Voor de liefhebbers, nog een stukje uit m’n nieuwe boek (in wording):
Juist die ‘onzichtbare factor’ is essentieel. Hoe je het ook noemen wil, het Goddelijke, de kosmos, engelen, meesters, voorouders of andere hulptroepen, je eigen ziel, die verbonden en één is met het Goddelijke, Hogere Zelf, of liever je ‘Ware Zelf’, waar je wel of niet in gelooft, dat maakt eigenlijk niet uit. Het is zoals jij het ervaart. Altijd. Dat is het mooie.
Hoe we het benoemen, dat is niet waar het om gaat, want om het te begrijpen geven we er woorden aan en maken we begrippen, waar we iets mee kunnen en als we niet oppassen ook regeltjes, wetten en verboden, we proberen iets te definiëren en een naam te geven, we willen het begrijpen en zelfs onder controle krijgen. Alsof het ‘afgescheiden’ is, terwijl het juist om die Eenheid gaat. De Eenheid, de bron van alle mogelijkheden, waar wij mee verbonden zijn. Wij zijn het. We zijn zelf de Goddelijke energie, Liefde, in een vorm gegoten, meer dan wat we kunnen zien en zelfs begrijpen met onze menselijke mind. Dat kunnen we gaan ontdekken en ik moet zeggen, dat is geweldig, oneindig, wonderbaarlijk en soms zelfs beangstigend, maar dat is het alleen als je erover gaat nadenken. Het kan beangstigend zijn, omdat we het niet kunnen overzien, het is onbekend terrein, maar het is een vergissing dat het een ‘macht’ buiten onszelf is. Het is ook een vergissing dat het ‘Hoger’ is en dat we er aan overgeleverd zijn en maar moeten afwachten wat ons toebedeeld wordt. Zo ervaren mensen het vaak, als de ‘toorn van God’ bijvoorbeeld, zo is het lang geweest, dat mensen dachten dat ze gestraft werden of veroordeeld. Dat is waardoor we in die ‘afgescheidenheid’ terecht zijn gekomen, angst en afgescheidenheid hebben alles met elkaar te maken. Het veroorzaakt tweedeling. Althans, in onze beleving, want het is er niet echt. Logisch dat die afgescheidenheid angst teweeg brengt – er is dan opeens iets buiten jezelf wat ‘gevaarlijk’ is of bedreigend. Je ervaart het niet als deel van jezelf of als eenheid en dus denk je dat je er geen vat op hebt en er aan overgeleverd ben. Dat is waarom het doel is onszelf te leren kennen, de Eenheid te leren doorgronden. Als we niet meer bang zijn, verdwijnt dat waar we bang voor zijn vanzelf. Als we inzien dat we vanuit die angst onze eigen ‘vijand’ creëren, waar we bang voor zijn, dan weten we ook dat we vanuit liefde en vrede ‘vrienden’ kunnen creëren. Dan kunnen we inzien hoeveel krachtiger we zijn dan we dachten. Hoe we veel meer kunnen vertrouwen op het leven. Het leven is ons goedgezind, alleen is het wel aan ons om daarop te vertrouwen en ons dus over te geven aan het leven. Dat is een essentieel aspect van het leven.
Het is – voor jou – zoals je denkt dat het is. Dat wil nog niet zeggen dat je echt ‘gelijk’ hebt als je ergens bang voor bent, maar als je het ervaart als iets om bang voor te zijn, zal je daar bevestiging van krijgen. Als je daarentegen blindelings vertrouwt op het leven en ervan uitgaat dat het leven je steunt en alles je goedgezind is, dan ervaar je dat. Is dat niet geweldig? Als je eenmaal begint te ervaren dat het zo werkt, groeit je vertrouwen. Je voelt je gesteund, je wordt ook gesteund, maar het is jouw vertrouwen. Vertrouwen kan je niet afdwingen, het groeit (of het wordt aangetast), maar je kunt er wel voor kiezen. Je kunt de keuze maken dat je je meer door vertrouwen dan door angst wilt laten leiden. Dat is een intentie en intenties gaan ‘vanzelf’ hun werk doen. Het is mijn intentie om in volledig vertrouwen te leven. Pure overgave, hoewel dat misschien klinkt als overgave aan iets buiten jezelf, maar dat is het niet. Overgave aan het leven. Overgave aan dat wat is. Zonder verzet dus. Volledige acceptatie. Op die manier leef ik vanuit mijn Ware Zelf.