“Er was eens een meisje dat zou gaan trouwen. De volgende dag zou haar trouwdag zijn en alles werd in gereedheid gebracht. Ze maakte zich klaar om de laatste dingen te doen voor het zover was en verheugde zich er enorm op. Ze had een paar afspraken: Met de bakker, de kleermaker en de priester. Aan het eind van de dag zou ze haar verloofde zien en de volgende dag zouden ze eindelijk in elkaars armen kunnen vallen…
Het meisje woonde in het bos en op deze laatste dag voor de bruiloft, vertrok ze, klaar voor al haar afspraken. Na een paar stappen op weg naar de bewoonde wereld, stond er opeens een grote leeuw voor haar neus. En hongerige leeuw. Ook dat nog. Face to face. Ze kon zijn adem voelen.
Op dat moment bestond er geen afspraak meer met de bakker. Ook niet met de kleermaker en de priester. Zelfs niet met haar verloofde. Op dat moment was ze helemaal alleen. Geen tijd, geen toekomst, geen intenties, geen verleden, geen identiteit.
“Verwelkom de leeuw op je pad,” zegt de meester. Want tot op dat moment ben je aan het plannen voor de dag van morgen, die niet bestaat. Een volgende week, die er niet is. Onze gedachten zijn gevuld met van alles. Wat brengt je onmiddellijk in het nu? Wanneer is er een moment om gewoon helemaal te zijn? Zonder enige gedachte aan morgen? Zonder planning? Het is een gewoonte die we allemaal hebben en we zijn zo volgepland, we zitten zo vol herrie in ons hoofd…. Wat zal je terugbrengen in de essentie en alles ontmantelen? Voorbij tijd en intenties? Hoever ben je ervan verwijderd? Wat is er nog te doen? Welke zaken moet je allemaal eerst nog afronden? Voordat je simpelweg kan zijn? De mind gaat echt niet op vakantie… Er is iets dat niet in het volgende moment is, niet in het verleden, iets wat je nergens kunt vinden. Zelfs je zoektocht om het te vinden verrijst er al uit op. We missen het meest voor de hand liggende. Zoek geen hulp van je mind…”
verhaaltje van Mooji