Er is niks mis met vragen stellen of zeggen dat je het even niet weet. Laten we toch vooral niet doen alsof we het allemaal wel weten. Als ik me iets afvraag en het even niet weet, dan weet ik een ding wel: het antwoord komt vanzelf. Inzichten komen vanzelf.
Nu herinner ik me weer de woorden van White Bull over hoe we elke dag weer verleid worden de macht buiten onszelf plaatsen en daarmee gemakkelijk vervallen in de slachtofferrol in plaats van in onze eigen kracht aanwezig te blijven, de enige ware kracht. Ik lees het artikel nog een keer – je vindt het hier – en het is nog steeds (of alweer) actueel. Mensen wijzen graag een schuldige aan, daardoor voelen ze zich beter, maar het is altijd een verzwakking om iets buiten jezelf te plaatsen, het is een ontkenning van je eigen kracht/macht (power). Je geeft iets macht. Je geeft je eigen macht weg.
Dus: dat doen we net zo goed als we ons grote zorgen maken over de reacties van anderen en met z’n allen roepen dat ‘het’ steeds erger wordt. Dat doen we ook als we ons zorgen maken over hele andere zaken. We doen het ook als we hele ‘verhalen’ maken en daar bevestiging van anderen voor zoeken, wat voor een verhalen dan ook. We plaatsen macht buiten onszelf.
Sommige zichzelf ‘spiritueel’ noemende personen hebben het over ‘niet-oordelen’ alsof dat betekent dat je niets hoeft te doen. Dat is wat White Bull bedoelt met de spirituele luiheid of zelfgenoegzaamheid, lijkt me: Vanuit je luie stoel de wereld bekijken en zeggen dat het allemaal volgens plan verloopt en dat het erbij hoort, dat mensen hun eigen karma hebben… Dat is net zo goed oordelen en niet echt wat van ons gevraagd wordt: Onze verantwoordelijkheid nemen en Liefde zijn. Niet je distantiëren en denken dat je beter bent. Een oprecht gebed is als David die Goliath weet te verslaan met een kiezelsteentje, zei White Bull. Dat is een hele andere houding, nietwaar?
Anderen voeren er weer hele discussies over, hoe schandalig het is dat er zo gereageerd wordt door mensen die denken ‘verlicht’ te zijn, maar… ook dat is nog steeds iets buiten jezelf plaatsen. Het is nog steeds een gevecht. Tweedeling. Oordelen. Projectie ook. We projecteren graag onze onmacht op iets in de buitenwereld. Ik stelde – ergens in deze discussie – de vraag: ‘En wat doen wij, wat kunnen we doen?’ Het is te makkelijk om te vervallen in allerlei oordelen of om elkaar te gaan vertellen wat we zouden moeten doen, hoe er gereageerd moet worden. Want… ook daarmee plaatsen we het buiten onszelf. Dat doen we in feite met elk oordeel, want oordelen doen we met de mind, niet met het hart. Vanuit het hart is er verbinding, de mind maakt onderscheid en dat leidt tot afgescheidenheid. Terwijl juist de afgescheidenheid de grootste illusie is.
De uitdaging in deze tijd is om ons niet tegen elkaar te laten uitspelen, ons niet door angst te laten leiden, ons af te vragen: Wat vraagt dit van ons? En het antwoord leidt ons naar meer Liefde, naar de Eenheid – die er al is, maar die we juist nu kunnen leren begrijpen. De ander ben je ook, ontdek jezelf in de ander. Zodra je het ziet, kan je oordeel oplossen en kunnen er puzzelstukjes in elkaar vallen.
Alle angst komt voort uit onze vermeende afgescheidenheid van het Goddelijke. Dat betekent dat we ook een zijn met elkaar. Dat wij invloed hebben op de wereld die we waarnemen, dat we Eenheid bewerkstelligen door in Liefde aanwezig te zijn. De Liefde is je bescherming, je hoeft niet meer bang te zijn. Kies voor die Liefde, groei in die Liefde. Richt je op de Liefde. Dat is de keuze die we kunnen maken. De enige die ergens toe leidt.