Een goeie serie heeft behalve afgeronde plots ook een rode draad, die doorloopt van de eerste tot de laatste aflevering. Vaak de achterliggende motivatie van de hoofdpersoon, z’n persoonlijke queeste. Dat verbindt al die losse afleveringen met elkaar en met een beetje geluk vormen de losse verhaallijntjes puzzelstukjes op weg naar de grote ontknoping.
Zo kun je deze bespiegelingen ook zien. Het zijn allemaal losse stukjes, maar er is een onderling verband. Een volgorde. Het zijn losse puzzelstukjes. Wat de queeste is, mag je zelf ontdekken. Dat is jouw eigen ontdekkingstocht. Spiegelstukjes, wat jij eruit haalt, vormt jouw spiegel. Dat is van jou.
Er is wel iets veranderd, sinds ik mijn “blog” hier voortzet. Natuurlijk is het een nieuw begin, een vervolg. Voor een deel nog hetzelfde publiek, maar ook een nieuw publiek. Het is zich nog aan het vormen. Ik stem automatisch af op ‘de lezer’ als ik begin te schrijven en die is nu nog een beetje onbekend. Dat geeft niet, het valt me alleen op. En dat bracht me op het idee dat het een onzichtbare groep is. Mensen die elkaar niet kennen, nooit ontmoet hebben, kunnen toch een groep vormen.
Zo zijn er ook gedachtevormen. Gedachten die niet van jou of van mij zijn, maar die wel als wolken in de lucht kunnen hangen. Soms lieflijk en mooi, soms zwaar en beladen. De afgelopen week was wel zo’n week waarin zware wolken voorbij kwamen drijven. Zwaarder geworden, omdat ze gevoed werden door alle berichtgeving. Angstvoedende berichtgeving. Mocht je de afgelopen week gemerkt hebben dat je je zekerheid, je vertrouwen en je positieve mood een beetje ver moest zoeken, dat kan daarmee te maken hebben gehad. Het voelt soms als iets ‘van jou’, maar pas op, dat is het niet.
Ik zal een voorbeeld geven van wat ik Abraham/Hicks gisteren hoorde vertellen. Er was een vrouw die dagelijks over een lange – vrij spectaculaire – brug reed en daar altijd van genoot. Opeens werd ze overvallen door een enorme angst toen ze daar weer reed. Ze begreep er niks van. Het was nooit eerder in haar opgekomen dat die brug eng was. Dat was een ‘gedachtevorm’ die haar ineens te grazen nam. Er reden daar regelmatig veel toeristen, die het eng vonden. De reden dat ze ‘die wolk’ nu opeens oppikte en eerder niet, was omdat haar buurman overvallen was en ze daar met hem intense gesprekken over had gevoerd. Daardoor was haar gevoel van veiligheid een beetje gaan wankelen en dat maakte het mogelijk voor zo’n gedachtevorm om bij haar aan te haken. Kan je je daar iets bij voorstellen? Mooi. Want het is wel belangrijk om je dat te realiseren. Er is een beslissing, een intentie voor nodig om zulke gedachtevormen weg te sturen, om jezelf er vrij van te maken. Om ze vooral niet verder te voeden, om de aandacht te weerleggen en te richten op wat wel goed voelt! Je kunt er niet snel genoeg bij zijn. Hoe eerder hoe beter.
En dit is iets wat we gezamenlijk kunnen doen om die zware gedachtevormen te doorbreken. We kunnen ze samen lichter maken. Hoe je het doet, maakt niet uit, het is je intentie die werkt. Stel het je voor, zie het voor je hoe je ze voedt met licht, waardoor ze oplossen (ja oplossen! 😉 ) of hoe je ze als een bal wegschopt, of hoe je de verbinding tussen jou en die wolk doorsnijdt, waardoor de wolk wegdrijft. Je kunt je afvragen waar bij jou het haakje zat, wat de trigger is geweest, maar duik er niet te diep in. (Dan ga je dat weer voeden). Laat het gaan. Verlos jezelf ervan. Je hoeft niet altijd de diepte in te duiken, je kunt ook meteen naar het licht kijken. Het licht is daar wat ontspannen voelt. Kies gedachten die ontspannen. Zeg tegen jezelf dingen die goed voelen, zoals “Al het goede komt altijd naar me toe, dus ik kan ontspannen en genieten van het leven.”
Want vergeet niet: Het leven is een en al magic, wij hebben het toverstokje in handen. Begin vandaag weer met een schone lei. Veeg de spiegel maar schoon! 🙂
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.