Afgelopen week vertelde iemand mij dat hij een plan had om een speciale avond te organiseren en ik opperde dat hij ook een leuk filmpje (op z’n telefoon) kon maken ter aankondiging. Ik weet dat hij daar goed in is, want het is een geboren ‘entertainer’. ‘Laat jezelf zien’, zei ik eigenlijk, ‘Durf je enthousiasme en je passie te delen.’
Meestal laat deze persoon zich dan ook graag over de streep trekken en heeft hij er ook lol in, deze keer niet. ‘Okee, doe het maar lekker op je eigen manier, ik probeer alleen je creativiteit een beetje te prikkelen,’ zei ik. ‘Het is een prachtig idee en ik weet zeker dat het succes zal hebben.’ Toen kwam het: “Ik wil mensen niet teveel vermoeien en lastig vallen met mezelf, ik hoop dat je dat begrijpt.” Au….
Waarom raakt me dat zo? Allereerst vind ik het heel erg pijnlijk dat iemand zo over zichzelf denkt. Dat hij niet kan zien dat mensen hem misschien wel heel leuk vinden, dat het ook juist gewaardeerd zou kunnen worden en dat de entertainer in hem een talent is, waar hij veel mensen blij mee kan maken. Je passie en je enthousiasme delen, daar is niets mis mee.
Als je het alleen maar doet om reclame te maken en vanuit die intentie mensen overspoelt met ‘kom naar mijn evenement’ komt dat heel anders over dan wanneer je bijvoorbeeld ook iets vertelt over de sfeer, de omgeving, de culturele achtergrond, een verhaaltje vanuit je hart, vanuit wie je bent. Want uiteindelijk gaat het daar over: Durf je te laten zien wie je bent? Durf je je vrij te voelen om je eigen enthousiasme te delen? Of laat je je tegenhouden door vermeende reacties van anderen?
Wie kent niet dat gevoel van ‘O jee, durf ik dat wel? Durf ik wel mezelf te laten zien zoals ik ben? Durf ik te zijn wie ik ben? Voel ik me vrij om mezelf te zijn? Durf ik mijn enthousiasme te delen, me uit te spreken vanuit mijn eigen waarheid, vanuit mijn hart? Hoe zou daar op gereageerd worden?’
Omdat we dat misschien zelf niet durven, maar diep in ons hart wel zouden wensen, gaan we ongemerkt (onbewust) oordelen over anderen, die dat wel doen. Oordelen en afkeuren en soms zelfs proberen anderen tegen te houden. Soms refereert het gedrag van een ander aan een bepaalde angst in onszelf. Het denken dat je niet goed genoeg bent, jezelf niet ‘mag’ tonen, de angst dat je afgekeurd wordt omdat je jezelf laat zien. Een diep trauma van de mens in het algemeen, omdat er tijden waren waarin je kop er werd afgehakt als je dat deed. Die angst zit diep. Het is volgens mij precies die angst waarmee we nu aan het afrekenen zijn, in deze tijd.
Is het niet ontzettend pijnlijk dat mensen zo over elkaar denken? Zowel wat betreft de verwachtingen van elkaar als in de oordelen over elkaar? Beiden zijn hetzelfde eigenlijk, het is onderling wantrouwen. Geen vertrouwen. Geen vertrouwen in jezelf en niet het vertrouwen dat het goed is en dat je mag zijn wie je werkelijk bent.
Het punt is dat dergelijke negatieve verwachtingen zichzelf ook juist gaan waarmaken. Daarom is het iets om in onszelf onder de loep te nemen. Als ik bijvoorbeeld verwacht dat de hele wereld over mij heen zou vallen als ik in het openbaar iets zou verkondigen over – laten we zeggen – healing, kan het zijn dat ik bij voorbaat al een strijdbare positie inneem. Daarmee nodig je dan per ongeluk precies uit wat je verwacht of waar je bang voor bent.
Over dierencommunicatie heb ik het bijvoorbeeld graag als iets vanzelfsprekends. Het liefst praat en schrijf ik over al dit soort onderwerpen als ‘de normaalste zaak van de wereld’, wat het ook is in principe. We zijn dat hooguit vergeten.
Dat werkt het beste. Als anderen het raar vinden en daar hun eigen oordelen (of angsten) over hebben, is dat hun probleem. Ik voel ook een soort noodzaak om op deze manier de weg een beetje vrij te maken voor iedereen om wel te kunnen delen wat hen bezig houdt, hier openlijk over te kunnen communiceren, zonder voor gek verklaard te worden.
Misschien doe ik daarom wat ik doe. Misschien vind ik daarom dat ik zelf in elk geval het lef moet hebben om me uit te spreken, om het op zo’n manier te verwoorden dat het in elk geval toegankelijk en begrijpelijk is, maar ook anderen uitnodigt en over de streep trekt om dat te doen.
Het begint bij onszelf. Vreugde, enthousiasme, ideeën, licht en liefde willen gedeeld worden, willen zich verspreiden, alle kanten op. Dat heeft vrijheid nodig. Ik wens dat iedereen het gevoel heeft dat hij of zij er helemaal mag zijn, zoals hij of zij is, dat we elkaar toejuichen en stimuleren, delen in elkaars vreugde, enthousiasme, samenwerken in plaats van tegenwerken, dat iedereen zich vrij voelt om het beste van zichzelf te laten zien. En dat we elkaar daarin stimuleren, toejuichen, enthousiasmeren, aanmoedigen, over de streep trekken en onszelf ook over onze angsten heen zetten.
Het begint ermee dat we onszelf die vrijheid geven, want daarmee geven we het de ander in principe ook. Die ander zijn wij ook.