“Thank you, thank you, thank you,” begon Wayne Dyer elke nieuwe dag. Zodra hij z’n ogen opende uitte hij z’n dankbaarheid voor het leven. Dankbaarheid brengt je in een staat van zijn, die ontvangend, bewonderend, waarderend en accepterend is. Open en liefdevol. Een hoge frequentie.

Wat is het tegenovergestelde van dankbaarheid? Onvrede? Dan is dankbaarheid vrede. ‘Make peace with your past,’ hoor je vaak. ‘Make peace with your now,’ kan je misschien beter zeggen. Daarin ligt alles namelijk besloten. Ook verleden en toekomst.
Ondankbaarheid, het niet tevreden zijn, het anders willen hebben dan het is, moeite hebben met accepteren van bepaalde situaties, kritiek en commentaar hebben, op jezelf of op anderen, vinden dat er van alles anders ‘moet’, kan je voelen dat dat conflict oplevert? In jezelf, met jezelf en met je omgeving? Conflict is een vorm van geweld. Je doet jezelf geweld aan, het leven dat je bent. Het leven dat door je heen stroomt en liever ruim baan wil krijgen dan ingedamd te worden. Wie zijn wij om te denken dat we het beter weten? Het is als het vertrappen van bloemetjes en dan klagen dat alles zo kleurloos is.

Laten we Moeder Aarde dankbaar zijn voor al het leven wat zij voortbrengt, laten we ons voedsel dankbaar zijn dat het op ons bord ligt, laten we dankbaar zijn voor alles wat groeit en bloeit. Weet je trouwens dat je voedsel ook gezonder en voedzamer is als je het bedankt? Ik hoorde dat de oervolken communiceerden met de dieren die zij aten. Terwijl de man met pijl en boog klaar stond om een dier te schieten, vroeg de vrouw aan het dier of ze hem (of haar) mochten eten. Overleg! Dienstbaarheid. En respect. Waardering voor wat leeft. Er was communicatie met de natuur. Ook aan plantjes werd gevraagd of ze geplukt mochten worden. Als er iemand ziek was, werd de natuur gevraagd welk kruid kon genezen.

De arrogantie die we als mens hebben ontwikkeld in de loop der eeuwen, te denken dat wij over de natuur kunnen heersen en beschikken, evenals over onze eigen natuur, mag nu weer afgebroken worden. Alles wijst ons daarop. Dankbaarheid is ook het tegenovergestelde van die arrogantie. Waardering is een vorm van rijkdom. Je kunt ook dankbaar zijn voor alles wat op het eerste gezicht niet zo leuk is. Je kunt zelfs dankbaar zijn voor tegenspoed, ziekte of problemen, omdat het je de weg wijst. Tegenslag daagt je uit bij je werkelijke zelf te komen, wakker te worden, te ontdekken wie je bent en welke mogelijkheden je in je hebt. Het maakt je vrij. Probeer het eens, om overal dankbaar voor te zijn. Schrijf het eens op elke dag, bijvoorbeeld. Je verlegt je focus, je mindset verandert en alles krijgt meer waarde.

Waar zal dit stukje over gaan, vraag ik me af terwijl ik naar De Zaaier kijk, die als ansichtkaart voor mijn neus staat. Om me er aan te helpen herinneren dat we oogsten wat we zaaien, dat we geduld nodig hebben om ‘het’ te laten groeien, dat iets vruchtbare grond nodig heeft en met de juiste intentie bewaterd moet worden om tot bloei te komen.

Goed, laat het verhaal zichzelf maar vertellen… Er zit iemand tegenover me, die op haar telefoon mijn geboortedatum intoetst en me vertelt over de rode aarde, toon 3 en geel zaad. Geel zaad, mijn uitdaging is geduld. Het laten ontstaan dus. En de oermoeder is mijn gids. Ik kan het niet precies navertellen, maar het klopt allemaal wat ze vertelt. Zo worden we begeleid. We krijgen antwoorden op onze vragen, we worden geleid. En bijgestuurd op z’n tijd. 😉

We werden afgelopen week bijgestuurd in ons enthousiasme, we wilden teveel tegelijk van de grond krijgen en dat stuitte op weerstand. “Het regelt zichzelf wel,” concluderen we nu en dat is niet alleen een opluchting, het gebeurt ook. Dat gebeurt als je de zaken verder niet onder druk zet, maar laat ontstaan. Het ontkiemt allemaal snel genoeg, daar hoeven we niet bovenop te gaan zitten met een vastomlijnd plan (juist niet!), een strakke begroting, concrete afspraken op papier en… Dat is allemaal precies het omgekeerde. Dat is juist het patriarchale, precies het onderdrukkende waar we mee af willen rekenen. We willen in dit project het matriarchale belichten en de waarden daarvan laten zien. Dat vraagt dus ook om een matriarchale werkwijze. Het begint bij onszelf, in onszelf.

Gisteren was ik aan het uitzoeken hoe de ‘gift-economie’ in elkaar zit, het klinkt me zo logisch in de oren. De natuur geeft ook, alleen maar. Hoeveel appels brengt een appelboom niet voort, hoeveel pitjes zitten er niet in een pompoen? Ik had de vraag de lucht ingegooid om de gifteconomie te doorgronden (be-grijpen, de blauwe hand, zat ook in mijn Maya-blauwdruk). De ‘gift-economie’, hoe omschrijf ik dat kort en krachtig: het geven dus, onvoorwaardelijk geven, zoals Moeder Aarde dat doet. En er op vertrouwen dat er niet meteen iets terug hoeft te komen, dat er voor je gezorgd wordt, dat je alles hebt wat je nodig hebt, op elk moment. Heel spiritueel dus. Maar ook heel erg aards. Geven vanuit het hart. En niet bang zijn. Dat is de essentie, begin ik te begrijpen. Dan kan het zichzelf regelen. Door angst zet je dingen klem en stroomt het niet meer vrijelijk.

“Wie denk je wel niet dat je bent om aan jezelf te twijfelen?” haalde mijn Maya-gesprekspartner een citaat aan van… ik weet niet meer van wie. Maar ja, inderdaad, wie zijn wij om te twijfelen? Zet dat ego aan de kant, laat het los en laat het ontstaan. Waarschijnlijk weet ‘die regisseur’ (waar ik altijd enorm van onder de indruk ben) al beter wat wij gaan doen dan wijzelf.

Ik vertel haar van mijn vreemde ontmoeting gisteren. Ik maakte een wandelingetje en zag daar iemand op een bankje temidden van een prachtig paars bloemenveld in het zonnetje zitten te genieten. Ik raakte met hem aan de praat, hij bleek helemaal ‘uit het systeem’ gestapt te zijn, had z’n bedrijf opgedoekt, geen huis meer, logeerde bij allerlei vrienden (die hem ook om de haverklap belden, iedereen leek hem nodig te hebben) en leefde van ‘sun-gazing’, waardoor hij het zelfs een tijdje zonder eten had kunnen stellen. Het was een boeiend gesprek, waarin we het over veel dingen eens waren, behalve dit: Het verzet tegen het systeem, er je dan maar helemaal aan onttrekken, dat kan niet in mijn ogen. Je leeft, je bent deel van het geheel, je hebt je eigen rol in het geheel en waarom zou je jezelf zo diskwalificeren door je tegen alles te keren? Ik snap dat je er even uit stapt, op een hele andere manier heb ik dat zelf ook gedaan, om me los te maken van ‘het oude’ en alles opnieuw te bezien, maar vervolgens komt dan de vraag: Hoe er op een nieuwe manier mee om te gaan? “Ook het systeem verandert mee,” zei ik hem. “Ook binnen al die organisaties worden steeds meer mensen wakker. De verandering komt van binnenuit. Vanuit de mens. Vanuit ons. Wees de verandering! Wij zijn de verandering!”

Verzet is nog steeds afhankelijkheid. Overal tegen zijn, gaat niet helpen. Sta op. Zijn eigen kracht was er al, dat kon ik zien. Hoe daar vorm aan te geven, hoe dat ‘in de wereld’ tot z’n recht te laten komen, dat is de volgende stap. Wij creëren. En met het ’tegen’ zijn, creëer je een tegenkracht. Je lost niks op, je versterkt de dualiteit.

Het is een kunst en een uitdaging, op de nieuwe manier in de wereld te staan, maar het kan. En er zijn genoeg mensen die dat willen en kunnen en voelen. De omslag is er al, wij volgen. Geef je verzet op, dat was misschien de boodschap. Laat het zichzelf regelen. Puur vertrouwen betekent dat je het laat ontstaan. Dat wat er door jou geleefd wil worden, gedaan wil worden, gemaakt wil worden.

Wat heb ik toch een leuk ‘vak’, dacht ik op weg naar een klein dorpje in de uiterwaarden van Nijmegen, waar ik nog nooit van had gehoord, om een kunstenaarsduo op te zoeken, waar ik heel benieuwd naar was: Huub en Adelheid Kortekaas.
Ja, ik heb het mooiste ‘vak’ van de wereld, maar het is helemaal geen ‘vak’. Het is het leven dat je zelf creëert. De keuzes die je maakt, de stappen die je zet, het lef dat je hebt, de ingevingen die je volgt, de dromen waar je in gelooft, de verhalen die je zelf maakt, het pad wat je volgt. Je eigen pad. Het lef om je eigen pad te volgen, ook al weet je niet wat er het volgende moment op dat pad verschijnt. De weg wijst zichzelf.

En zo reed ik een boerenlandweggetje op naar een waar paradijs. Beter zichtbaar had het ‘zelf je eigen wereld creëren’ niet in beeld gebracht kunnen worden. Vijftig jaar geleden ontmoetten ze elkaar. De bevlogen, filosofische kunstenaar Huub en de 13 jaar jongere praktische en daadkrachtige Adelheid, een perfect duo om dromen van de grond te krijgen en grootse projecten te realiseren.

 

Momenteel verspreiden ze  99.999 ‘HumanFlowers’ over de wereld, met de vraag: “Welke bloem ben jij?” in tien verschillende talen. (downloaden van deze bloemen kan hier)
Deze eenvoudige vraag, een uitnodiging tot zelfontplooïng, raakt het hart van het mens-zijn. Wie ben jij? Bloei zoals je bent! Het hoeft allemaal niet gezegd of uitgelegd, iedereen begrijpt de uitnodiging.
De wereld, een tuin vol bloeiende bloemen.

Ik ben onder de indruk van hun werk, van de eenvoud. De kracht van de eenvoud.