Sinds kort heb ik een paar nieuwe spelregels voor mijn neus hangen als reminder, ik kan ze je aanraden:

• Neem het niet persoonlijk
• Stap niet in het drama

Ze lijken op elkaar, liggen in elk geval in elkaars verlengde. Zodra je iets wel persoonlijk neemt, stap je in je eigen drama namelijk. Zodra je je dat realiseert, stap je er weer uit…

Ik probeer iemand uit te leggen dat zijn manier van denken geen oplossingen biedt, maar beperkingen. En dat hij uit het slachtofferschap zal moeten stappen, wil hij beweging krijgen in de zaak. Hij heeft een probleem en weet niet hoe hij het op moet lossen, ‘dus’ probeert hij mij te overtuigen van het probleem en de onoplosbaarheid ervan. Daar hebben we niet zoveel aan natuurlijk.

“Allemaal leuk en aardig die healing en dat positieve denken, maar in dit geval helpt dat niet, want de realiteit is….” Tja…

“Inderdaad, het is zoals je denkt dat het is. Als jij denkt dat dat de realiteit is en niks anders mogelijk is, dan is dat ook zo en dan blijft dat zo,” zeg ik. Laat ik het vooral niet persoonlijk nemen… want dan stap ik regelrecht in het drama en dat is wat ik wel vaker meegemaakt heb. Daar trappen we niet meer in.

Ik word uitgedaagd. Ik zie het. En voor mij is het de kunst om me niet uit het veld te laten slaan. Ik negeer de ‘persoonlijke aanval’ en overweeg of en hoe ik zal antwoorden. Ik weet dat deze persoon ‘onderweg’ is, hij wil het begrijpen en doet z’n best, heeft ook al heel wat sprongen gemaakt, maar zo nu en dan is er een flinke terugval in zeggen dat er geen oplossing is en benadrukken dat het niet opgelost kan worden. Maar het is ook een noodkreet.
Er zit iets vast in zijn denken, zie dat maar eens te doorbreken. Het heeft een enorme impact op z’n welzijn, hij heeft lichamelijke klachten en die worden er natuurlijk niet beter op als deze manier van denken weer de overhand heeft gekregen. Hij heeft een operatie nodig, want zijn heup is versleten en omdat hij dat niet kan betalen gaat hij maar door met werken, terwijl hij nauwelijks meer op zijn benen kan staan. Ik weet dat de pijn echt is, ik heb het gezien. En ik weet ook dat doorgaan en doorgaan en doorgaan het niet oplost.

In principe is mijn uitgangspunt tegenwoordig ‘graag of niet’, want het heeft totaal geen zin als iemand niet open staat voor andere gedachten. Tegelijkertijd hoeft het mij er niet van te weerhouden me uit te spreken, indirect vraagt iemand toch om hulp. Het zou te makkelijk zijn als ik het op kon lossen, stel dat dat in mijn vermogen lag. “Ik heb jouw hulp nodig om jou te helpen,” zeg ik tegen hem. “Ik kan bij wijze van spreken een wonder bestellen voor je, maar als jij de deur niet open zet, kan het er niet in.”

Als ik afstem op zijn ware zelf en het Goddelijke, begrijp ik dat ik vooral niet bang moet zijn voor de confrontatie. Hij vraagt er om, hij wil het ook begrijpen, hij doet zijn best. Hij wil niets liever dan een oplossing. Laten we die mind maar even negeren dan. Vooral niet mee in discussie gaan.

‘Ask and it is given’ – komt in me op. Dat is hier de ingang. Want ik weet dat hij ‘zijn God’ voortdurend om hulp vraagt. Maar, zegt hij, “Het komt niet uit de lucht vallen als regen. Ik weet wat ik heb en wat niet en ik weet wat ik nodig heb en dat heeft niks te maken met positief denken, maar met economie.”

Geduldig leg ik uit wat ‘ask and it is given’ betekent: Open staan voor alle mogelijkheden, wij weten niet hoe het komt, we hoeven alleen maar te vragen en te vertrouwen. Je hoeft God geen opdrachten te geven, hij weet beter dan jij hoe het geregeld kan worden, hij weet wat je nodig hebt, en het komt altijd op een andere manier dan je had verwacht en zelf had kunnen bedenken. Ons denken is beperkt. Juist daarom kunnen we het beter uit handen geven en erop vertrouwen dat het goed komt. Hoe meer vertrouwen we hebben, hoe makkelijker het naar ons toe kan komen. Je hoeft niet alles zelf te doen.

Dit is natuurlijk het punt, veel mensen hebben er moeite mee de controle uit handen te geven. Soms noopt het leven echter daartoe en moet je wel. In bepaalde situaties kan je niet anders meer.

“Stop met het herhalen van wat er allemaal onmogelijk is, wat er niet is, maar kijk alleen nog maar naar mogelijkheden. Verwacht oplossingen, nodig ze uit. Ik weet dat dat veel van je vraagt, maar je moet wel. Je hebt geen andere keus. Het kan niet allemaal kant en klaar voor je geregeld worden als je zelf niet meewerkt. Maar als jij een stap zet, wijst de volgende zich vanzelf. Neem een beslissing en heb vertrouwen, dan gaat alles met je meewerken. Jij zet het in beweging.
Vraag om hulp, vraag om het allemaal wat makkelijker te maken, vraag om inzicht, vraag om een beter gevoel, om minder pijn, om al je angst op te heffen, om duidelijkheid… wees creatief in het vragen. En verwacht antwoorden. Als je je beter voelt en wat relaxter bent, minder angst en minder stress hebt, is er meer ruimte en meer mogelijk.”

“Ik kan jouw denken niet veranderen, maar ik kan je wel vragen om op te houden met het verhaal vertellen dat er niks mogelijk is. Vertel jezelf een ander verhaal. Bijvoorbeeld: ‘Ik weet niet hoe ik het allemaal moet regelen, maar ik vertrouw er op dat het goed komt. Ik ben dankbaar voor alle hulp.’ Stel je de beste uitkomst alvast voor, stel je voor dat het al is opgelost (niet hoe) en probeer je voor te stellen hoe dat voelt. Kijk over ‘het probleem’ heen, focus je aandacht op de oplossing en probeer je alvast voor te stellen hoe fijn het is als het allemaal is opgelost.” En ik voeg er nog aan toe hoe trots ik op hem ben dat hij zo z’n best doet en al zoveel meer vertrouwen heeft dan voorheen.

En nu vertrouw ik er op dat dit z’n werk gaat doen. Ik vertrouw er op dat de juiste woorden via mij hun weg vinden en helpen. Als ik het allemaal persoonlijk had genomen, was ik misschien bang geweest dat dit geen zin had of nog meer weerstand opriep. En dan was mijn verwachting uitgekomen. Nu verwacht ik de beste uitkomst en ik verheug me op het wonder…

En ik vertel het jullie, omdat er in dit verhaal zoveel aan de orde is waar we allemaal mee te maken hebben. Misschien minder extreem en minder nijpend, maar in feite geldt voor ons allemaal dat we op onze hoede moeten zijn voor die dwingende mind, die de controle niet snel uit handen geeft en daarmee een enorme weerstand veroorzaakt in het open staan voor en ontvangen van Goddelijke geschenken. Je kunt een keuze maken om te leven vanuit vertrouwen in plaats vanuit angst. En die keuze wordt altijd dubbel en dwars beloont. Ik ben dankbaar dat ik die boodschap kan en mag verkondigen, ongeacht wat welke mind daar ook tegen protesteert. Als ik daar bang voor zou zijn, zou ik mijn eigen ‘verhaal’ geen eer aan doen. Dan zou het niet overkomen.

Donaties zullen besteed worden aan de operatie die deze persoon nodig heeft…. vandaar de button onder dit bericht. Als je wil en kan helpen, help je hem in zijn vertrouwen en mij met mijn werk, maar meer dan dat: We geven een voorbeeld, waar iedereen iets aan heeft. De wereld heeft vertrouwen nodig. En dat kunnen we elkaar geven. Dankjewel.

Als ik eens kijk wat de grootste gemene deler is die ik tegenkom bij ‘Herschrijf je eigen leven’, wat is dat dan? Er zijn inmiddels al heel wat verhalen langs gekomen… voornamelijk van vrouwen, maar ook van mannen.  En eigenlijk zie ik niet zoveel verschil. Het zijn niet alleen vrouwen die de neiging hebben zich aan te passen, weg te cijferen en tegemoet te komen aan de wensen van anderen, waardoor ze niet zo goed meer weten wat ze zelf willen en hun eigen ruimte niet innemen. Ook mannen doen dat. Wat wel een verschil is, is dat vrouwen veel meer lijken te leven met het idee ‘niet goed genoeg’ te zijn, bezig zijn hun goedkeuring te krijgen door zich vooral dienstbaar op te stellen en ze hebben een soort ingebakken neiging om zich ook snel schuldig voelen. Dat verklaart ook waarom zij zich zo makkelijk op het terrein van een ander begeven, zich met van alles bemoeien. Op je eigen terrein blijven is je eigen ruimte innemen en niet de verantwoordelijkheid voor Jan en alleman om je heen op je nemen.

Mannen zijn vaak duidelijker, maar zij hebben weer meer de neiging kritiek te hebben op anderen. Dat schuldgevoel, daar hebben ze echt minder last van, maar ze vergeten vaak in de spiegel te kijken.

Ik heb nu een paar keer meegemaakt dat iemand niet tevreden is in een werksituatie en last heeft van de sfeer of de negativiteit van collega’s. Wat we natuurlijk doen met het ‘herschrijven’ is ontdekken dat je daar geen ‘slachtoffer’ van hoeft te zijn, maar dat je ook ‘meester’ kunt zijn. Als jij je ergert, doe je zelf ook mee met negatief zijn. Geef het geen aandacht, richt de aandacht op wat wel leuk is, wel goed gaat, bemoei je met jezelf en je eigen werk, leven, gedachten en wees alert. Zodra er iets is wat jouw innerlijke vrede verstoort, waar gaat het dan over? Wat ervaar jij? Wat voel je?

Wat voel je en wat wil je? Erkennen wat je voelt (en dat ook echt ervaren) en vervolgens formuleren wat of hoe je het dus wel zou willen. Daarmee richt je vrij snel de aandacht van links naar rechts, bij wijze van spreken. Je blijft niet hangen in wat je ergert of vervelend vindt, je vraagt jezelf meteen af wat deze situatie jou aan ‘wens’ laat zien. En dan concentreer je je op de beste uitkomst. Het is jouw eigen aandacht waarmee je stuurt. En dat is precies de reden waarom het zo belangrijk is om goed bij jezelf te blijven.

Alles gaat uiteindelijk over jezelf. De buitenwereld verander je niet. Maar de buitenwereld verandert wel mee als jouw beeld verandert. Want de buitenwereld is jouw beeld. Als jij jezelf goedkeurt, toestemming geeft om meer aan je eigen behoeften tegemoet te komen, je talenten erkent en je gevoel serieus neemt, dan gaat de wereld om je heen dat ook doen. Er wordt anders op je gereageerd.

En als jij ophoudt met kritiek hebben – op jezelf of op anderen – maar het beste, leukste, mooiste en waardevolle gaat zien in jezelf en anderen (wat automatisch gebeurt als je de blik richt op wat je wenst) dan wordt jouw leven en dat van de mensen om je heen meteen een stuk prettiger en inspirerender. Wat vast zit gaat weer bewegen. Er hoeft niet geoordeeld te worden. Volg je gevoel en luister naar je gevoel, dat is nooit goed of fout.

De grootste gemene deler is (zelf)kritiek. En dat leidt tot ontevredenheid. Maar eigenlijk is al die kritiek (ook schuldgevoel, wat helemaal geen gevoel is, maar ook een vorm van kritiek) iets heel anders: het is een excuus. Een excuus om niet te doen wat je zou willen doen, zou kunnen doen en gewoon lekker te zijn zoals je bent. Afschaffen dus al die kritiek, ga leven!

Heb je ook behoefte aan begeleiding bij het ‘herschrijven van je eigen leven’? Je kunt op elk moment instappen.

 

 

Twee weken geleden vertelde ik iemand hoe je een parkeerplaats kon bestellen. Hij geloofde er helemaal niks van. ‘Probeer maar gewoon,’ zei ik. Gisteren kwam ik hem weer tegen en het duurde effe, maar op een gegeven moment kwam hij er op terug: het was gelukt. Hij had het ook geprobeerd met klanten en in plaats van een of twee had hij er die dag drie. Daar heb ik lol in, er gaat een wereld voor hem open. En het maakt mij niet uit of je het gelooft of niet, wie nieuwsgierig wordt (wie niet?), gaat het toch wel proberen.

Soms snap ik het doel van een bepaalde ontmoeting niet, maar ik ga ervan uit dat het altijd wel ergens goed voor is. Soms begrijp ik ‘de opdracht’ als het ware, soms niet. Maar het is altijd handig om te begrijpen waar mensen zich mee bezig houden en hoe ze denken en natuurlijk kan ik het dan niet laten daar een beetje ‘rek’ in te krijgen. Een sport bijna, om te zien op welk punt je in kan steken. Het hoeft niet, in principe ga ik voor mijn rust naar de sauna, maar het gebeurt dus wel eens dat mensen komen praten en vertellen en vragen stellen en ja, dan gebeurt het.

Want ik praat niet mee over de noodzaak om geld te verdienen, ik praat over doen waar je hart ligt. “Als het lukt met een parkeerplaats, denk eens na, wat kan er allemaal dan nog meer? Probeer het eens met je portemonnee…”

En nu heb ik een ‘ongediertenbestrijder’ een boek over dierencommunicatie meegegeven. Is dat geen mop? Hij vroeg zelfs of ik het boek had meegenomen (vorige keer beloofd) en was nieuwsgierig. Ik heb hem zelfs voorgesteld dat hij met dieren ging leren communiceren, zodat hij z’n werk op een andere manier kon gaan doen. Of dat hij een deal maakte met mij, dat we dan eerst de wespen en muizen gingen waarschuwen voor hij ze ging uitroeien. Hij redt ook bijen trouwens, dat wel. Dus ook daar hebben we het over gehad. Over wat al dat gif voor een schade aanricht. Het kan niet anders dan dat hij aan het denken wordt gezet.

Voor mij een hele kunst om niet te oordelen, om goeie vragen te stellen en om niet bang te zijn te vertellen wat ik weet. Zonder er een strijd van te maken, zonder iemand persoonlijk ergens op ‘af te wijzen’, en ja, natuurlijk snap ik dat een wespennest in huis nogal wat problemen geeft. Hij vindt z’n werk leuk, komt bij allerlei mensen thuis, heeft er z’n eigen bedrijf van gemaakt en verdient er z’n geld mee. Maar we waren het er uiteindelijk wel over eens dat ‘geld verdienen’ an sich de wereld een hoop schade had toegebracht.

“Toch wel makkelijk om geld te hebben, dan kan je leuke dingen doen,” vond hij. Maar wat nou als je leuke dingen kan doen en dat is je werk? Leef je om geld te verdienen om dan leuke dingen te kunnen doen of leef je om te doen wat je graag wilt? Maar okee, hij was niet ontevreden over z’n werk. En als hij het niet deed, zou iemand anders het doen. Dus stel je voor dat hij nu een beetje aan het denken is gezet en wat milieuvriendelijker en bewuster te werk gaat. ‘Hoe dan?’ vroeg hij zich wel al af… Ergens is al een zaadje geplant. Een vraag stellen is het antwoord bestellen. Dat balletje gaat wel rollen.

De verandering kan alleen van binnenuit komen. Daar is dit wel een mooi voorbeeld van. In alle geledingen, in alle sectoren, zullen het de mensen zelf zijn die tot bepaalde inzichten komen en de verandering in kunnen zetten. Dat gaat niet van de een op de andere dag, dat begrijp ik. Je kunt ook niet in een klap al het ‘oude’ van tafel vegen en iets nieuws neerzetten. Afwijzen en veroordelen, daarmee bereiken we ook geen nieuwe, mooie, schone wereld. In gesprek gaan, vragen stellen en in elk geval voor jezelf de verantwoordelijkheid nemen en je afvragen wat je zelf kan doen om bij te dragen. Wat je ook doet, overal is beweging in te krijgen.

Ik denk niet dat de wereld verandert als iedereen die zogezegd ‘wakker’ wordt afhaakt en niet meer mee doet met ‘het systeem’, een eigen bewustwordingspraktijkje begint of op een berg gaat zitten mediteren. Het verandert door in de praktijk, in je eigen omgeving, de kansen en de mogelijkheden te zien en het aan te pakken. Door je af te vragen of je er wel achter staat wat je doet, of het niet anders kan en hoe. En door het lef te hebben dingen aan te kaarten en het voorbeeld te zijn. Waar je ook werkt, waar je ook bent. Ook dat is jezelf trouw zijn. Waar werk jij aan mee? En sta je daar achter of zou je misschien ook eens na kunnen denken of het ook anders kan? De verandering komt van binnenuit.

Vroeger wist ik het niet, hoe belangrijk het was om ‘niks’ te doen of om gewoon eens even ‘zomaar’ iets te gaan doen, voor de lol, voor het plezier en omdat je er zin in heb. Dat deed ik natuurlijk heus wel, maar ik zag het echt niet als ‘hoogste goed’. Daar kwam verandering in toen ik op een gegeven moment rsi kreeg. Bij nader inzien niet erg verwonderlijk, want ik was altijd aan het werk, niet alleen in de normale ‘werkuren’, maar ik werkte ook rustig (nou ja rustig…) ’s nachts door als er iets af moest en terwijl ik overdag ‘gewoon’ werkte, ging ik ’s avonds en in de weekenden allerlei eigen projecten filmen, die dan ook weer gemonteerd moesten worden natuurlijk… Allemaal leuk werk hoor, daar niet van, maar het is de vraag hoe leuk het blijft als het zoveel is.

Door die rsi leerde ik het belang van gewoon eens even gaan lopen of fietsen in de natuur. Gewoon ‘niks’ doen, in mijn optiek! Aanwezig zijn. Dat mocht opeens. Het ‘moest’ zelfs, anders ging er iets niet helemaal goed. Sindsdien heb ik het afgeschaft om ’s nachts door te werken, mijn nachtrust werd ‘heilig’ en geen deadline meer die belangrijker was, al stond ik nog zo onder druk. Weinig keus ook, want het ging ook niet meer.

Wat gebeurde er uiteindelijk? Door die ontspanning en de keuze om me niet meer gek te laten maken, niet meer alles aan te pakken, maar te selecteren waar ik mijn aandacht aan besteedde en hoe, ben ik efficiënter gaan werken. Als ik er nu even niet uitkom of er lukt iets niet, ga ik niet meer door, door, door… nee, ik stop! Ik ga effe wandelen in het bos. Als ik me niet helemaal lekker in mijn lijf voel zitten (en liefst al voor die tijd natuurlijk), ga ik bewegen, sporten of yoga doen, naar de sauna of ik kies voor een massage. Je goed voelen is het allerbelangrijkste!

Alles gaat makkelijker en veel meer vanzelf als je je goed voelt. Dus, waar kan je beter in investeren dan in dat? Het is je taak, zoals Hicks zegt en dat ben ik met haar eens. Anderen kunnen het niet voor je doen, jij zal er zelf voor moeten kiezen en actie voor moeten ondernemen. Dat betekent meestal bewegen. Want we zitten veel te veel. Daar wordt ons lijf niet blij van, je wordt er zelfs veel vermoeider van dan van wandelen of staande bezigheden. Zitten, achter de computer meestal (of de tv), is niet onze natuurlijke houding en alles in je lijf komt erdoor vast te zitten. Vooral ook omdat je alleen maar je hoofd vult met informatie. Zelfs als dat hele inspirerende informatie is, zal je er pas wat aan hebben als je het in je lichaam laat doordringen bij wijze van spreken.

Alles weten en kennen, dat is leuk, maar je zal het toe moeten kunnen passen om er iets aan te hebben. Stilzittend bereik je niet veel. Wil je jezelf met nieuwe ideeën voeden, je ‘mind’ herprogrammeren, zoals we dat doen met ‘Herschrijf je eigen leven’ bijvoorbeeld, kom dan ook in beweging. Anders komen die nieuwe ideeën ook niet in beweging, ze hebben het nodig om door jou geïntegreerd te worden. Letterlijk en figuurlijk. Je kunt van alles willen en wensen, maar voor het manifesteren zijn echte stappen nodig. Letterlijk en figuurlijk dus. Nieuwe terreinen verkennen, opruimen, ergens op af stappen. Alles wil zich manifesteren en aan je vertonen, geen probleem, maar jij bent degene die uit z’n comfort-zone moet komen, want in de oude bekende veilige zone, daar is het niet te vinden. Met blijven zitten waar je zit, blijf je in het zelfde kringetje ronddraaien.

Het is dus niet alleen ‘de geest’ ofwel ‘het weten’, wat we nodig hebben. Het is ‘het’ leven, ‘het’ vormgeven, ‘het’ uiten, ‘het’ doen. Minder denken zelfs en meer bewegen. Er is een verhaal van een jongen die ontdekt had dat alles een kwestie was van doen wat je het leukste vindt en dan zou de overvloed vanzelf komen. Hij ging skaten. Hij was hele dagen aan het skaten. Niet als baan, niet in opdracht, gewoon voor z’n eigen plezier. En wonder boven wonder, hij voelde zich rijk en hij werd ook nog rijk. Ik kan het filmpje niet meer terugvinden, er staat zooooveel op youtube wat dit onderwerp betreft, maar het is me wel bijgebleven. Want wat blijkt? Niet hard werken – wat het merendeel van de mensheid doet om het hoofd boven water te houden, leuk of niet leuk werk – levert je rijkdom op dus, maar iets heel anders: Je goed voelen en je vrij voelen. Leven. De creativiteit wil stromen, een mens wil bewegen… vrij bewegen, zich vrij voelen. Dat voelt goed. En waar we ons vooral van te bevrijden hebben is van onszelf en onze eigen beperkende overtuigingen…

Even een klein algemeen stukje over ‘Herschrijf je eigen leven’, omdat het nuttig is voor iedereen: 

Het is je voornaamste taak om je goed te voelen. Door beter-voelende gedachten te kiezen, voel je je ook beter. Dat vraagt discipline, bewust zijn. Abraham/Hicks hierover: “Als er een onderwerp is wat je een oncomfortabel gevoel geeft als je er aan denkt, dan betekent dat dat er een heel sterk verlangen aan gekoppeld zit. Dat betekent dat het echt heel veel betekent. Daarom is het je taak om een manier te vinden om er zo over te denken dat het je een goed gevoel oplevert. Maar het is net zo effectief om ergens anders aan te denken waar je je goed bij voelt en dat binnen te laten. Je hoeft niet aan geld te denken om geld binnen te laten komen. Je hoeft alleen maar niet aan het gebrek aan geld te denken om geld binnen te laten stromen.”

Onze waarneming wordt vaak vertroebeld door onze eigen oordelen, voortkomend uit oude situaties. Dat aan willen gaan is een keuze, hoewel je je kunt afvragen of er wel een andere keuze is. Die is er eigenlijk niet, want je ziel roept. Die roep kan je niet negeren. Kies gedachten die goed voelen. Laat de werkelijkheid zoals ie zich voordoet niet je eigen werkelijkheid bepalen, maak er een ander verhaal van en blijf daarop gefocust tot je het ook echt zo voelt.

Stap niet steeds terug in je oude verhaal, je oude frustratie, dat is jezelf tegenhouden. Vertel jezelf een ander verhaal. Dat is ‘werk’ ja. Het is onze taak om onszelf andere verhalen te vertellen. Dus vertel jezelf nu een ander verhaal:

Ik waardeer mezelf, ik respecteer mijn eigen werk, mijn eigen taak, mijn eigen leven en ik zorg goed voor mezelf. Ik loop niet langer rond met ‘oud zeer’ en verwijten, dat bevrijdt mij en anderen, dat maakt alles een stuk makkelijker. Blokkades verdwijnen op alle fronten, de stroom kan stromen. En ik geniet van alles wat er stroomt.

Compassie, begrip en liefde, daarin lost alles op. Focus op de liefde. Geef het aan de liefde. Laat het zich allemaal oplossen. Dat mag. Concentreer je op wat goed voelt – dat versterkt je vertrouwen.

Wat we zien gebeuren in de wereld staat niet los van onszelf. De kunst is om naar onszelf te kijken en in onszelf te transformeren wat aan de orde is. Op een of andere manier lijkt ‘het karmische patroon van arrogantie’ nu sterk aan de orde te zijn, ik zie het overal opdoemen. Daarom heb ik de tekst van Michaël (gechanneld door Katarina Karanika) er nog eens bijgezocht. Hoe herkenbaar en toepasselijk wat ik daarin tegenkom. Arrogantie is zowel het gevoel van superioriteit als het idee dat mensen zielig zijn, het beter weten en denken dat je beter bent dan anderen bijvoorbeeld.

Er zijn zeven karmische patronen, die met het menselijk DNA op aarde zijn meegekomen. Karmische patronen zijn de sluiers van de dualiteit. We kunnen er nu voor kiezen die karmische patronen te transformeren, je bereidheid is genoeg. Het patroon word je getoond en je kunt ervoor kiezen het los te laten. Het is interessant om te lezen hoe Michaël het verband legt tussen wat er op de wereld gebeurt en hoe het in onszelf werkt. En wat wij zelf kunnen doen:

Michaël:

Arrogantie is het allereerste patroon dat zich heeft ontwikkeld nadat jullie het paradijs hebben verlaten. Dat patroon is ontstaan zodra er diversiteit op de planeet verscheen. Dat was het gevolg van het terugvallen in de derde dimensie, onwetendheid en dualiteit.

Een van de grootste expressies van arrogantie was het nazisme in Duitland. Onze broeder Adolf Hitler heeft jullie een spiegel voorgehouden om te laten zien wat de gevolgen van afgescheidenheid en arrogantie waren. Dat beeld heeft jullie afgeschrikt. Maar nog steeds bestaan op de planeet diverse haarden waar arrogantie in de vorm van racisme en discriminatie bloeit. Dat leidt tot geweld, oorlog en haat. Arrogantie is het gebrek aan inzicht dat alles wat Is gelijkwaardig is. De polariteiten die er zijn hoeven geen waardeoordelen te krijgen. Een mens kan een zwarte, een witte of een gele huid hebben. Dat hoeft niet te betekenen dat de ene soort beter of meer is dan de andere. Arrogantie is dualiteit in het diepste gebied van duisternis en onwetendheid.

Een andere subtiele vorm van arrogantie die bij het hogere bewustzijn veelvuldig voor komt is beter weten. In de veronderstelling dat andere mensen en andere culturen die afwijken van je eigen mening of cultuur, minder weten en dus minder ontwikkeld zijn voelen jullie je geroepen om je eigen kennis of je eigen cultuur aan anderen op te dringen of op te leggen. Dit natuurlijk uit onwetendheid en met alle beste bedoelingen. Dat heeft geleid tot een enorme explosie van de westerse cultuur, gestoeld op dualiteit en op macht, arrogantie en materiële welvaart. Door dit goed bedoelde arrogantiepatroon hebben jullie bijna alle oude beschavingen van de aardbodem laten verdwijnen. Daar waar mensen vroeger in eenheid met de natuur leefden, in onvoorwaardelijke liefde met zichzelf en hun medemens, floreert nu de westerse welvaart. Daar waar bossen en akkers waren, rijzen nu wolkenkrabbers op en doorkruisen autobanen het land. Dit alles vanuit de arrogantie dat jullie meenden het beter te weten dan een ander. De veronderstelling dat als je materiële welvaart kent je ook beter en gelukkiger bent dan je broeders en zusters die in het oerwoud leven en zich met vruchten en knollen, die moeder aarde hen ter beschikking stelt voeden, komt voort uit arrogantie en gebrek aan innerlijke ontwikkeling. Nog steeds gaan jullie met culturen die andere normen en waarden kennen op de oude wijze om.

Jullie, in de vierde dimensie, veroordelen deze extreme vormen van arrogantie maar helaas dragen ook jullie nog steeds arrogantiepatronen met je mee, die subtiel zijn en moeilijk te onderkennen. Medelijden bijvoorbeeld en helpen uit medelijden is een veel voorkomend arrogantiepatroon, waarover veel misvattingen zijn ontstaan.
Alle geïncarneerde Meesters waaronder ook onze broeder Jezus Christus, hebben zieken en behoeftigen geholpen. Dat hebben ze uit compassie en onvoorwaardelijke liefde gedaan. Jullie hebben hun leer niet goed begrepen en compassie verward met medelijden. Dat is ook de reden dat jullie medelijden hebben geïdealiseerd als een deugd en beschouwen als een gevoel afkomstig vanuit liefde. Deze misvatting speelt nog steeds een grote rol in jullie westerse cultuur. Neem bijvoorbeeld de culturen waar vrouwen geen deel uitmaken van het openbare leven. Jullie zijn van mening dat die vrouwen onderdrukt worden, dat ze geminacht worden en dat ze er onder lijden. Allemaal veronderstellingen, afkomstig uit het anders zijn en dus minder en slechter. Vervolgens voelen jullie je geroepen om die vrouwen te bevrijden. Vrouwenemancipatie wordt vaak door sociale druk opgelegd in plaats van dat vrouwen er zelf voor kiezen. Jullie zien iemand in een burka lopen en denken: Wat is dit erg voor die vrouw. Wat een onrecht. Dat is pas arrogantie. Is het nooit bij jullie opgekomen dat sommige vrouwen vrijwillig voor een kledingdracht kiezen en dat ze zich zeer gelukkig kunnen voelen zonder de verplichting om deel te nemen aan het sociaal/economisch leven?

Hoe kun je vrijheid aan iemand opleggen? Vrijheid komt van binnenuit en is niet altijd afhankelijk van externe omstandigheden. Is het ooit bij jullie opgekomen dat wat jullie onderdrukking noemen niet altijd door de onderdrukten als zodanig wordt ervaren?

Het gevolg van jullie goedbedoelde arrogantie is dat op jullie planeet in plaats van diversiteit geleidelijk aan maar één cultuur overheerst, namelijk de westerse cultuur, gestoeld op dualiteit, macht, concurrentie, winst en economische welvaart. De westerse cultuur breidt zich als een plaag steeds sneller uit en dreigt de planeet te vernietigen. De vraag is nu aan jullie: Zijn jullie bereid om iedereen die anders is in zijn of haar waarde te laten? Zijn jullie bereid om alleen te helpen wanneer jullie hulp gevraagd wordt in plaats van je geroepen te voelen iemand te helpen van wie je denkt dat hij hulp nodig heeft? Ben je bereid om je eigen vormen van arrogantie die heel subtiel aanwezig kunnen zijn bij jezelf te ontdekken en deze te leren beheersen?

Arrogantie belemmert je om voortdurend in de eenheid en de onvoorwaardelijke liefde te zijn. Heb je, in gesprek met een ander, jezelf wel eens betrapt met de gedachte: “Hij/zij heeft het helemaal mis. Zo gaat het echt fout. Ik moet hem/haar vertellen wat hij moet doen. Ik weet het”. Heb je jezelf er wel eens op betrapt dat je mensen, die niet spiritueel bezig zijn, veroordeelt of het jammer voor ze vindt of dat je ze onwetend vindt? Heb je jezelf er wel eens op betrapt dat je direct met adviezen klaar staat nog voordat je iets gevraagd is? Heb je jezelf er wel eens op betrapt dat je klaar staat met je mening, met de bedoeling iemand te sturen, omdat je denkt dat het beter voor hem of haar zou zijn? Hoe subtiel deze vormen van arrogantie ook zijn en hoe gemakkelijk ze uit je bewustzijn kunnen ontglippen, ze blijven toch een sluier vormen, dun weliswaar, tussen je hogere Zelf en je zelf.

Niemand is beter of slechter, meer of minder. De essentie van iedereen is dezelfde. Alleen de vorm is anders en de mate van spirituele groei verschillend. Wat naar buiten treedt is maar de vorm. De een manifesteert zich als machthebber, onderdrukker of agressor en de ander als slachtoffer en onderdrukte.

Maar gaat het om de vorm of de essentie? En waar dient de vorm dan wel voor? Alle vormen zijn manifestaties van het Goddelijke, net als het kwade een manifestatie van het Goddelijke is. Het verschil zit ‘m in hoeverre iemand in het donker of het Licht leeft. Bedenk dat zowel het donker als het Licht manifestaties van het Goddelijk Ene zijn. Zolang de derde dimensie actief is zal duister en Licht naast elkaar bestaan. Degenen die in het Licht zijn worden verondersteld om hun licht sterker te maken zodat het Licht het donker uiteindelijk kan verlichten. Maar het is onmogelijk om jouw Licht aan iemand op te dringen. Dat hoort niet bij de wet van onvoorwaardelijke liefde.

Respect en acceptatie gelden niet alleen voor wat je goed vindt, maar ook voor wat er in het donker leeft en wat jij verafschuwt. Respect en acceptatie voor de moordenaar en de verkrachter, want ook zij zijn manifestaties van het goddelijke. Dat is het leven in de derde dimensie, lieverds, en dat is God en God is leven. Je kunt de verkrachter in geen honderd jaar therapie veranderen. Maar door liefde en acceptatie te sturen maakt hij kans om naar het licht over te stappen.

Dat is wat jullie, voorlopers, wegbereiders, te doen staat. Zorg voor je eigen licht. Zorg dat je de karmische patronen leert beheersen. Zorg ervoor je eigen arrogantiepatroon te beheersen. Hoe sterker je licht wordt, hoe meer licht op de planeet komt, die het duister gaat verlichten. We houden onvoorwaardelijk van jullie broeders en zuster. We wensen dat jullie hetzelfde doen ten aanzien van je broeders en zusters op deze planeet. Ieder van jullie is een broeder en zuster van ons. Dus wat wij kunnen, kunnen jullie ook. We zeggen jullie: vraag en je zult ontvangen en we vragen jullie om hetzelfde met je medemens te doen. Luister naar de hulpkreten van je medemens en snel te hulp. Blijf met compassie en mededogen naar je broeders en zusters kijken, stuur hen je liefde en licht en wacht totdat je ze om hulp hoort vragen.

 

Opvallend vaak is deze bespiegeling  “Als we niet meer bang zijn, verdwijnt dat waar we bang voor zijn vanzelf” gelezen en gedeeld. Ook is er veel op gereageerd, door allerlei ‘nieuwe’ mensen. Dat is een interessant gegeven, want het was een passage uit mijn nieuwe boek. Een stimulans om door te gaan dus. Dank jullie wel.

Kennelijk was het ook een welkome boodschap. Eerder al schreef ik: “Laat je oordeel erover los en het verdwijnt.” Het geldt voor alles. Laat je probleem los en het verdwijnt. Laat los waar je je zorgen over maakt en het verdwijnt. Laat je frustraties los en het ze verdwijnen.

Wat er gebeurt is dat de energie waarmee je iets klem zet – door je eigen gedachten en je eigen gevoel – weer kan gaan bewegen.
Ieder mens heeft zo z’n eigen frustraties, maar juist omdat die frustraties in jou leven, worden ze keer op keer opnieuw bevestigd. Dan kan je een paar dingen doen: Anderen aanwijzen en de ‘schuld’ geven, jezelf verwijten maken en de ‘schuld’ geven, of je afvragen waar het werkelijk over gaat en hoe je het kan doorbreken.

Ergens in jou zit een teleurstelling en die werkt door. Hij zit al ingebakken als het ware, omdat het een dieper gevoel is. Wat is dat diepere gevoel? Je voelt je misschien niet gehoord, gezien, erkend of gewaardeerd. Wat betekent dat? Dat anderen je niet zien, horen, erkennen en waarderen? Dat lijkt misschien zo, zo vertoont het zich aan je. Dat is een spiegel. Je krijgt je eigen beleving teruggespiegeld.

Maar jij bent zelf degene die jezelf niet erkent, niet naar jezelf luistert, jezelf niet ziet of niet genoeg waardeert. Dan heb ik het over je Ware Zelf en de kunst is om goed onderscheid te maken tussen je ware zelf en je ego. Want het ego voelt zich altijd tekort gedaan, het ego heeft last van ontevredenheid, heeft altijd commentaar en kritiek en weet altijd alles beter. Het ego legt de schuld graag bij een ander, maar kan ook jouzelf het leven behoorlijk zuur maken. Eigenlijk wil hij altijd iets anders dan wat er nu is. Meer, beter, de beste zijn, aandacht, afleiding, noem maar op. Hij doet er alles aan om jou in je ‘comfort-zone’ te houden, dat lijkt een veilige positie. Maar zo comfortabel is dat niet, want daar komt ook de onvrede vandaan. In feite creëert hij z’n eigen onvrede continue. En daarom is hij niet ‘echt’. Hij houdt je alleen buiten het bereik van jezelf, op de manier die het beste werkt, want dat weet hij natuurlijk.

Just look at it. Zie het gebeuren. Op het moment dat je het ziet gebeuren, kan je ervoor kiezen het waar te nemen, maar je er niet door mee te laten sleuren. Neem jezelf waar. Dat is de kunst. Wie ben ‘jezelf’ dan? Degene die zichzelf kan waarnemen? Ja. Je ware zelf kan waarnemen. Die kan waarnemen welke rol je speelt, in welk spel je verwikkeld bent geraakt, wat je aan het doen bent. Probeer er eens om te lachen. Neem het wat minder serieus allemaal. Dat helpt.

Als je middenin je verhaal zit, is het moeilijk om dat zo te zien. Maar op dat moment kan je in elk geval bedenken dat je er dus even middenin zit. O, ik heb me laten vangen…. ik heb me laten meesleuren door een verhaal. Mijn eigen verhaal of dat van een ander. En dat voel ik nu. Wat vertelt het me?

Dat het tijd is om terug te keren naar je ‘Ware Zelf’. Je ware Zelf is nooit in onvrede. Dus alles wat niet goed voelt is niet ‘waar’. Pas op voor die verhalen. Jezelf erkennen is dus vooral niet je ego erkennen en gelijk geven. Kijk naar je Ware behoeften. Je Ware Zelf geeft je die allemaal, die voedt je met alles wat je nodig hebt. Daar waar je ego dat hooguit verhindert. Je ego – met alles dat ie denkt nodig te hebben – staat dus in de weg van alles wat je nodig hebt. Vandaar: Als je de angst loslaat, je oordelen, je zorgen, je frustraties… al die ego-eigenschappen, overigens allen gebaseerd op angst (want angst, afscheiding en ego gaan samen) dan ben je er. Dan is alles er. Dan kan alles zichzelf regelen.

In feite is het dus het erkennen van de egoloze jij, die je ook God kunt noemen. De verhouding met jezelf is je verhouding met God. De God in jou wil ontdekt worden, erkend worden, gewaardeerd worden, vertrouwd worden en geëerd worden. Dat betekent: Het ego op de knieën… buig voor jezelf. Maar dan wel je Ware Zelf.

 

 

 

“It is easier for a camel to go through the eye of a needle than for a rich man to enter the kingdom of God...”(Het is makkelijker voor een kameel om door het oog van een naald te gaan dan voor een rijk man om het Koninkrijk Gods binnen te gaan).

White Bull haalt graag teksten van Jezus aan in zijn ’teachings’, zo ook deze. Maak je vrij van al je gehechtheden, illusies… Wat maakt het zo moeilijk? De mind… Al die verhalen die we onszelf vertellen. Iets nieuws wat ik deze keer hoorde in het interview met White Bull was dat hij zei: ‘Geef vooral geen naam aan het gevoel, dat in je opkomt.’ Dat betekent niet dat je een gevoel niet ‘mag’ voelen, neem het waar en ervaar het en laat het. Er een naam aan geven is er al een verhaal van maken. En dat roept vervolgens allerlei herinneringen op  (O ja, dat was vroeger zus en zo) en hup, daar heb je die hele energetische lading er weer bijgehaald en zo zit je er weer middenin. Ergens een naam aan geven is dus een heel verhaal maken en daardoor blijft het verhaal in stand. Een illusie. Al die verhalen zijn illusies. We zijn gehecht aan onze verhalen, nee, het ego is gehecht aan die verhalen. ‘Zie je wel, daar heb je het weer,’ zegt het ego en voelt zich per definitie slachtoffer van de omstandigheden en van anderen. Zelfs al weet je inmiddels dat het je ego zelf is dat zo’n gevoel in stand houdt, dus ook het verhaal in stand houdt en juist daardoor zal het zich blijven herhalen.

Kun je een gevoel puur ervaren zoals het is? Erkennen, zonder er een verhaal van te maken? O, nu voel ik dit. Ga eens helemaal in dat gevoel zitten. Puur ervaren. Zonder verhaal dus, zonder het zo nodig aan anderen te moeten vertellen, zonder jezelf er een heel verhaal over te vertellen. Gewoon verder niks. Binnen de kortste keren is het weg. Je duikt er in en het lost op. De rest is…. resistance, verzet. Verzet tegen het gevoel, je wilt het niet ervaren, dus maak je er een verhaal van, waardoor je er uit schiet. Dat is een automatisme.

Bijvoorbeeld: iets voelt heel ongemakkelijk. In plaats van dat te ervaren, daarover heel eerlijk te zijn naar jezelf, want dat is het – als je het puur laat zijn zoals het is -, gaan we ons meteen afvragen: waarom voelt het ongemakkelijk, wat vind ik hiervan? Wat kunnen we daaraan doen, hoe kunnen we dat terugkoppelen, hoe ga ik daar op reageren, ofwel: Hoe kan ik dat veranderen? Dat is verzet tegen wat is. En wat als je het nu eens waarneemt zonder enig oordeel, zonder verhaal? O, dit voelt ongemakkelijk. En je voelt het. Probeer het maar eens, het verdwijnt meteen als het gevoeld is, erkend en niet opzij geschoven. Klaar. Geen verhaal meer. Opgelost.
Zo kun je ook je verzet waarnemen. “Geef je verzet tegen je verzet op,” zegt Eckhart Tolle, ook een mooie. Dan neem je waar dat je je verzet tegen dat gevoel dat ongemakkelijk is bijvoorbeeld.

Iets wat ons triggert heeft de neiging ons bezig te houden, onze mind bezig te houden. De mind maakt overuren om het te begrijpen, te verklaren, volgende keer te voorkomen, te beoordelen, wiens schuld is het? Wat heb ik verkeerd gedaan? Hoe kan ik het anders doen? Allemaal verhalen….

We zijn ook geneigd om mee te duiken in de verhalen van anderen. Iemand deelt met ons bijvoorbeeld z’n gevoel ergens over en tja… dat is al snel een verhaal. Wij kunnen ons daardoor geraakt voelen omdat het ook ons verhaal is, het dus iets in onszelf triggert, de spiegel of misschien omdat we graag belangrijk willen zijn voor die ander en hem of haar graag willen helpen. Maar wat we dan per ongeluk doen is het drama bevestigen, we gaan meedoen met dat hele verhaal. Mensen maken zichzelf kleiner met al die verhalen en dat heeft een andere reden volgens mij: Ze zijn bang voor zichzelf, voor de echte zelf die overblijft zonder al die verhalen. We zijn gehecht aan onze verhalen. We hebben excuses nodig waarom we niet in onze kracht stappen, gewoon zijn wie we zijn. Die verhalen kunnen wel eens veiligheid bieden, zo kunnen we lekker in ons hoekje blijven zitten en vanuit ons hoekje een beetje mokken in plaats van opstaan in onze eigen kracht. Zijn wie we zijn.

Ik denk dat het voor iedereen van belang is een creatieve uitlaatklep te hebben. Vanuit de bron in ons, vanuit onze ziel dat te laten stromen wat wil stromen. Of dat nou muziek is, kunst, schilderwerk, tekenwerk, schrijven, boetseren, dansen of zingen, dat maakt niet uit. Van binnenuit wil er door jou heen gecreëerd worden, geleefd worden, geuit worden wat er in jou leeft. “Het” wil stromen.

Zelf heb ik gemerkt hoe die ‘saboteur’ werkt. Ik ben lekker bezig, niks aan de hand, aan het schrijven, schilderen of wat dan ook, spelen met de cats, wandelen in de natuur, sporten, het kan van alles zijn en er is niks aan de hand, de tijd bestaat ook niet, het voelt goed, perfect, geeft voldoening en kracht. Totdat… de mind zich ermee gaat bemoeien! Dat zijn dus momenten om in de gaten te houden. Dat is het verzet. De mind vindt het bijvoorbeeld nooit goed genoeg, vindt dat we iets anders moeten gaan doen, heeft commentaar en oordelen, enz… Zo ben je weg uit het moment van beleven. De mind is nooit in het NU. Want de mind maakt verhalen. Nou zijn die verhalen op zich niet zo erg, je kunt namelijk ook leuke verhalen maken… maar neem ze waar! En zie dat het allemaal maar verhalen zijn. That’s it.

Dat koninkrijk bevindt zich in het NU. Daar ben je als je lekker bezig bent, als het stroomt, als je je vrij voelt en ook vrij bent (van de kritische en oordelende mind). Er is helemaal niks goed of fout, het is gewoon en het is goed, het hoeft niet beoordeeld te worden. In de Kindom of Heaven is de mind niet te vinden, hij heeft daar geen toegang. Hij staat langs de kant te roepen met z’n commentaar, aandacht te trekken met z’n geklaag en verzint listen om je af te leiden. Maar trek je daar niks van aan. En vergis je niet, het is niet wie jij bent. Laat je niet misleiden. Treed gewoon dat koninkrijk binnen. Als je durft… 😉 Vertrouw op de flow…

Even dacht ik: Ha, fijn, Deepak Chopra! Zelfs Rumi werd genoemd, met een van mijn favoriete uitspraken: “You are not the drop in the ocean, you are the ocean in the drop.”

Vlak daarna drukte ik zowaar op de uitknop van de tv, terwijl ik toch echt een fan ben van Zomergasten en de VPRO een warm hart toedraag, juist vanwege haar ruimdenkendheid en lef. Dit ging me echt te ver. Ik zou me zelfs beledigd kunnen voelen, bij wijze van spreken.

“Het is onze taak om types als Deepak Chopra te ontmantelen,” zoiets zei Lubach, wetend dat er veel weldenkende en intelligente mensen onder het publiek boeken in de kast hebben staan van Deepak Chopra en Eckhart Tolle. Wat een arrogantie om te denken dat je gelijk hebt, terwijl je het zelf niet begrijpt. Dat je het niet begrijpt, okee, maar dan hoef je nog niet te denken dat het je taak is om anderen ergens voor te behoeden. Wat een kortzichtige visie. Net zo kortzichtig als de conservatieven onder de religieuzen, die anderen afkeuren om hun denkbeelden.

Vrijheid betekent dat mensen zelf mogen kiezen, ook welke medische behandeling zij wel of niet wensen bijvoorbeeld. Als er iemand overlijdt na een zelfgekozen (zogenoemde) ‘alternatieve’ behandeling, springt men er bovenop, terwijl er dagelijks mensen overlijden na reguliere behandelingen in het ziekenhuis.

Wie heeft de waarheid in pacht? Wie denkt dat hij het voor een ander beter kan weten en een taak of plicht heeft de ander z’n mening op te leggen, is arrogant.

Arrogantie was een van de zeven karmische patronen, herinner ik me. Het Westen dat het beter wist voor Afrika, bijvoorbeeld. Iets niet begrijpen, andermans denkbeelden, behoefte aan religie of de eigen cultuur, betekent niet dat je het dan maar moet gaan bestrijden. Het niet begrijpen leidt tot angst en daarom wordt iets ‘anders’ gezien als gevaar. Afwijzing komt voort uit onwetendheid. Je kunt mensen hun onwetendheid niet kwalijk nemen, maar wel het feit dat ze denken beter te zijn dan anderen en daarom ‘macht’ hebben.

Interessant hoe lijnrecht deze twee eerste zomergasten tegenover elkaar staan. Ik begrijp nu nog beter wat Abu Jahjah bedoelt. Een van de problemen op de wereld is de Westerse arrogantie. Als we dat eens zouden inzien met z’n allen. Dat het helemaal niet zo vrij is en zo hoogstaand als we denken.

Vrijheid, gelijk(waardigheid)heid, Eenheid, dat is waar we naartoe bewegen, wat ons doel is. De ander zien als jezelf, dat is de kunst. Respect voor elkaar, ook al begrijp je het niet. Een beperkte visie heeft altijd te maken met je eigen angst, want die vernauwt je blik. Durf eens verder te kijken dan je neus lang is.

Ach, waar wind ik me over op? Het kenmerk van karmische patronen is dat ze zichzelf herstellen, hun eigen (tegen)reactie creëren. Het zijn onze lessen. Het zijn de gereedschappen waarmee we de Eenheid kunnen leren kennen.

Maar je ziet: ook ik stuit hier op een ‘puntje’. Iets in mij werd wel getriggerd. Onverdraagzaamheid vind ik onverdraagzaam. Te lang zijn we al de mond gesnoerd, heeft de onwetendheid geregeerd en is het Goddelijke onbegrepen. Onze eigen natuur hebben we ontkend, genegeerd en verwaarloosd. Maar dat is nu genoeg geweest. En daarom spreek ik me toch uit. We hoeven niet bang te zijn om te zijn wie we zijn. We hoeven ons niet te laten intimideren. En we hoeven ons ook niet de les te laten lezen.

Iedereen heeft het recht z’n eigen Waarheid te leven. Je eigen Waarheid leeft in jezelf. Laat je vooral niets anders wijsmaken. Waar jij in gelooft is waar voor jou. En als die waarheid – in jezelf – zich ontwikkelt, getuigt dat van moed en kracht en vertrouwen. Dan hoeven we niet te vechten, ook al worden we uitgedaagd. Blijf jezelf trouw en durf je uit te spreken. Dat mag.

En verder is het vooral opletten dat je iets buiten jezelf niet al te serieus neemt 😉 We zijn de oceaan in de druppel, dus deze ‘flard’ die per ongeluk op mijn pad kwam, laat mij een deeltje zien waarin ik kennelijk ook nog wat ‘macht’ buiten mezelf leg. Welk deel? Het punt dat tv en media invloed hebben en voor mijn gevoel een tegenkracht zijn in de ontwikkelingen? Het feit dat ook ik zal moeten accepteren dat er andersdenkenden zijn, dat het zo niet erg opschiet allemaal. Okee, okee, gezien. Verdraagzaamheid, het wordt ook van mij gevraagd natuurlijk… Geduld…

Alles gebeurt op de juiste tijd, alles zal z’n weg wel vinden, we kunnen het niet afdwingen… dat zou zeer arrogant zijn! 🙂