De (geknakte) Narcis…

Elke dag een wandeling maken – minimaal een half uur, langer mag natuurlijk – en daar dan een verhaaltje over vertellen. Met een foto, een kort filmpje, … we zien wel. Dat was het plan. Ik begon vrijdag (op 8 maart) en jawel… dat begon goed! 🙂 Ik kwam thuis met m’n armen vol narcissen…

Weet je wat het is? Je kunt kiezen welk verhaal je gaat beleven. Je kunt er ook voorbij lopen. Ik was ook even stil blijven staan bij een poes achter het raam… (dat zou ook zo een serie kunnen worden trouwens… 😉 ) de ijswinkel, die net weer open ging… (ook een leuke seriue 😉 ) – ik had ook de andere kant op kunnen lopen, maar wie weet was ik dan ook wel geknakte narcissen tegen gekomen. ’t Is maar wat je wilt zien, oppakt (letterlijk & figuurlijk), welk verhaal je zich aan jou laat tonen, waar je de aandacht op richt….

Alles heeft je iets te vertellen. Daarom is wandelen zo leuk! Dat er vervolgens nog een heel verhaal uit zou rollen, dat had ik ook niet verwacht. En toch wil het worden verteld… Open gegooid. Transparant zijn…. ONTKRACHT. Ontladen. Hersteld in …
Vandaag heb ik nog even teruggekeken. Zal ik er wat uit knippen? Wel of niet plaatsen? Maar ja… Sommige verhalen willen verteld, benoemd, juist om getransformeerd te kunnen worden, om het evenwicht te herstellen. Het wil aangekeken worden en dat klopt ook helemaal in deze tijd.

Het klopt op de deur… Zo had ik het zelf niet kunnen bedenken! En dat is nou wat ook zo mooi is in het Leven… Laat het zichzelf maar regelen. Alles is zichzelf aan het herstellen… alles is aan het helen.  Laat alles zich maar in ERE herstellen! Halleluja, amen.

Daar gaan we dan: Het verhaal van de (geknakte) Narcis.