We zijn nooit klaar. Er zijn altijd weer nieuwe uitdagingen. Nieuwe mogelijkheden. Nieuwe stappen te zetten. Nieuwe mensen te ontmoeten. Nieuwe fases in ons leven.
Het wordt wel steeds leuker en makkelijker als je ‘de geheimen van het spel’ eenmaal hebt ontdekt, maar toch biedt het leven je steeds weer nieuwe avonturen, groeimogelijkheden, impulsen. Hoe zouden we ooit klaar kunnen zijn als er continue creatie is?
Zolang we in deze wereld nog van alles waarnemen wat niet in balans is, niet in vrede is, hebben we zelf ook nog wat te doen en kunnen we ook nog veel doen.
Misschien bedoelde White Bull dat wel toen hij het had over ‘spirituele luiheid’: Dat je denkt dat je het allemaal weet en overziet en dan naar de rest van de wereld kijkt met een zelfgenoegzaam gevoel dat de die anderen dat allemaal nog niet begrijpen. En dan? Ga je toekijken en tevreden zitten zijn? En dan zeggen ‘Alles is zoals het is’ en zeggen dat dat allemaal zo ‘de bedoeling’ is?
Ik geloof niet dat dat de bedoeling is. Sowieso is de een niet beter dan de ander. Weten is nog niets, het gaat om in de praktijk brengen. Zijn, aanwezig zijn. Jezelf zijn. Leven. Beleven. Delen, verspreiden, samenwerken, transformeren, vrede bewerkstelligen. Er is nog geen paradijs zolang zoveel mensen lijden en er nog zoveel ongelijkheid is in de wereld.
Wie weet wijk ik hierin wel een beetje af van veel andere spirituele ‘zoekers’ of ‘vinders’, mijn conclusie is dat we verantwoordelijkheid hebben omdat we keuzes kunnen maken en omdat we zelf creëren. Als je weet wie je bent, weet je ook wat je te doen staat! Wij zijn niet machteloos en het gaat allemaal niet vanzelf. Het vraagt lef, duidelijke keuzes en stellingname. We hebben een taak. Kijk maar om je heen…