ook in vorige levens vermoed ik, is ‘de afgewezen liefde’, afgewezen worden in je liefde, mensen die niet ontvankelijk zijn en de liefde weigeren toe te laten, de liefde die beperkt wordt, niet vrij mag zijn, vrij mag bewegen, blij en veilig mag worden geuit, speels en ongevaarlijk, open en stromend. Dat die stroom ‘moet’ worden ingeperkt. Dat mensen zich niet durven uiten of er verwrongen vormen van maken: dwingend, onzuiver, behoeftig, controlerend, afgebakend, gestructureerd, je op de vingers tikkend, corrigerend, limiterend, afwijzend, kwetsend. Ik heb me erdoor af laten schrikken.

Als ik dan Amma zie, zie ik iemand die zich nergens door af laat schrikken. Die onvoorwaardelijk geeft en niks nodig heeft. Iedereen is haar kind, iedereen kan haar liefde en warmte en koestering krijgen. Het is natuurlijk geheel vrijwillig, het maakt haar niet uit wie er wel of niet komt. Maar ze is er wel. Zij zal zich nooit of te nimmer afgewezen voelen. Als wij ons wel afgewezen voelen, wat betekent dat dan? In de kern? Dat vond ik wel een goeie vraag. Het antwoord is – denk ik – dat wij – ook als we veel liefde te geven hebben – nog wel een tekort kunnen ervaren. Dat is die oude wond van het vergeten zijn dat we een zijn met God en dus nergens bang voor hoeven zijn en ook nergens afhankelijk van hoeven te zijn.

Als we een zijn met God, zijn we ook een met elkaar. Hoe kunnen we ons dan afgewezen voelen? Dat kan alleen als we het zo ervaren. Het wil niet zeggen dat het ook zo is. Het gaat nooit over anderen, het gaat over onszelf. We hebben onszelf afgewezen in onze Goddelijkheid. In het al ‘goed-genoeg’ zijn. We hoeven in feite helemaal geen moeite te doen om onze liefde te delen, om liefde te ervaren. Dat gaat vanzelf als je de weg open houdt, afgestemd bent en blijft op je Goddelijke zelf. Dus er is alleen angst om afgewezen te worden en die angst bewerkstelligt zich dan, vertoont zich in de praktijk om ons heen. Dat is de oude wond van de mensheid. Dat is de innerlijke pijn, die de mensheid in z’n geheel heeft. We voelen hem, nemen hem waar van elkaar, willen hem opvullen en dat kunnen we ook. Dat is ook onze taak nu. We hoeven het alleen niet zo actief te doen, het is meer een kwestie van toelaten, toestaan, het door jezelf heen laten stromen en daar niet bang voor zijn. We hoeven het niet te meten aan hoe de buitenwereld op ons reageert.

Dat is het. Soms willen we teveel, willen we van alles veranderen, bijdragen, doen, allerlei zaken buiten onszelf aanpakken en helpen. Dat is naar buiten toe gericht. Misschien willen we onszelf bewijzen, tonen wat we waard zijn, bevestiging krijgen, allemaal heel menselijk natuurlijk. Maar niet Goddelijk. Je kunt ook geen God zijn door het af te dwingen. Je kunt alleen maar zijn wie je bent door jezelf toe te staan te zijn wie je bent. Met jouw rol in het geheel. Als je de pijn van een ander waarneemt, onderzoek dan je eigen pijn. Oordeel niet, denk ook niet dat je beter bent en ‘moet’ helpen, maar ga terug naar jezelf en ontdek wat het in jou is dat geheeld wil worden. En geef het toestemming om te helen. Daarmee wordt het proces in gang gezet. En daarmee heel je ook anderen. Zie de ander niet als ‘gewond’ of ‘in need’, ook jezelf niet, zie de heelheid in de ander. Zie de heelheid in jezelf. En zie dat we als mens  een ingewikkeld spel spelen om erachter te komen dat we in wezen Goddelijk zijn. Geef dat toestemming om er te zijn. In jezelf en in de ander.

Stukje bij beetje wordt het mysterie ontrafelt. Met zo’n omhelzing van Amma vallen er lagen weg bij mensen, blokkades lossen op. Blokkades die je het zicht ontnemen op wie je werkelijk bent. Al die lagen – ook wel sluiers genoemd – verhinderen ons om vrij te zijn in de Liefde, in de Liefde die wij zijn. En die wij dus niet hoeven te zoeken buiten onszelf. Maar wel kunnen delen, want natuurlijk wil de Liefde zich verspreiden, verspreidt zich ook, vanzelf, het is een expansieve beweging, de liefde. Je kunt hem vrij laten bewegen, z’n eigen gang laten gaan. Je hoeft niet zoveel te ‘doen’, behalve het toelaten in jezelf. Ook voor jezelf. Het hele idee dat we er iets voor moeten doen, het zouden moeten verdienen, bewijzen dat we het waard zijn, dat is het grote misverstand. We zijn het al. Pas als we dat werkelijk zo ervaren, dat Goddelijke, met z’n immense transformerende kracht,  zijn we vrij. Dan is de liefde onvoorwaardelijk. Laat de Liefde vrij. Zijn. En bewegen. Door jou heen.

Soms willen mensen ‘de Waarheid’ niet horen of niet zien. Ik kom het regelmatig tegen en het is een uitdaging om daarmee om te gaan. Je kunt je natuurlijk afvragen of ‘mijn’ waarheid wel ‘de’ waarheid is, want iedereen leeft in z’n eigen waarheid en dat mag ook. Maar er worden zoveel ‘onwaarheden’ geloofd. Waarom willen mensen daar toch aan vasthouden? Terwijl het pijn, ontevredenheid en onvrede oplevert?

Want dat is ‘mijn’ waarheid: Dat kan de Waarheid niet zijn, dat betekent dat je een onwaarheid gelooft, dat veroorzaakt pijn, verdriet, frustratie, woede, onvrede, soms zelfs ziekte. De mens heeft over het algemeen een verkeerd beeld van zichzelf. Hij of zij denkt dat hij niet goed genoeg is, iets niet kan, het niet waard is, alles hem of haar altijd tegenzit of tegenwerkt, hij of zij moet vechten, veel moeite moet doen, dat anderen niet te vertrouwen zijn. Ook anderen worden natuurlijk voortdurend bekritiseert, want als je jezelf niet ziet als ‘goed genoeg’, zie je dat ook in anderen niet.

It takes one to see one.

Maar waarom willen mensen toch niet van dat beeld afstappen? Waarom willen ze zichzelf liever zien als ‘niet goed genoeg’, ‘niet in staat tot’, waarom willen ze liever klein en zwak blijven en zich als slachtoffer blijven gedragen? Wat is er mis met de Waarheid dat je goed genoeg bent, dat je ‘het’ wel kunt, als je er in wilt geloven, in jezelf durft te geloven, vertrouwen hebt en duidelijke keuzes maakt? Stel je voor: Jij bepaalt alles zelf. Jij bent degene die ‘opdrachten’ geeft in jouw leven, die de keuzes maakt: Dit wel en dat niet. Stel je voor dat je alles precies krijgt zoals je het hebben ‘wilt’, inclusief al je twijfels ergens over en je misvattingen, je negatieve verwachtingen en je angsten. Zou je er dan niet eens werk van gaan maken om opruiming te houden in je denkpatroon? Zou je dan niet meer sturing en meesterschap willen verwerven over je gedachten en verwachtingen? Mensen verwachten vaak – onbewust- al dat iets tegenzit, niet goed zal gaan, moeilijk zal worden, onmogelijk is, tegenvalt, maar omdat die verwachting er zit, bewerkstelligt dat zichzelf. En dan hebben ze dus gelijk. Dan hebben ze een ‘waarheid’…

Wat is er zo eng aan positieve verwachtingen? Dat het tegen kan vallen? Ja, dat zit erachter. Dat is de angst waarschijnlijk. En kennelijk is het dan veiliger om in de angst te blijven geloven. Bekend terrein. Voel je je daar echt lekker bij? Is het fijn om in die ‘gevangenis’ te zitten? Kennelijk, want sommigen verdedigen hem met hand en tand. En willen daar bijval voor. Begrip. Steun. Een aai over hun bol, omdat ze zo ‘zielig’ zijn. Aandacht voor hun slachtofferschap, bevestiging daarvan.

Ik kan dat niet en ik doe het niet en dat levert soms heftige confrontaties op. Ik doe het ook niet bij mezelf. Ik accepteer dat soort gedrag ook niet van mezelf, omdat ik weet dat het niet waar is, dat het een excuus is. Bovendien, de keren dat ik het wel heb gedaan, wordt mijn zogenaamde ‘zieligheid’ zo ruimschoots omarmd door anderen, er nog eens dubbel en dwars ingewreven, (niet door iedereen hoor, gelukkig) dat ik er al snel genoeg van had. Ik wil helemaal geen aandacht voor mijn zwakheden, mijn misvattingen over wat mij zou zijn aangedaan, ik wil helemaal niet in die hoek terecht komen. Want dat is het punt, hoe meer je daar de aandacht op vestigt, hoe meer aandacht je daarvoor vraagt en krijgt, hoe erger het wordt! Je bevestigt het en versterkt het en hoe kom je in hemelsnaam nog uit die positie als je al die verhalen gelooft?

Het heeft mij misschien wat radicaal gemaakt. Maar denk eens na: waarom zou je onwaarheden, leugens en grote vergissingen gaan bevestigen, voeden en koesteren? Dat voelt niet goed. Ik probeer natuurlijk wel op liefdevolle wijze een ander perspectief te laten zien, waar mensen vaak wel blij mee zijn, zich beter en sterker door voelen. Maar het kan ook gebeuren dat er dan een gevecht ontstaat in zichzelf, waar ik dan voor op moet passen, want het is makkelijker om dat gevecht met mij te voeren en zelf lekker in die ‘ja-maar’ positie te blijven hangen. Dat heeft tenslotte ogenschijnlijk al veel opgeleverd. Soms is die aandacht zelfs verslavend. Is dat echt fijn, een aai over je bol krijgen, omdat je je zwakker voordoet dan je bent? Of pak je de hand aan, die je overeind trekt en zegt: Kom maar, sta op en wandel, je kan het.

Als ik in iemand geloof – en waarom zou ik dat niet doen, ik geloof in iedereen – sta ik te juichen bij elke stap, moedig ik hem graag aan verder te gaan, te ontdekken hoeveel ruimte en plezier er valt te beleven als je uit je hoekje durft te komen, vier ik elk succes graag mee, mag hij best zeggen hoe spannend het is en hoe eng misschien, maar ik ga hem niet bevestigen in z’n negatieve verwachtingen en angsten of onmacht. Daar help ik iemand niet mee. Daar help ik mezelf ook niet mee. Misschien moet je wel zo radicaal zijn als je dat inziet.

Over het algemeen zijn we bang voor onze eigen grootsheid. Wat als alles lukt? Wat als het zo makkelijk is? Wat als het allemaal goed gaat? Als het kan? Wat als we die strijd helemaal niet hoeven te voeren, als we simpelweg mogen geloven in onszelf en erop kunnen vertrouwen dat alles goed komt en vanzelf de goede kant opgaat als wij het gewoon laten om ‘het’ tegen te werken?  Het zijn allemaal oude patronen, waarin je vastgeroest kan zitten. Overtuigingen over onszelf en het leven, die niet kloppen. Waarom zou je je niet goed willen voelen, waarom zou je jezelf niet mogen bevestigen in je eigen kracht, in je eigen grootsheid? Je eigen mogelijkheden en je eigen meesterschap?

Het is niet van jou, al die overtuigingen zijn je wijsgemaakt of je hebt het jezelf wijs gemaakt, je bent het gaan geloven, maar dat is wat niet lekker voelt. Begin er eens mee om positief over jezelf te denken. Jezelf te vertellen dat je al goed bent. Dat je je niet hoeft te bewijzen, stop met jezelf bekritiseren en afvallen, stop ermee jezelf verhalen te vertellen die je klein en afhankelijk maken. Je hebt het in je om een ander beeld van jezelf en je leven te formuleren, durf te kiezen wat je echt wil geloven. De Waarheid voelt goed. En dat is het enige wat echt goed voelt. “Show me the Truth,” zeg ik wel eens in verwarrende situaties. En dat kan confrontaties opleveren, maar dat is niet iets om echt bang voor te zijn. Want de Truth is altijd prettiger en dient je veel meer dan de chaos van de ‘untruth’.