Zet jezelf opzij

’t Is wel weer eens tijd voor een  verhaaltje… Volgens White Bull ben ik een verhalenverteller. Dat klopt wel. Het mooiste is als je bepaalde boodschappen of wijsheden in verhaaltjes kan ‘verpakken’ vind ik. Dan kan iedereen er zelf uithalen wat ie wil. Niemand hoeft zich persoonlijk aangesproken te voelen, je kunt ermee doen wat je wilt. Bovendien: Het leven zit vol met mooie verhalen, ik kom ze voortdurend tegen. Ik kom, waar ik ook ga, hoofdpersonen tegen voor verhalen of films. Ik zeg wel eens ‘Had ik maar acht armen’, als ik bijvoorbeeld aan het filmen ben. Dat zou handig zijn. Zo zou ik ook wel acht dagen in een dag willen hebben, om alles te doen wat in me opkomt, wat me aangereikt wordt door het leven. Al die verhalen… Ik stap er graag in, word er deel van, beleef ze en dan doe ik er meestal iets mee. Het is het mooiste wat er is, dat je je eigen avonturen kunt gaan beleven, dat je in je eigen verhalen terecht komt. Dat je verhalen zich voor je ogen gaan afspelen, verrassender dan je ooit had bedacht. Want, dat moet gezegd: Het leven heeft spectaculaire verhalen in petto, mooier dan we zelf kunnen verzinnen. Vaak denk ik: Wie is die regisseur?

Gisteren interviewde ik iemand die nog nooit eerder gefilmd was, omdat ik het belangrijk vond dat hij z’n verhaal goed uitlegde. Tot mijn grote verbazing deed hij dat ook, beter dan ik had kunnen vermoeden, ik stond versteld en gaf hem een compliment. ‘Het ging vanzelf,’ zei hij. Dat hoor ik vaker. Dat is die regisseur volgens mij, die dat op een of andere manier regelt. Hij voelde zich ondersteund, gedragen, bijna alsof er door hem heen gesproken werd. Wouw!

Dat is dus wat ik tegenkom en wat ik mag doen, iets tevoorschijn roepen in mensen waarmee ze zichzelf overstijgen. Nu snap ik ook waarom mijn goede vriend in Turkije sterker overkomt als ik hem film dan wanneer iemand anders hem filmt. Ook als hij zingt trouwens. Dat is geen opschepperij, het is iets om in te zien voor mij, om te zien en te erkennen dat daarin de kracht ligt. Dat is niet zozeer een persoonlijke verdienste, hoewel het natuurlijk wel te maken heeft met vertrouwen en aanwezig zijn en in afstemming leven en werken, maar ik zet juist mezelf opzij en stel me dienstbaar op aan dat wat ‘wil’ gebeuren, gezegd wil worden, verspreid wil worden. Ik laat me leiden. Ook een hele kunst, daar niet van. Maar eigenlijk veel makkelijker dan hoe ik vroeger werkte, wat ik me nu niet meer zo goed voor de geest kan halen. Wel weet ik dat de mooiste momenten die ik gefilmd heb ‘vanzelf’ gebeurden, ze waren niet bedacht of voorbereid, althans, niet door mij.

In feite zet je juist jezelf opzij. Dat is iets om te onthouden trouwens. Ik zei het laatst tegen iemand anders, die muziek maakt en zich afvraagt hoe en wat hij dat verder zal ontwikkelen: ‘Haal je ego ertussenuit, dat helpt.’ Wie zijn wij om ons eigen talent te betwijfelen? Waar halen we het lef vandaan om het beter te weten? Om er moeilijk over te doen? Om het in te perken en niet tot z’n recht te laten komen? Het leven biedt ons voortdurend geschenken aan, kansen en mogelijkheden, verhalen om in te stappen, liederen om te zingen. Plezier om te beleven. Vrijheid om te genieten. Zoals de appelbomen meer appels leveren dan wij mensen op kunnen eten… zo rijk is het leven.

Okee, dit was nog geen ‘echt’ verhaaltje. Dat komt nog. Volgende keer misschien. Een opmaatje. Laten we het zo dan maar noemen.