“Velen worden geroepen, slechts weinigen geven gehoor aan de roep.”
Dat schoot me te binnen, terwijl ik me iets afvroeg, namelijk waarom zoveel mensen wel een bepaalde weg inslaan – de spirituele bijvoorbeeld, de weg naar zelfontdekking, zelfontginning, realisatie, bewustzijn van wie je bent en ZIJN wie je bent – maar niet doorgaan, omwegen maken, het niet aangaan met zichzelf, afhaken, wel veel mooie woorden verkondigen, maar ondertussen ‘het’ niet leven…. enzovoort. We kunnen alles wel weten, gelezen hebben misschien, bedacht hebben, maar dat is nog niet HET LEVEN.
HET LEVEN is het voorbeeld zijn, de belichaming zijn. Niet het wegvluchten in gezweef, je afsluiten van de rest van de wereld, afhankelijk zijn van allerlei zaken buiten jezelf, wat dat ook is… maar IN jezelf op zoek gaan, VOELEN en accepteren, erkennen, omarmen van wat je tegenkomt en zo stukje bij beetje ontdekken wie je werkelijk bent. Dat is jezelf bevrijden, dat is ‘het’ aan durven gaan, met jezelf èn met anderen… dat is ook de LIEFDE toe durven laten, die er is. Voor jezelf. En de Liefde toe durven laten in jezelf, betekent dat je de Liefde kunt delen en de wereld ermee kunt voeden, verblijden en helen.
En dat vind ik geloof ik het meest pijnlijk: Liefde die afgewezen wordt, niet toegelaten wordt, niet begrepen wordt. En dat is waar je het meeste LEF voor nodig hebt in het leven: Om LIEF te hebben, zonder je er iets van aan te trekken. Om vanuit Liefde aanwezig te blijven. Voor jezelf, in jezelf, maar ook buiten jezelf. En dan ben je wie je bent, is dat kwetsbaar? Tja… misschien noem je dat zo. Ik noem het liever KRACHT. Zachte Kracht. Het is makkelijker om je ervoor af te sluiten. Maar als je dan ‘de weg’ wilt gaan en ‘JA’ hebt gezegd – tegen jeZelf, je roeping, je pad…. dan is dit wel de essentie:
Durf dan ook in Liefde aanwezig te zijn.