“Mensen weten niet beter, je kunt het ze niet kwalijk nemen… ,” zei een mevrouw op het stembureau toen we het over de opkomst hadden. Die was vroeg in de ochtend al vrij hoog, dus wat dat betreft was ze optimistisch. Ook gisteren zei iemand zoiets toen het ging over de koran en de foutieve informatie die verspreid wordt over moslims, waarmee ‘we’ tegen elkaar uitgespeeld worden – als we dat laten gebeuren.
Ik neem het mensen niet zozeer kwalijk, maar je kunt wel beter weten. Je kunt alles weten, als je je erin verdiept. Misschien is het ook best een goed idee om je eerst ergens in te verdiepen voordat je het afwijst. Met ‘Wir haben es nicht gewusst’ kunnen we toch niet meer aankomen in deze tijd?
Dat geldt ook voor het milieu: We weten toch dat het ‘meer-meer-meer’ en ‘groter-groter-groter’ in economisch opzicht ten koste is gegaan van het respect voor de aarde, de natuur, de dieren en de mens? Schoon water, frisse lucht, ons voedsel, de geneeskracht van de natuur, het klimaat, dat is onze werkelijke rijkdom. En het vraagt een gezamenlijke aanpak om daar zorg voor te dragen.
Mensen weten niet beter, is geen goed argument. Er is misschien meer bewustzijn nodig, meer informatie, meer begrip, maar misschien ook wel wat meer verantwoordelijkheidsgevoel. Onwetendheid is het terrein dat open ligt en wat nog te winnen is. Zoals Rumi zei: “There is a field, beyond right-doing and wrong-doing, I’ll meet you there.”
Waar ontmoeten we elkaar? Daar waar we uit onze hokjes komen, de verbinding zoeken met elkaar en het veld betreden waar we zijn uitgestegen boven de verschillen, maar overeenkomsten ontdekken. Daar waar we ons eigen belang niet voorop zetten, maar het algemeen belang. Daar waar we begrijpen dat het gaat over ‘WIJ” in plaats van over ‘ik’.
Er zijn af en toe mensen die zich afvragen waarom ik me zo bezig hou met de politieke ontwikkelingen. Dat heb ik mezelf ook afgevraagd. Ik voelde mij geroepen. Omdat we nu stappen kunnen zetten, omdat we het wel SAMEN te doen hebben op deze wereld, omdat de verandering nu in volle gang is, zelfs al lijkt het soms op het tegendeel.
Juist die grootschalige onverdraagzaamheid roept ons op om onze verantwoordelijkheid te nemen en ons hart te laten spreken. Zoals oorlog ons bewust maakt van het belang van vrede. Zoals onvrijheid ons de weg naar vrijheid wijst. Natuurlijk, ik ben de eerste die zegt dat de vrede en de vrijheid in jezelf begint, dat is ook zo. Het gaat om onze eigen verdraagzaamheid, onze eigen vrijheid, de vrede in onszelf. Maar voor mij betekent dat ook: In de praktijk brengen, je durven uit te spreken, ergens voor staan, een bijdrage leveren, aanwezig zijn, stappen zetten.
Dat hoeft geen strijd te zijn, zeker niet. Ik ben geen activist, want ik geloof niet in ergens tegen vechten, dat werkt averechts. Maar waar ik wel in geloof is dat we het voorbeeld kunnen zijn, dat we het verschil kunnen maken. Dat we kunnen kiezen voor SAMEN en voor verandering. En juist die bewustwording zie ik nu ook op grote schaal en dat stemt mij positief. Het een roept het ander op, mensen worden wakker en beseffen dat we het niet zomaar allemaal hoeven te laten gebeuren. Dat we er ook iets tegenover kunnen stellen.
Hoe mooi onze dromen en idealen ook zijn, een mooiere en schonere en vredelievender wereld vraagt ons om stappen te zetten in die richting. Zo werkt het met manifesteren: Je wenst iets en stelt het je voor, vervolgens worden je de mogelijkheden getoond om actie te ondernemen. En vanuit het hart, vanuit het eenheidsbesef en vanuit idealisme is dat altijd een stap op weg naar meer Eenheid. Dat kan nooit iemand benadelen. Alleen samen kunnen we bergen verzetten. Samen zijn we de verandering, die we zo graag willen zien in de wereld. Laten we daarop focussen en dat vooral zichtbaar maken.