Ooit heb ik ook wel eens het gevoel gehad van ‘Iedereen is op vakantie en ik niet…wat saai…’ Onzin natuurlijk, want je kunt er net zo goed anders naar kijken. Is het zo’n pretje om in die drukte op de route naar het Zuiden in de file te staan, met z’n allen tegelijk op campings en in pretparken te arriveren, kaartjes van tevoren te moeten boeken voor alle bezienswaardigheden in een mooie stad als Rome of Barcelona? Om het nog maar niet te hebben over alle prijzen die de pan uitrijzen in het hoogseizoen? Het is maar net welk verhaal je jezelf vertelt. En… welk verhaal er ‘in de lucht’ hangt. Laat je niks wijs maken, er zijn altijd mensen in de buurt met wie je kunt afspreken, een praatje kan maken of iets gezelligs kunt gaan doen. Maar waarom zou je je niet met jezelf kunnen vermaken? Wat is daar mis mee?
Ik begin hierover omdat ik oproepen voorbij zie komen om juist in deze tijd aandacht te besteden aan ‘de oude, eenzame medemens’. Zou jij onder die noemer geschaard willen worden – als je ‘oud’ bent? Begrijp me goed, ik ben er zeker een voorstander van dat we wat meer gezellige praatjes maken met elkaar, mensen die we tegenkomen, elkaar gedag zeggen en wat meer aandacht schenken, wat meer ‘normaal’ intermenselijk contact hebben en wat minder via al die social-media leven, zeker. Maar wat ik nog een veel mooier initiatief vind is om bij ouderen langs te gaan met de vraag: ‘Wat kan ik van je leren?’ Dat is nou net het verschil, vanuit welk perspectief kijk je, ga je op bezoek bij iemand of op de koffie bij een vreemde bij voorbeeld?
Zie hier het project ‘Goed doen voor een ander’, waarin het boek vermeld wordt waarin de antwoorden op die vraag ‘Wat kan ik van je leren?’ zullen verschijnen. Misschien voel je je ook wel geïnspireerd om mee te doen. Het is een mooi en waardevol initiatief!
Maar het punt wat ik hier wil maken is: Het allergrootste verschil is hoe wij kijken, hoe we denken, hoe we iets beoordelen, afwijzen of omarmen, onszelf of de ander, situaties in ons eigen leven of in het leven van een ander, we kunnen het zelf verlichten of verzwaren.
Je bent nooit alleen. Het zijn hooguit gedachten, die je zo’n verhaal vertellen. Het is een gevoel, misschien een gevoel dat je afwijst, of een gevoel dat je voedt. Stap uit het slachtofferschap, zou ik zeggen. Stel je open voor wat zich maar wil aandienen… Nodig het uit, het leven zit vol verrassingen, we hoeven er alleen maar ‘ja’ tegen te zeggen.
Ik herinner me een mooi verhaal van iemand met een dochter van (toen) drie: “Je bent nooit alleen, mamma, je hebt toch altijd jezelf nog?”
En voor wie nog niet overtuigd is, kijk even hier naar Eckhart Tolle.
We hebben trouwens ook nog een mooi artikel over dit onderwerp op deze website staan!