Via via was ik laatst op bezoek bij een stel met een hond. Ze wilden alles: Zelf leren communiceren, weten wat er aan de hand was en hoe ze hun hond konden kalmeren (hij blafte bij het minste of geringste de halve stad bij elkaar), een goed leven konden geven en of ik eens langs wilde komen om het zelf te zien en te ervaren…
“Ik ben geen dierentolk, ik ben een teacher,” had ik vooraf gezegd. Maar deze situatie vroeg vooral creativiteit. Ter plekke heb ik eerst samen met deze mensen energetisch wat rust gecreëerd rondom de hond. Hij reageerde daar meteen heel sterk op: binnen de kortste keren lag hij languit in ons midden te ontspannen (en scheten te laten…). Ze wisten niet wat ze meemaakten. Achteraf vond ik het wel humor: Ik kom ergens langs en zeg tegen wildvreemde ‘nuchtere’ mensen: ‘Zo en dan gaan we nu een roze bol visualiseren rondom de hond…’ en ze zien met eigen ogen wat er dan gebeurt. Gaaf toch?
Dan pas kan je een beetje communiceren, tijdens al dat geblaf kom je er niet doorheen. Het werd een mengelmoes van energetisch werk, visualiseren en de basisprincipes van dierencommunicatie. De rest komt in de cursus wel, dat werkt makkelijker (eerst oefenen met andere dieren in een neutrale omgeving).
Daar hou ik wel van, improviseren. Eigenlijk vind ik dat geweldig. Dat je van tevoren niet weet wat en hoe je iets gaat doen, maar dat je wel voelt: Okee. Goed. Handel maar ‘door mij heen’, laat mij maar doen wat de bedoeling is, zeggen wat nodig is, de juiste aanwijzingen geven, ik geef toestemming om een kanaal te zijn.
Ik heb het vaker meegemaakt, soms staat er opeens iemand op de stoep die healing wil en ‘zomaar’ bij mij komt. Ook dan denk ik: Okee, goed. Dan zal er wel iets de bedoeling zijn… Ik geef toestemming om ‘het’ dan te laten gaan of stromen. Ik volg mijn gevoel en krijg de ingevingen vanzelf. Gaaf is dat!
Nu ik het besef, weet ik ook dat als ik er wel over na zou denken en vooraf een ‘plan’ zou maken, dat de kracht er dan niet in zou zitten, die er nu wel inzit. Voor mij voelt het alsof ik helemaal niks heb gedaan! Maar het maakt me wel heel blij als ik voel dat het een wereld van verschil maakt voor zo’n hond en dus ook voor die mensen.
Als ik dit nu in een ‘vorm’ zou gieten en er een officieel bedrijf van zou maken, dan zou dat – is mijn gevoel – juist ook afzwakken. Het begint me te dagen waarom ik daar nooit zo’n zin in had. Ik wil niet in een hokje. Dat is omdat ‘het’ niet wil worden beperkt! “Het” wil niet moeten… Stel dat ik zulk ‘werk’ zou doen als ‘werk’, wat nu niet zo voelt, dan zou ik klanten moeten gaan zoeken, op de tijd moeten letten, reclame maken… op een of andere manier voelt dat allemaal als beperkend.
Dus… laat het maar gewoon lekker vanzelf gaan. Zoals het gaat. Ik denk dat dit mijn ‘vorm’ van channelen is en ik zeg er ‘ja’ tegen…. want het maakt me blij en anderen ook.
Met het hondje gaat het nu de goeie kant op. Sinds de ‘sessie’ is hij heel aanhankelijk (ik had hem oa uitgelegd dat deze mensen voor hem zorgen, dat hij mag blijven en dat hij dus kan ontspannen) en een stuk rustiger.