Mijn wereld mag een sprookje zijn

De wereld leidt ons af. Alles wat we zien, horen, wat anderen roepen en vinden, alles wat er gebeurt en onze aandacht trekt, het kan ons aan het twijfelen brengen, het kan onze plannen verstoren, het kan ons ontmoedigen. Natuurlijk kunnen we net zo goed kijken naar al het prachtigs, wonderbaarlijke, de overweldigende schoonheid van de natuur; zeeën, bossen en uitzichten, die elke dag weer anders zijn, we kunnen genieten van zowel de zon, als de regen of de sneeuw. Het is maar hoe we kijken en wat we willen zien… Willen we ons laten betoveren of uit het veld laten slaan?

Het voornaamste om te ontdekken in het leven is dat wat je gaandeweg leert, wat niemand je vertelt en als men het je wel vertelt, dan nog… begrijp je het niet tot je het zelf ervaart: De wereld is zoals wij hem zien, onze blik kleurt wat we waarnemen en dat gaat zelfs nog een stap verder: dat wat we waarnemen is al gecreëerd, dus dat is verleden tijd. Wij creëren. Elk moment. De waarheid is niet ‘de realiteit’ zoals we hem waarnemen, maar wat daar achter ligt, dat van waaruit wij creëren. Dat van waaruit alles mogelijk is, de bron zogezegd, die wij juist niet waarnemen, maar die wel in ons aanwezig is. In de bron is alles aanwezig, de bron is Liefde, zonder voorwaarden, zonder beperkingen, het grote mysterie achter alles….

Voortdurend vergissen we ons door te letten op wat er om ons heen is, gebeurt en te zien is. We zijn gefocust op beperkingen, maar al die beperkingen zijn slechts mogelijkheden, delen van de waarheid, delen van het geheel. Ze zijn alleen beperkt als wij niet ontdekken dat wij de begrenzing ervan bepalen. Wij bepalen de doorstroom. We kunnen vernauwen of verruimen. We zijn net een camera, maar de sluitertijd is per persoon verschillend. Stukje bij beetje kan je de sluitertijd verder openen en des te meer licht en meer bereik heb je. Het waargenomene hangt helemaal af van jouw blik, die zich kan vernauwen of verruimen. Van jouw hart dat zich ook kan vernauwen of verruimen. Er zijn twee bewegingen mogelijk, hoewel ze elkaar ook kunnen afwisselen, maar in principe groeien we naar steeds meer licht. Dat is wat ons kan beangstigen en dan houden we de kleppen dicht. Dat is wat pijn veroorzaakt en ons verwrongen beelden geeft. Als we de waarheid echt zouden zien, zouden we niet lijden. Dus… laat je niet zo afleiden.

Ik ben blij met elke nieuwe morgen, omdat die weer fris begint. Een lege bladzij, aan mij om hem te vullen. Met mooie kleuren of met donkere wolken, met schone teksten of met gescheld. Ik heb mijn keuze al gemaakt, mijn wereld mag een sprookje zijn. De Waarheid mag mijn dagen kleuren. Ik heb ontdekt dat zelfs als het soms even niet zo lijkt, het toch mijn keuze is wat ik toelaat. Want ook op dat moment – dat het even donker lijkt – ben ik het die mijn intentie plaatst en dus de opdracht geeft. Ik kan de keuze maken. Maar jij ook. Je keuze, jouw wens, jouw intentie gaat aan het werk voor jou, omdat jij de opdracht geeft.

En daarom: Geef het geen bestaansrecht, al die ellende, alle pijn, je angst, je persoonlijke lijden of je gemis. Het is niet wie je bent, je bent niet die donkere wolk die even voorbij drijft. Laat hem gaan, laat hem los. Bevrijd je zelf. Want wat je werkelijk wilt is wat je nog niet kent. Ruimte, licht, vrolijkheid, het komt niet van buitenaf. Maar het is er wel. Liefde, vrede, harmonie, allemaal binnen je bereik. Je hoeft alleen maar ‘JA’ te zeggen en het zal zich tonen. Laat je niet afleiden door wat je ziet, want het is al verleden tijd.

Duidelijker heb ik het misschien nog nooit omschreven. Maar het is niet aan mij om jou te overtuigen. Het is aan jou om het zelf uit te vinden. De weg wijst zichzelf, als je die keuze maakt. Ik hoef het niet voor een ander te doen, maar hoe ik naar de ander kijk, wat ik wens te zien, vormt mijn beeld en kan jou voeden. Ik zet je in het licht als ik dat wil, maar of jij dat ziet, bepaal je zelf. En dat – ontdekte ik zojuist – maakt mij niet uit. Want ik laat me niet meer misleiden.