“It is easier for a camel to go through the eye of a needle than for a rich man to enter the kingdom of God...”(Het is makkelijker voor een kameel om door het oog van een naald te gaan dan voor een rijk man om het Koninkrijk Gods binnen te gaan).
White Bull haalt graag teksten van Jezus aan in zijn ’teachings’, zo ook deze. Maak je vrij van al je gehechtheden, illusies… Wat maakt het zo moeilijk? De mind… Al die verhalen die we onszelf vertellen. Iets nieuws wat ik deze keer hoorde in het interview met White Bull was dat hij zei: ‘Geef vooral geen naam aan het gevoel, dat in je opkomt.’ Dat betekent niet dat je een gevoel niet ‘mag’ voelen, neem het waar en ervaar het en laat het. Er een naam aan geven is er al een verhaal van maken. En dat roept vervolgens allerlei herinneringen op (O ja, dat was vroeger zus en zo) en hup, daar heb je die hele energetische lading er weer bijgehaald en zo zit je er weer middenin. Ergens een naam aan geven is dus een heel verhaal maken en daardoor blijft het verhaal in stand. Een illusie. Al die verhalen zijn illusies. We zijn gehecht aan onze verhalen, nee, het ego is gehecht aan die verhalen. ‘Zie je wel, daar heb je het weer,’ zegt het ego en voelt zich per definitie slachtoffer van de omstandigheden en van anderen. Zelfs al weet je inmiddels dat het je ego zelf is dat zo’n gevoel in stand houdt, dus ook het verhaal in stand houdt en juist daardoor zal het zich blijven herhalen.
Kun je een gevoel puur ervaren zoals het is? Erkennen, zonder er een verhaal van te maken? O, nu voel ik dit. Ga eens helemaal in dat gevoel zitten. Puur ervaren. Zonder verhaal dus, zonder het zo nodig aan anderen te moeten vertellen, zonder jezelf er een heel verhaal over te vertellen. Gewoon verder niks. Binnen de kortste keren is het weg. Je duikt er in en het lost op. De rest is…. resistance, verzet. Verzet tegen het gevoel, je wilt het niet ervaren, dus maak je er een verhaal van, waardoor je er uit schiet. Dat is een automatisme.
Bijvoorbeeld: iets voelt heel ongemakkelijk. In plaats van dat te ervaren, daarover heel eerlijk te zijn naar jezelf, want dat is het – als je het puur laat zijn zoals het is -, gaan we ons meteen afvragen: waarom voelt het ongemakkelijk, wat vind ik hiervan? Wat kunnen we daaraan doen, hoe kunnen we dat terugkoppelen, hoe ga ik daar op reageren, ofwel: Hoe kan ik dat veranderen? Dat is verzet tegen wat is. En wat als je het nu eens waarneemt zonder enig oordeel, zonder verhaal? O, dit voelt ongemakkelijk. En je voelt het. Probeer het maar eens, het verdwijnt meteen als het gevoeld is, erkend en niet opzij geschoven. Klaar. Geen verhaal meer. Opgelost.
Zo kun je ook je verzet waarnemen. “Geef je verzet tegen je verzet op,” zegt Eckhart Tolle, ook een mooie. Dan neem je waar dat je je verzet tegen dat gevoel dat ongemakkelijk is bijvoorbeeld.
Iets wat ons triggert heeft de neiging ons bezig te houden, onze mind bezig te houden. De mind maakt overuren om het te begrijpen, te verklaren, volgende keer te voorkomen, te beoordelen, wiens schuld is het? Wat heb ik verkeerd gedaan? Hoe kan ik het anders doen? Allemaal verhalen….
We zijn ook geneigd om mee te duiken in de verhalen van anderen. Iemand deelt met ons bijvoorbeeld z’n gevoel ergens over en tja… dat is al snel een verhaal. Wij kunnen ons daardoor geraakt voelen omdat het ook ons verhaal is, het dus iets in onszelf triggert, de spiegel of misschien omdat we graag belangrijk willen zijn voor die ander en hem of haar graag willen helpen. Maar wat we dan per ongeluk doen is het drama bevestigen, we gaan meedoen met dat hele verhaal. Mensen maken zichzelf kleiner met al die verhalen en dat heeft een andere reden volgens mij: Ze zijn bang voor zichzelf, voor de echte zelf die overblijft zonder al die verhalen. We zijn gehecht aan onze verhalen. We hebben excuses nodig waarom we niet in onze kracht stappen, gewoon zijn wie we zijn. Die verhalen kunnen wel eens veiligheid bieden, zo kunnen we lekker in ons hoekje blijven zitten en vanuit ons hoekje een beetje mokken in plaats van opstaan in onze eigen kracht. Zijn wie we zijn.
Ik denk dat het voor iedereen van belang is een creatieve uitlaatklep te hebben. Vanuit de bron in ons, vanuit onze ziel dat te laten stromen wat wil stromen. Of dat nou muziek is, kunst, schilderwerk, tekenwerk, schrijven, boetseren, dansen of zingen, dat maakt niet uit. Van binnenuit wil er door jou heen gecreëerd worden, geleefd worden, geuit worden wat er in jou leeft. “Het” wil stromen.
Zelf heb ik gemerkt hoe die ‘saboteur’ werkt. Ik ben lekker bezig, niks aan de hand, aan het schrijven, schilderen of wat dan ook, spelen met de cats, wandelen in de natuur, sporten, het kan van alles zijn en er is niks aan de hand, de tijd bestaat ook niet, het voelt goed, perfect, geeft voldoening en kracht. Totdat… de mind zich ermee gaat bemoeien! Dat zijn dus momenten om in de gaten te houden. Dat is het verzet. De mind vindt het bijvoorbeeld nooit goed genoeg, vindt dat we iets anders moeten gaan doen, heeft commentaar en oordelen, enz… Zo ben je weg uit het moment van beleven. De mind is nooit in het NU. Want de mind maakt verhalen. Nou zijn die verhalen op zich niet zo erg, je kunt namelijk ook leuke verhalen maken… maar neem ze waar! En zie dat het allemaal maar verhalen zijn. That’s it.
Dat koninkrijk bevindt zich in het NU. Daar ben je als je lekker bezig bent, als het stroomt, als je je vrij voelt en ook vrij bent (van de kritische en oordelende mind). Er is helemaal niks goed of fout, het is gewoon en het is goed, het hoeft niet beoordeeld te worden. In de Kindom of Heaven is de mind niet te vinden, hij heeft daar geen toegang. Hij staat langs de kant te roepen met z’n commentaar, aandacht te trekken met z’n geklaag en verzint listen om je af te leiden. Maar trek je daar niks van aan. En vergis je niet, het is niet wie jij bent. Laat je niet misleiden. Treed gewoon dat koninkrijk binnen. Als je durft… 😉 Vertrouw op de flow…