Liefde laat zich niet altijd vangen in een vorm. Eigenlijk helemaal niet zelfs. En dat maakt het soms best ingewikkeld. Zo ingewikkeld dat we helemaal vergeten waar het over gaat. Niet om de structuur, de regels en de afspraken, de beperkingen, verwachtingen, eisen of verschijningsvorm. We beperken onszelf en elkaar enorm met al die pogingen het aan banden te leggen en in beheersbare vormen te gieten.
Er was iemand die mij ging vertellen wat ik voelde, moest voelen en hoe dat vormgegeven moest worden. Zelf hield-ie er een bepaald idee op na, de ene liefde was zus en de andere liefde was zo en kennelijk was dat voor hem duidelijk en behapbaar. Dat kan natuurlijk, maar dat heeft meer te maken met overtuigingen en verwachtingen, de vorm waar je het in wenst te gieten. Maar zijn die vormen niet altijd kunstmatig, een manier om het duidelijk af te bakenen?
Soms kom je iemand tegen, die in jou iets heel sterks oproept. Dat gaat dan over jou en het is van jou. Die andere persoon kan het wakker roepen, dat zal allicht een functie hebben. Een deel van jou wil gezien, erkend en ontwikkeld worden. Je ziet altijd delen van jezelf, vaak worden juist de ondergeschoven kindjes tevoorschijn geroepen door een ander. Ze willen ontwikkeld worden. De vergissing die we dan kunnen maken is dat we dat afhankelijk laten zijn van die ander. We denken dat we die ander daarvoor nodig hebben, maar het gaat om onze eigen ontwikkeling.
Veel te vaak denken mensen dat als ze iemand tegenkomen die hen raakt, ze daar dan iets mee moeten en klampen ze zich vast aan die ander. Dat is niet waar het om gaat. Het gaat erom dat je zelf heel wordt. De uitwisseling met de ander kan je daarbij helpen, maar je zal altijd zelf die verantwoordelijkheid moeten nemen. En daarom doet de vorm niet zo ter zake. Alles is waardevol. Iedereen is waardevol. En met de een heb je wat meer uit te wisselen dan met de ander. Mensen zijn geen bezit van elkaar.
Soms is het pijnlijk wat we tegenkomen, de ander raakt precies onze onderontwikkelde delen aan, dat wat we verstopt hadden liggen en door de afhankelijkheid die dan ontstaat – de ander moet dat deel aanvullen – voelen we die pijn des te meer. En toch is dat een geschenk. Want wat je van de ander verwacht, heb je zelf in je. En dat kan je jezelf ook geven. Dat is de bedoeling. Aandacht, koestering, vrolijkheid, noem maar op. De liefde is in jou. Van jou. Niet zozeer in de ander, het komt niet van buitenaf. Natuurlijk is het heel mooi om liefde te kunnen delen, liefde wil zich ook verspreiden, wil in alles aanwezig zijn wat je doet, zeker, maar het wil ook vrij zijn.
Niet vastzitten, niet opgeëist worden, niet in een hokje, afgemeten en gedefinieerd. Het kan vele vormen aannemen, je kunt ervan genieten, het beleven, maar het hoeft niet altijd benoemd en iets te zijn. Het is namelijk altijd waardevol als je liefde voelt. Liefde wil graag bevrijd worden van al die definities en beperkingen. Laat het gewoon zijn zoals het is. Dan eens dit, dan weer dat, altijd overal in aanwezig. Maar vooral in jezelf. En voor jezelf. Laat je licht niet dimmen, laat het stralen. Onafhankelijk van wat een ander ermee doet of wil. Dat is niet aan jou. En je bent er niet afhankelijk van. Hooguit maak je je er afhankelijk van.
Het besef dat alles wat je tegenkomt delen van jou weerspiegelt, zal je helpen. Iemand die geen keuzes maakt? Niet voor jou kiest? Tijd om voor jezelf te kiezen, achter jezelf te gaan staan, jezelf de liefde te gunnen. Ontzeg jezelf de liefde niet. Het is Divine Love, die er altijd is en die in ieders leven wil stromen. Laten we die toe, dan erkennen we onszelf. Het is niet iets om bang voor te zijn, niet iets wat je kwijt kan raken. Het is niet afhankelijk van anderen. Maar als je dat jezelf toestaat, maak je jezelf wel toegankelijk voor de liefde en vind je ook genoeg liefde op je pad, in welke vorm dan ook.
Veel mensen zijn behoorlijk ongelukkig omdat ze ‘het’ niet krijgen of vinden in de vorm die ze verwacht hadden, droomden of zoals het in sprookjes of films gaat. En dan heb ik het over mensen met en zonder ‘vaste’ relaties, want dat maakt niet zoveel uit. Iedereen heeft relaties, in diverse vormen. En het gaat niet om de vorm. Het gaat zelfs niet over de ander. Het gaat alleen over wat je tegenkomt in jezelf. Wat de ander jou spiegelt. En zolang je ‘het’ blijft verwachten van de ander, kan je ‘het’ in jezelf niet ontdekken.
Als ik over een ander zeg ‘hij is bang voor dit of dat’, zeg ik dat eigenlijk over mezelf. Onderzoek altijd je eigen angsten. Want de angst maakt dat we teveel vastzitten. Ons vastpinnen op bepaalde uitkomsten, vormen, waardoor we de essentie missen. En dat komt omdat de uitdaging is om in het hier en nu te zijn. Niet bij morgen, niet volgend jaar of ‘eerst zeker weten of het de rest van mijn leven…’ dat kan niet. Wees aanwezig in het moment, in jezelf. Waar je ook bent, met wie je ook bent en zonder alles te willen rationaliseren en analyseren, zeker te weten. Zonder weg te vluchten voor de Liefde zelf, die in jou is en in anderen is en overal is. De Liefde is er altijd, wij zijn alleen niet altijd vrij en wij zijn degenen die het eng vinden om het vrij te laten. En daarmee beperken we onszelf en elkaar. Kijk eens naar dieren, die kunnen het goed: Helemaal in de liefde aanwezig zijn en het laten zijn zoals het is.
Liefde is onsterfelijk en is er altijd. Wat wij er ook van verhalen over maken, hoe wij het ook wegredeneren of denken het kwijt te zijn geraakt, vinden dat het ons ontzegd is of dat ons tekort is gedaan. Je hoeft het niet vast te grijpen of na te jagen. Want het is er al. In alle volledigheid aanwezig in jou. Laat al die verhalen eens los en voel het. Laat het stromen en vul jezelf, je huis, je omgeving ermee. Blijf aanwezig in je hart en voel hoeveel Divine Love er is. Dat maakt je vrij. Vrij om te delen en te ontvangen, vrij om de liefde te zijn die je bent. En verder hoeft er niks… Het is onafhankelijk van wie of wat dan ook. Geniet ervan.
PS: Blijf niet in oude verhalen hangen, anders creëer je die steeds opnieuw. Bitterheid uit het verleden ‘vasthouden’, herhalen en blijven ‘opzoeken’ met je gedachten, is een excuus om niet verder te gaan met leven. Durf het los te laten en maak alles wat ooit als ‘bitter’ werd ervaren ‘zoet’…