In grote lijnen zie ik achter alle taferelen emancipatie. Mensen die tevoorschijn komen, sommigen vooral boos en gefrustreerd, anderen juist positief en opbouwend. Je hebt optimisten en je hebt pessimisten, maar ik denk dat ons vertrouwen in de medemens en in de wereld vooral te maken heeft met hoeveel vertrouwen we in onszelf hebben. Het is een bekend verschijnsel dat mensen zich sterker voelen door ‘vijanden’ aan te wijzen. We kennen allemaal die ‘verdelende’ (vervelende) mind, die dat doet. Het aanwijzen van ‘vijanden’ is echt niet voorbehouden aan een aantal onredelijke lieden, al zijn die wat minder subtiel en schamen ze zich daar ook niet voor.
“Het leven is een grote soap-opera, kan je zeggen. Het is belangrijk om te begrijpen dat niet iedereen een even sterk karakter heeft of genoeg zelfcontrole of wijsheid en dat diegenen juist aangetrokken worden tot deze ‘dark forces’ (ik gebruik deze term maar even om ze aan te duiden) omdat hen dat de gelegenheid biedt om zich te ontladen van hun eigen persoonlijke pijn, woede en frustratie. Degenen die dat doen, handelen ook vanuit collectieve verwondingen uit de geschiedenis, van hun stam of voorouders.”
Dat zei White Bull naar aanleiding van de terroristische aanslagen en wat betreft die ‘dark forces’, daar hadden we het over omdat ik wilde weten hoe het zat met dat zogenaamde ‘kwaad’ in de wereld (waar ik zelf altijd heel moe van word, omdat het nog steeds een zeer dualistisch – en dus onbewust – aspect is, wat je ook ziet bij veel zogenaamd ‘wakkere’ mensen. Met beschuldigen en het voeden van bepaalde theorieën en het complotdenken leg je simpelweg veel te veel macht buiten jezelf). Volgens White Bull begon het met de gevallen engel Lucifer, die een taak op zich nam, namelijk het contrast vertegenwoordigen om de keuze helder te maken: ‘Wat is de keuze waar we voor staan? Waartoe worden we uitgedaagd?’
Ik heb het interview met White Bull er nog eens op na gelezen (je vindt het hier) en waar hij op wijst is dat wij – door dat denken in ‘vijanden’ juist onze eigen ‘power’ weggeven. Het is slachtofferschap en angst voor onze eigen kracht of macht, juist omdat we aan ‘macht’ zo’n negatief beeld op hebben gehangen:
“Het is de angst om de eigen kracht te accepteren. Mensen zijn bang voor die kracht. Ze hebben een verkeerd idee van dat begrip. ‘Power’ is een negatief woord geworden omdat er zoveel misbruik van macht wordt gemaakt, dus mensen zijn bang dat als ze werkelijk de kracht omarmen van wie ze zijn, het ego ermee op de loop gaat, of dat ze gestraft worden of wat dan ook. Maar de kracht die er is, is Liefde. Dat is alles. In je kracht staan is in Liefde zijn. De Liefde vertegenwoordigen. En daar zijn mensen bang voor. Dat is een bizarre houding van mensen: dat wat ze het liefst willen, daar zijn ze bang voor.”
Wat ik dus zie als emancipatie is dat er kennelijk eerst protest en opstand nodig is, dat veel mensen nog allerlei opgekropte frustraties te ontladen hebben en hun boosheid uiten. Dat is allemaal nog op weg naar de werkelijke emancipatie. De werkelijke emancipatie is meedoen, deelnemen, samenwerken, verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en voor het algemene belang en je rol vervullen in het geheel. Ik ben ervan overtuigd dat we allemaal een positieve rol te vervullen hebben, dat we allemaal iets moois bij te dragen hebben. Dat wordt nu uitgenodigd. Wat kunnen we zelf bijdragen, welke talenten in onszelf willen verder ontplooid worden, welke bijdrage kunnen we leveren?
Daar hebben we nog veel meer moed voor nodig, om naar buiten te komen in wie we werkelijk zijn. Daar hebben we de angst en al dat protest niet voor nodig. Misschien creëert het wel wat ruimte, wie weet. Maar we hoeven ons niet te verschuilen achter allerlei excuses of theorieën, we kunnen ons beter richten op het positieve in onszelf dat tevoorschijn wil komen. Zoals we de wereld zien, zo staan we er in. Zie je het als een bedreiging of als een veld vol mogelijkheden? Zie het beste in jezelf en in de ander, benoem dat, moedig dat aan. Durf te leven vanuit je hart, durf aanwezig te zijn en deel te nemen, kom uit je zetel, van waaruit je makkelijk commentaar hebt op van alles en doe iets. Zet je eigen stappen, kom tevoorschijn.
Is dat niet waar we veel meer behoefte aan hebben? Samen een leukere wereld creëren, eens ophouden met al die aandacht maar richten op al die problemen, waardoor ze alleen maar groter worden? Laten we de andere kant opkijken: Wat is er mogelijk? Wat kunnen we doen om het leuker te maken? Om er te zijn met en voor elkaar?
Daarom kwam ik op het idee om het aanbod om filmpjes te maken, waarin mensen zichzelf voorstellen en laten zien wat zij doen, weer eens onder de aandacht te brengen. Ik ga dat nog verder ontwikkelen, want het lijkt me mooi om daar meer mee te doen: Wie ben jij? Laat je zelf zien. En dan een mooie serie maken bijvoorbeeld. Wie zijn we echt, in al onze diversiteit en kracht?
Wordt vervolgd… hopelijk met heel veel leuke filmpjes!
Zie hier de pagina met het aanbod ‘Wie ben jij?’