Het leven geeft je op elk moment precies wat je nodig hebt: De volgende stap, de volgende uitdaging. Wat het ook is, het vraagt je altijd meer vertrouwen. Het laat je steeds weer een aspect zien, waarin je kunt groeien. Groeien naar meer vertrouwen en meer vrijheid. Het laat je vaak zien waarin je nog vast zit. Meestal eerst op een vriendelijke manier, als je goed oplet kan je vrij snel bijsturen. Als je bij jezelf ergens weerstand tegen bespeurt, kan je meteen aan de slag.
Opnieuw kan je dan gebruik maken van het ‘opdracht geven’ (ik heb het er hier al vaker over gehad, wij sturen, wij geven de opdracht en dan gaat het in werking): Show me… geef me inzicht, laat me zien hoe het in elkaar zit, los dit op, hef de weerstand op, transformeer…
We hebben altijd last van iets waar we weerstand tegen voelen. Ontdek de weerstand. Waar ben je bang voor? Welke gedachte heeft bezit van je genomen? Wat geeft je een bepaald gevoel van onbehagen? Onderzoek die gedachte, zou Byron Katie zeggen. Wat als je die gedachte niet gelooft? Wat als je het anders bekijkt? Als iets zich vast blijft zetten, heeft dat altijd met angst te maken en dat wil in beweging komen. Inzicht helpt. Bewegen helpt. Letterlijk en figuurlijk. Het anders bekijken helpt. Kiezen voor meer vertrouwen helpt. En dan mag je er vervolgens op vertrouwen dat kiezen voor meer vertrouwen ook daadwerkelijk uitpakt in meer vertrouwen. Vanuit meer vertrouwen is minder angst nodig en kan iets meer in beweging komen. Zo’n weerstand ergens tegen voelen gebeurt bijna automatisch, maar het is de kunst dat automatisme toch te gaan zien. Het is een oud patroon.
Ik betrapte mezelf op een interessante, die wellicht herkenbaar is voor velen: Altijd als het goed gaat, als ik me prima voel, er niks aan de hand is, ik gewoon lekker bezig ben, gebeurt er vroeg of laat iets waardoor ik er weer uit gesleurd wordt. Alsof het op de loer ligt. Het is te makkelijk om anderen daarvan de schuld te geven, al doen we dat graag. Dus het vraagt me/je om verder te kijken. Is het een verwachting, die zichzelf waar maakt? Ja, een beetje wel misschien. Opletten dus! Maar het is ook het leven wat je weer de volgende stap laat zien, waarin je iets te overwinnen hebt, waarin je verder kan groeien. Naar nog meer vertrouwen…
Iemand legt opeens z’n probleem bij me neer, bijvoorbeeld. Natuurlijk betekent dat niet dat ik er ‘mijn’ probleem van moet maken, maar ik voel het en er ontstaat weerstand in mij. Waarom? Ik voel meteen de lading en de stress van een ander. Maar waarom denk ik dat ik het moet oplossen? Omdat ik onder druk word gezet om te helpen? Ik word helemaal niet onder druk gezet, maar als ik dat zo ervaar, is dat van mij. Dan ben ik daar kennelijk bang voor. Dat heeft ermee te maken dat ik het wel zou willen oplossen, liefst alles. En dat heeft ook te maken met de angst dat dat niet lukt, dat ik dat niet kan. Machteloosheid. Het heeft ook te maken met een te groot verantwoordelijkheidsgevoel en misschien nog ergens een schuldgevoel – alsof ik er iets aan kan doen. Maar het wordt helemaal niet van mij gevraagd. Ik kan ook gewoon luisteren, meedenken en wat vertrouwen bieden – bijvoorbeeld door te benoemen waar iemand zelf heel goed in is, waar hij z’n kracht vindt, wat z’n angst is en waar hij meer vertrouwen in mag hebben, ik kan me laten leiden door wat ik ingegeven krijg op dat moment. Dat vraagt mij om vertrouwen te hebben, want zolang de weerstand in de weg zit, komt het niet door.
En zo werd het een goed gesprek, waarin de ander zich gesteund voelde, gehoord en bemoedigd. En dat is genoeg. We zien meestal onze eigen kracht niet, ons eigen talent niet en helpt als we elkaar helpen dat te zien en te benoemen. Ik heb iets overwonnen door hier heel tevreden mee te zijn. Als ik de ander vertrouwen geef, kan een ander dat voelen en daardoor groeien. Ondertussen ben ik zelf ook verder gegroeid in mijn vertrouwen. Omdat ik de angst opzij had gezet dat ik onder druk gezet werd (wat vroeger wel eens gebeurde en waardoor de weerstand uitmondde in een soort strijd, waarin we elkaars angsten dus niet hoorden, maar onszelf verdedigden) – omdat ik besefte dat niets of niemand mij onder druk kan zetten als ik dat niet laat gebeuren… En zo heb ik weer wat bevrijd. En wat terrein gewonnen. Het gevaar komt nooit van buitenaf. Er mogen dat hele ladingen zijn, die voelbaar zijn voor gevoelige mensen, maar het is dus de kunst daar niet bang voor te zijn. Dat is de uitdaging. Meebewegen, niet tegen. Vertrouwen, op jezelf. En als je dat vertrouwen verruimt, help je daar ook een ander mee.
We hoeven dus niet mee te stappen in de ladingen van anderen, we hoeven er niet bang voor te zijn. Als we er niet meer bang voor zijn, zijn we zelfs in staat ze te transformeren. Dat geeft ruimte. En zo ruimen we steeds meer op. Het is dus helemaal niet erg dat er altijd weer wat is, dat er steeds nieuwe uitdagingen zijn. Dat is waar we niet bang voor hoeven te zijn. Besef dat het allemaal mogelijkheden zijn om verder te groeien. Zo kunnen we gezamenlijk groeien in meer en meer vertrouwen. En misschien zijn we wel nooit klaar, maar het zijn ook de uitdagingen die willen, die we nodig hebben om te groeien…