Opeens kreeg ik griep en werd ik volkomen knock-out geslagen. Dat was me in geen jaren meer overkomen! Een goed excuus om me even terug te trekken in mijn ‘hol’, even helemaal niks meer te hoeven en te moeten en alles even lekker te laten. Maar ook een ideale gelegenheid om te ontdekken hoe eenvoudig alles wordt als je je gewoon ‘overgeeft’ aan wat is. Verder niks. Je weerstand ertegen overwinnen is – zoals in vele, zo niet alle (!) zaken – de makkelijkste manier om de griep te ondergaan. Niet ’te lijf gaan’ dus, juist omgekeerd: ervaren, accepteren en ophouden er iets van te vinden. In het waarnemen ligt de verlossing.
“Ik ga gewoon net zo lang slapen tot ik me weer goed voel,” dacht ik. Want hoe kan ik functioneren als ik me niet goed voel? Wat levert dat op? Interessant was de weerstand die ik waarnam op lichamelijk niveau. Welke opstand werd hier in volle hevigheid uitgevochten, voelbaar in mijn hele lijf? Zou het zo kunnen zijn dat hier nog een restant ‘oude energie’ probeerde z’n macht te laten gelden en mij probeerde terug ‘in m’n hok’ te krijgen?
Grote stappen geven soms – onbewust – heftige tegenreacties. Dat kan in jezelf gebeuren, maar ook anderen kunnen die rol op zich nemen. In feite maakt dat niet uit. Anderen spiegelen je dan ook een onbewust deel van je eigen beleving. Ga er niet mee in gevecht, zie het. Oude angsten kunnen opspelen, waarvan je het bestaan niet wist en zelfs niet kan verklaren. Dat hoeft ook niet, in feite zijn ze niet eens ‘van jou’, het kunnen oude conditioneringen zijn, soms zelfs angsten uit vorige levens die de kop opsteken. ‘Laat maar gaan…’, dacht ik. Elk verhaal houdt iets in stand. Je hoeft niet alles te verklaren en het is zelfs beter er niet in mee te gaan. Waarnemen en ‘o…’ is genoeg. Vervolgens kan je zelf de keuze maken en bepalen of je je er door wilt laten (mis)leiden of niet.
Ondertussen kwam ik tot inzicht: Dit was precies wat er nodig was. De weg zal zichzelf wel wijzen. Geef het ‘oude’ de tijd om te vertrekken uit je energieveld, maak de weg vrij en ga vrolijk verder. Maak er vooral geen strijd van. Op het moment dat vertrouwen zich aan het verdiepen is, komt het onderweg ‘schubjes’ verzet tegen die nog omgeslagen willen worden. Het is een opruimproces. Laat het zichzelf maar opruimen.
Wat ik in mijn boek ook beschrijf: op het moment dat je het kunt waarnemen is het eigenlijk al niet meer ‘van jou’. Het zijn universele oude patronen waar beweging in wil komen. Universele processen. Ik zie het ook bij anderen gebeuren en tegelijkertijd doen we het samen. We zetten ook bij elkaar van alles in gang. En iets waar we lang – onbewust – aan vastgehouden hebben, heeft dan soms de neiging om zich met hand en tand te ‘verdedigen’.
“Laat je weerstand los en als dat niet lukt, accepteer dan de weerstand,” zegt Eckhart Tolle. Dat is een goeie, want dat haalt de angel eruit.
Het boek is z’n weg aan het vinden. Mensen reageren enthousiast, meer dan dat, ze worden geraakt door het boek en voelen zich gesterkt en gesteund. Aangrijpend, vindt men het soms ook. Of ‘indrukwekkend’. Er komen ook veel verhalen van mensen zelf los, wondermooie verhalen, er valt van alles op z’n plek, het zet prachtige ontwikkelingen in gang. Het ‘weten’ in mensen zelf wordt weer wakker. Een deel van mij vraagt zich af wie ik in hemelsnaam ben om mensen ‘de weg te wijzen’ of te vertellen wat ze zouden ‘moeten’ doen. Dat is een restant zelfondermijnend ego, want het is niet waar. Ik vertel mensen niet wat ze moeten doen, ik weet het niet beter, ik geef alleen inzicht in het proces door mijn eigen verhaal te delen en ik moedig mensen aan om in zichzelf te geloven en op zichzelf te vertrouwen. Niet in mij of in een of andere ‘Godheid’ buiten zichzelf. We hebben onszelf juist enorm ondermijnd door te denken dat we ‘het’ buiten onszelf zouden moeten zoeken, dat anderen gelijk hebben, dat we niet goed genoeg zouden zijn, alles is in onszelf te vinden. Elke oplossing, alle kracht. Alles is zoals wij denken dat het is. Wat je om je heen ziet en waarneemt is het resultaat van je eigen overtuigingen en gedachten, bewust of onbewust. Slechts een spiegel.
Wat ik zelf niet zo heel goed begrijp, is waarom ik tot nu toe vrij terughoudend ben met bijvoorbeeld persberichten en artikelen schrijven over het boek. Het is een stuk makkelijker om dat over het werk of de boeken van anderen te doen. Misschien is dat wel logisch, misschien werkt het ook wel zo. Het is ‘overtuigender’ als je het van een ander hoort en bovendien is het zo dat je anderen nodig hebt om jezelf waar te kunnen nemen. Maar het is ook zo dat wat ik in het boek geschreven heb, niet voor niets in het boek staat. In z’n context, het is een geheel. Daar vallen weliswaar heel wat onderwerpen uit te halen om meer mee te doen, maar sommige onderwerpen ben ik ongemerkt aan het ‘beschermen’, die liggen gevoeliger.
Als ik Griet Op de Beeck op tv zie, begrijp ik dat heel goed van mezelf. Door een boek te schrijven, geef je jezelf bloot. Dat is sterk, krachtig en bevrijdend, je kaart iets aan, je maakt iets voelbaar, verwoordt het ook voor anderen en je breekt een lans, het vraagt om begrip en dan kan het in de transformatie. In feite offer je jezelf daar bijna voor op, voor het algemene belang, je verwoordt iets namens veel meer mensen. Dat vraagt kracht en moed. Dat benoemen word je niet altijd door iedereen in dank afgenomen. Bepaalde onderwerpen beschrijf ik dus alleen in het boek zelf, niet daarbuiten. Doelbewust, omdat ik ze niet uit hun verband gerukt wil hebben. Wat Griet deed, op tv een boekje open over zichzelf en haar diepste trauma’s, verdraagt absoluut geen kritische mind-oordelen van anderen, die langs de kant staan en het allemaal wel even beter weten. Dat is hard en onverteerbaar. Een klap in je gezicht, voelbaar. Al die heftige reacties zijn begrijpelijk, het raakt namelijk iets, een gevoelige snaar en wie daar niet aan wil, schiet in het oordelen. Ik had geen zin in dat soort oordelen. Daar heb ik het ook juist over in mijn boek. Oordelen komen voort uit angst, heb ik gemerkt. Het is een vorm van ‘wegschieten’ uit je gevoel, ga maar na. Wat gebeurt er als je wel bij je eigen gevoel blijft? Als je daar verder geen ‘verhalen’ van maakt?
Mijn gereserveerde houding klopt dus niet met mijn eigen verhaal. Want er is alleen maar een ‘boze buitenwereld’ als je dat denkt. Als je daar bang voor bent. Als je denkt dat je je ergens tegen moet beschermen, creëer je zelf een tegenstander. Het is bovendien net zo goed een oordeel. Kan je me volgen? Als ik vertrouwen heb – en ja, natuurlijk, dat vertrouwen groeit, dat is nou net het hele proces, het ‘werk’ wat we te doen hebben, precies waar we het over hebben en waar we allemaal mee te maken hebben op onze eigen manier – kan ik ook vertrouwen. Vertrouwen verdiept zich. Ik ervaar nu dat je daar steeds diepere lagen in kunt aanboren. Dat is bevrijdend.
Tegelijkertijd is het ook een proces wat je met anderen deelt, iets wat je ‘ontgint’ in het veld, waarmee je ook een weg baant voor anderen en wat diepgaande processen teweeg brengt, die een veel groter ‘bereik’ hebben dan je kunt overzien. Met andere woorden: Ik ben de griep eigenlijk wel dankbaar, daardoor is er weer wat oude ballast aangekeken en opgelost, losgelaten en bevrijd. We zijn nooit klaar, we komen steeds weer nieuwe elementen tegen, maar ‘het geheim’ ligt hem er in dat we ons daar niet tegen verzetten, het waarnemen en z’n eigen werk laten doen.
* Het boek waar ik het over heb is: Eerherstel, een nieuw begin en dat vind je hier.