‘Waar gaat het over?’ vragen mensen nu. Logische vraag ook wel, maar niet zo eenvoudig te beantwoorden. Ik hoor mezelf steeds weer een ander antwoord geven. Ik ben aan het uitproberen wat het beste antwoord is. Zolang je aan het schrijven ben kan je die vraag mooi vermijden, want dat is niet om over te praten, daarmee doorbreek je het proces.

“Het gaat over mezelf,” klinkt ook zo ‘ego’ en dekt ook niet helemaal de lading. “Aan de hand van mijn eigen verhaal laat ik zien hoe alles een spiegel is van je eigen beleving,” staat nu op de achterflap. Het was logisch om dat te doen omdat mijn uitgangspunt was om te laten zien hoe onze eigen beleving bepalend is voor de wereld die we waarnemen en hoeveel invloed we dus hebben op alles.

“Wat ik beoog is om dat wat veel te vaak als ‘zweverig’ of ‘spiritueel’ wordt afgedaan zonder goed begrepen te zijn, inzichtelijk, simpel en toegankelijk te maken voor iedereen. Ik zal de logica laten zien, die vergelijkbaar is met natuurkunde, alleen leren we het niet op school en komt het meestal niet overeen met onze ‘oude’ manier van denken. Ik heb het grondig aangepakt. Als de journalist die ik (ook) ben, ben ik vragen gaan stellen, gaan lezen, onderzoeken, ervaren, uitproberen, ontdekken, maar vooral op zoek gegaan naar de essentie. Ik wist dat het eenvoudig moest zijn en dat is het uiteindelijk ook.”

Ik beschrijf mijn eigen avonturen, zowel in de wereld, in de journalistiek, in diverse landen, verhalen die ik meegemaakt heb, waar ik deel van was of die ik gehoord heb, tegelijkertijd is het ook een reisverslag van een innerlijke ontdekkingsreis naar de essentie. Ik leg de link tussen wat er in de wereld gebeurt en wat er in onszelf gebeurt, ik laat zien dat dat niet los staat van elkaar. Je gaat ‘vanzelf’ begrijpen en ervaren dat wij deel van het geheel zijn en met universele processen te maken hebben, maar ook keuzes kunnen maken die invloed hebben op dat universele proces. Uiteindelijk gaat alles over jezelf, is mijn stellingname. En daarom gaat het boek dus ook over mezelf. Maar net zo goed over jou, want alles is een spiegel, dus jij ook 😉

De wereld zit nu in een overgangsfase, het is logisch dat dat niet zonder slag of stoot gaat. We gaan van ‘de oude wereld’ naar ‘de nieuwe wereld’ en alles en iedereen zal mee ‘moeten’ bewegen, anders red je het niet. Dan loop je vast. Oude zaken, zoals ongelijkheid, machtsmisbruik, manipulatie en schuld passen niet meer in de nieuwe wereld. Niet voor niets komt er van alles aan het licht wat lange tijd goed verborgen is gebleven. Natuurlijk zijn dit diepgaande processen, nodig om al het ‘oude’ op te ruimen. We bewegen ons naar een nieuw tijdperk: Het nieuwe is er al, het oude stribbelt nog tegen. Net zoals onze mind flink kan tegenstribbelen. ’t Is maar net waar je naar kijkt, wat je aandacht geeft en of je je laat leiden door wat er in de wereld buiten je gebeurt of dat je naar binnen gaat, op zoek naar de Waarheid in jezelf.

 

Of de ‘me-too’ discussie niet een beetje doorschiet, is nu het onderwerp van discussie. Ja, dat denk ik wel, vooral als we het gaan rationaliseren en beoordelen, als ‘we’ weer terugvallen in het ‘oude’ mechanisme van bagatelliseren en elkaar bekritiseren. Volgens mij was de enige bedoeling om aan te tonen dat het niet om incidenten gaat, maar een universeel verschijnsel is, wat te maken heeft met macht. Wie ‘me too’ heeft gezegd, heeft dat gedaan om anderen te ondersteunen in het durven aankaarten van dit verschijnsel en daarmee ook te laten zien: Ja, het is op op grote schaal gebeurd, het is de ‘verborgen’ geschiedenis en dat is niet iets wat we maar moeten accepteren, waar we onszelf schuldig over moeten voelen en waar we mee rond moeten blijven lopen in stilte. Het vraagt om duidelijkheid, respect en gelijkwaardigheid.

Zo simpel is het. Er dient hoognodig iets rechtgezet te worden en zeker niet alleen in de man-vrouw verhoudingen, misschien nog wel meer tussen vrouwen onderling. De hardheid van de geëmancipeerde, succesvolle vrouwen, die net zo goed een overlevingsmechanisme is geworden, zou wel eens wat meer zachtheid mogen worden. En het slachtofferschap van een andere groep vrouwen, die zich verstopt heeft en afhankelijk of zwak voelde, zou meer kracht mogen worden. Geen harde, strijdbare kracht, maar echte kracht: Lef, je durven uitspreken en toch vanuit Liefde aanwezig blijven. Maar wel je grenzen duidelijk aangeven en voor jezelf opkomen. Waar zou al die zelftwijfel vandaan komen?

Het verschijnsel van de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen gaat veel verder dan de discussie nu. Het is een universeel verschijnsel. Het is zelfs hetzelfde verschijnsel als de mind die over het gevoel ‘regeert’, het verschijnsel van geweld, overrulen, de baas willen zijn, het verschijnsel van macht hebben door angst te zaaien, het verschijnsel van aanpassen en je inhouden, je laten intimideren, de schuld op je nemen, de verantwoordelijkheid op je nemen, jezelf wegcijferen, bepaald gedrag vergoelijken, terwijl je er toch de dupe van bent geworden. Het gaat over de verschillende maten waarmee gemeten wordt.

En ja, hoera, we leven nu in een tijd, waarin vrouwen veel meer te vertellen hebben, althans, hier bij ons. Waarin vrouwen veel meer mogelijkheden en kansen hebben, zichzelf waar kunnen maken, mee mogen doen, zich uit kunnen spreken. Niet dat ze dat allemaal doen en degenen die dat wel doen, zie ik tot mijn verbazing soms feller en verdedigender reageren dan de meeste mannen. Hardheid is ook een reactie… ook een ontkenning.

Ik kan begrijpen dat veel mannen in verwarring zijn gebracht en het is zeker niet zo dat alle mannen zich nu schuldig hoeven te voelen. maar laten we het er vooral in alle openheid over hebben, over onszelf, als het aan de orde is. Niet over anderen, niet zo oordelend. Het gaat er niet om wat je ervan vindt, het gaat er alleen maar om dat je jezelf respecteert en de ander respecteert. Dat we leren van elkaar, begrip hebben voor elkaar en dat we ons vrij kunnen voelen bij elkaar.

Want een van de grootste oorzaken is dat er zoveel zaken nooit besproken zijn, dat er zoveel geheimzinnigheid, verboden en misverstanden zijn ontstaan in het toedekken van seksualiteit en de geïnstitutionaliseerde ongelijkheid tussen man en vrouw, die de kerken in stand hebben gehouden hebben, nadat er ooit ergens bewust een situatie is ontstaan waarin vrouwen hun ‘macht’ ontnomen werd, waarin ze onder de duim gehouden moesten worden.  De boeken die Dan Brown daarover geschreven heeft zijn gebaseerd op feiten, teruggevonden documenten en bestudering van de geschiedenis.

Het patriarchale tijdperk loopt ten einde, daar is deze hele ‘discussie’ een logische stap in. Het is een revolutie, jazeker. En terecht. Nodig voor een nieuw evenwicht. En iedereen heeft er op z’n eigen manier mee te maken. Zolang we in discussies verzeild blijven, lossen we nog niks op. Er willen zaken verwerkt worden, uitgesproken, opgeruimd, bevrijd. We zijn op weg naar meer gelijkheid. En alles draait om meer respect voor elkaar. Niet alleen voor elkaar trouwens, ook voor de natuur. Ook voor Moeder Aarde. Vooral voor Moeder Aarde. Want als er ‘iemand’ te lijden heeft gehad onder het geweld en het machtsvertoon, is zij het wel. We hebben minder hardheid en afwijzing nodig, meer begrip en zachtheid. Daarin vinden we elkaar weer ‘op niveau’…

Ja, ik heb ook ‘me too’ gezegd. Wel na even getwijfeld te hebben, want het voelt niet bepaald lekker om daarmee ’te koop’ te lopen. En zeker niet om er over uit te weiden. De mensen die het makkelijkst hun kleine ongemakkelijke ervaringen delen, hebben het minst meegemaakt. De rest hoor je niet, omdat het niet iets is wat je graag oprakelt. Het sleurt je terug in een gevoel waar je juist vanaf wil, je wilt je niet een kopje kleiner gemaakt voelen, van je kracht en zekerheid en zelfvertrouwen beroofd. Vroeg of laat sta je weer op en ga je verder, je vergeet het liever. Je houdt je staande en ondertussen ben je voorzichtig. Je weet niet meer zo zeker of je je overal altijd wel uit zal redden.

En daarom denk ik dat er vrouwen zijn die andere vrouwen afvallen, andere vrouwen niet begrijpen en zelfs veroordelen. Zij hebben zich wel uit situaties weten te redden en dat is fijn voor ze, maar denk niet dat je dan ‘beter’ bent of ‘sterker’ omdat het jou toevallig niet is overkomen. Want daar heeft het weinig mee te maken.

Ik heb enigzins huiverig ook ‘me too’ gezegd, omdat ik het zo ontzettend dapper vindt dat sterke vrouwen nu door de schaamte heen durven te breken. Zoals Griet Op de Beeck. Zij baande een weg voor vele anderen, ik zag op haar tijdlijn ontstellend veel reacties van vrouwen, die nooit eerder hun mond open hebben gedaan, die in alle eenzaamheid zichzelf voor een groot deel verstopt hebben. Doorbreek het zwijgen, was haar oproep. Want dan gaat het leven beter worden.

Ik denk dat het waar is dat we eerst zaken onder ogen moeten zien, voordat ze kunnen veranderen. Dat er eerst erkenning moet zijn, voordat we gelijkwaardigheid kunnen bewerkstelligen. En ik denk ook dat het over veel meer gaat. Over ongelijkheid, machtsmisbruik, angst, over iets wat veel dieper zit. Een angst voor de vrouwelijke kracht zelfs, voor wie we werkelijk zijn, iets wat al begon bij Eva. Eva die de schuld kreeg. Het hele verhaal van Adam en Eva is verdraaid, waarmee de ongelijkwaardigheid een bodem heeft gekregen, gerechtvaardigd werd. We zijn ook onze eigen kracht vergeten. Zowel mannen als vrouwen. Want er is een wisselwerking. Wij geven mannen macht zolang we bang voor ze zijn, zolang we ons laten intimideren. Maar ook voor mannen geldt dat het bepaald niet getuigt van ‘kracht’ om macht te misbruiken en je sterk en krachtig te voelen door dominant en overheersend gedrag te vertonen.

Datzelfde gedrag zien we ook bij veel vrouwen, we hebben overlevingsmethoden gevonden, we hebben ons aangepast, we kiezen een rol: Ofwel slachtofferachtig, zielig en zwak ofwel hard en veroordelend. Ik maak het even een beetje zwart-wit hiermee, maar wat ik wil zeggen is dat er ook een verdeel- en heerssituatie is ontstaan, zo werkt dat. Vrouwen zijn er ook goed in elkaar te ondermijnen en  te beconcurreren. Ik ben van beide ‘rollen’ geen fan, maar laten we vooral naar onszelf kijken. Wie willen we zijn? Wat is onze kracht? Wat is onze ware kracht?

Dat is niet zwak, zielig, afhankelijk, maar dat is ook niet hard, meedogenloos en veroordelend. De ware kracht is Liefde, maar dat is niet per definitie lief en de lieve vrede bewarend, die durft zich ook uit te spreken. Vind je ware kracht.

‘Me too’ leidt nu in de hele beeldvorming teveel tot slachtofferschap naar mijn idee, voor mijn gevoel. Ik voelde me er niet lekker bij. We moeten ons vooral niet zwakker opstellen dan we zijn, we moeten niet in deze rol blijven hangen. De ongelijkheid wil erkend worden, omdat er iets rechtgetrokken wil worden. En wat dat betreft is dit wel het begin van een revolutie, dat zeker. Het is een hele dappere stap en het begin van de verlossing om je uit te spreken, want met onder de tafel vegen – wat eeuwenlang is gebeurd – laten we zowel de angst als de tolerantie voortbestaan.

Niemand komt voor de lol met zo’n verklaring. De verhalen willen naar buiten, het wil begrepen worden. Maar er is nog een weg te gaan, want we moeten ons allemaal vrij kunnen voelen om onszelf te zijn, om ons niet in te houden, om volledig in onze eigen kracht te gaan staan. We willen niet onderuit gemept worden of onszelf weer onderuit laten halen. De ontkenning, bagatellisering, rationalisering, het betwijfelen of zelfs het beschuldigen van degene die het overkomen is, maakt het allemaal nog veel erger dan het al is. Ook dat gaat weer over macht. Als je niet weet waar je het over hebt, hou dan liever je mond. En wees blij dat je het niet weet.

Luister met Liefde en mededogen, naar jezelf of naar anderen. Zonder oordelen en met compassie. Dat is de enige weg. Alleen in Liefde kan het transformeren. Dat is de transformatie die nodig is en die nu begonnen is.  

Het is niet meer dan normaal dat we elkaars grenzen respecteren. Het is niet meer dan normaal dat we ook zelf onze eigen grenzen aangeven, iets wat veel vrouwen niet eens durven. En mannen misschien – in andere opzichten – ook niet. Het is niet meer dan normaal dat we onszelf trouw zijn, dat we ons niet laten manipuleren en intimideren. Het is niet meer dan normaal dat we onze eigen ruimte en elkaars ruimte respecteren. Het is dan ook tijd dat we onze eigen ruimte en onze eigen kracht terug opeisen.

Dit onderwerp heeft het nodig om uit de dualiteit getrokken te worden, naar het niveau van Liefde, de ware kracht.

Voorbij schuld, voorbij schaamte, voorbij slachtofferschap.

Maar vergeven kan je pas nadat je het onder ogen hebt gezien, nadat het eerst erkend is. Want hoe kan je je eigen kracht terugroepen, als je je er niet van bewust bent dat je hem ooit kwijt geraakt bent?

Mij gaat het niet om individuele gevallen, om schuldigen, om bestraffen, maar om het fenomeen. Het is een wisselwerking. Alles wat er gebeurt ‘in het veld’ is een uiting van wat er onder de oppervlakte leeft. We zijn  allemaal ‘part of the game’. Welke rol wensen we te vervullen in ‘het spel’?

Als de wereld om ons heen een reflectie is van wat er in ons leeft, is het tijd om op zoek te gaan in onszelf. Waar hebben we zelf nog iets terug te winnen? Waar hebben we delen van onszelf in de steek gelaten? Waar hebben we te maken met afwijzingen, veroordelingen, verzet en weerstand? Wat vertelt ons dat over onszelf? En over onze eigen angsten?

Er is maar een manier om gevrijwaard te blijven van drama’s en ellende en dat is de angst overstijgen. Dat is leven in de kracht van de Liefde voor jezelf. Van daaruit kan je sterk blijven staan. Erken jezelf. Wij zijn goden en godinnen. Laten we elkaar dan ook zo behandelen.

Eerherstel….

Ik zou iedereen die ‘me too’ heeft gezegd willen oproepen om nu de volgende stap te zetten: Roep je eigen kracht terug, reclaim your power. Reclaim your freedom.

Voel maar eens wat een verschil het maakt als je dat zegt!

I reclaim my power, I reclaim my freedom.

 

Omdat het helpt om de actualiteiten in de wereld vanuit een ander perspectief te bekijken, leen ik alvast even een klein stukje uit m’n boek:

Een aantal jaar geleden bewerkte ik een aantal artikelen en maakte ik filmpjes met channelingen van aartsengel Michaël, die via Katerina Karanika doorkwamen, onder andere over karmische patronen. Karmische patronen waren de ‘instrumenten’ om ons de afgescheidenheid, de dualiteit, te laten ervaren: Arrogantie, slachtofferschap, verslaving, geweld, haat, jaloezie, schuld of schaamte en (voor)oordelen. Door ons heel duidelijk bereid te verklaren deze karmische patronen en al hun gevolgen op te heffen, maken we onszelf vrij en groeien we in ons eenheidsbesef. Als je bereid bent om een bepaald patroon los te laten, treedt er een heel proces in werking. Vanaf dat moment begin je het te zien, komen er duidelijke voorbeelden voorbij en word je getoond waarin je de ‘shift’ kan maken. Allemaal aspecten van de dualiteit, waarvan je op elk moment kunt beslissen dat ze mogen oplossen en dan verdwijnen ook hun gevolgen. Dat is interessant, nietwaar? Dat je zoiets in gang zet door alleen maar te zeggen: “Ik ben bereid…”

Ik ben bereid om alle karmische patronen die nog werkzaam zijn in mijn leven nu los te laten.

(tot zover het boek, meer lezen? Eerherstel, een nieuw begin)

Het is dus een keuze die wij zelf kunnen en mogen maken, het is afhankelijk van onze eigen vrije wil. Gebeurtenissen in de wereld hebben hier alles mee te maken. Alles wat we op het wereldtoneel zien, is er ook op persoonlijk vlak. Als wij onze eigen karmische patronen bereid zijn los te laten, lossen we al dat geweld in de wereld, de machtsongelijkheid, ook op.