Dick Bruna is inmiddels 88 en helaas, sinds 4 jaar fietst hij niet meer dagelijks door de stad naar z’n atelier. Z’n hele atelier is in het museum terecht gekomen, precies zoals het was. Met de fanmail uit Japan, z’n tekentafel en zelfs z’n fiets. Ivo Niehe vroeg aan z’n zoon of dat niet het ergste was dat hem kon overkomen, dat hij niet meer kon tekenen. “Nee, hij accepteert het. Het zit niet in zijn karakter om daar heel veel last van te hebben. Hij heeft genoeg gemaakt in z’n leven.” Dick Bruna is een blijmoedig man. Hij had geen idee hoe rijk hij was, de zaken liet hij aan anderen over. Elke tekening die hij maakte, was weer spannend. Het werd nooit een gewoonte. Bij elk nieuw boekje vroeg hij zich af of hij het wel kon.
Een hele aardige man ook. Heel bijzonder omdat hij echt zo ‘gewoon’ is gebleven. Zichzelf. Tevreden met z’n rijtjeshuis, z’n vrouw, z’n werk. Ik heb hem ook een paar keer gefilmd en ik was onder de indruk van z’n puurheid en vriendelijkheid. Ik vermoed dat hij zo goed en succesvol boekjes voor kleine kinderen kon maken, omdat hij zelf die belevingswereld had weten te behouden. Hier een filmpje uit de ‘oude doos’, waarin hij het verhaaltje van Boris Beer met de paraplu in het engels vertelt.