WIJ ZIJN OVERVLOED!

Er zijn vele wegen naar Rome, maar wat is nou jouw weg? Dat bepaal je zelf! Er is niet een juiste weg, de ene weg is niet beter dan de andere, we kunnen het ook niet beoordelen voor een ander, laat staan veroordelen. We hoeven het ook niet voor een ander te doen, misschien heeft de ander er wel het meeste aan als wij ons er juist niet mee bemoeien en hem of haar gewoon helemaal laten zijn zoals hij of zij dat wil.

Maar we kunnen natuurlijk wel uitwisselen, we kunnen elkaar wel motiveren en stimuleren, aanmoedigen, een handje helpen, goedkeuren en aan het lachen maken, noem maar op. In die zin gaat ‘alles’ over onszelf, wat we zien in een ander… wat we te zien krijgen, wat we willen zien, waar we last van hebben, wat we veroordelen, want wat we veroordelen in een ander, ja ja, dat vertelt ons ook iets over onszelf. In die zin denk ik dat je heel veel invloed hebt op alles, op je eigen leven en zelfs op anderen. You get what you want? Ja, maar dat willen is vaak onbewust, het heeft met onze overtuigingen te maken en we zijn niet altijd in staat die zelf te ontmantelen. Daar kunnen anderen ons dus mooi bij helpen, juist omdat ze ons onze eigen overtuigingen spiegelen.

Wat dat betreft zijn we voortdurend in een uitwisseling met elkaar en met onszelf. Dat is zo interessant! Ik zocht een antwoord op een bepaalde vraag bijvoorbeeld, terwijl ik wist dat ik het antwoord al wist, ik had het al eerder eens ontdekt, maar okee, ik vroeg het me opnieuw af en er was nog een klein elementje, een ‘missing link’ die gezien wilde worden. Dan komen er een paar reacties binnen van verschillende kanten, die gezamenlijk het antwoord laten zien. O ja…  Door het verhaal van die anderen tot me te nemen en te zien, te doorzien, te begrijpen, valt dan opeens de puzzel in elkaar. Ik snap het! En om daar dan vervolgens weer woorden aan te geven, doet er bijna afbreuk aan.

Samengevat komt het hier op neer: WIJ ZIJN OVERVLOED!

Ik ga dat nog uitleggen in een video, sterker nog, dat heb ik al gedaan. En ik voel dat het een feest is om dat verwoord te hebben en hopelijk ook een beetje voelbaar voor degenen die straks kijken naar deze video. Het grappige is dat ik al verbinding met ‘ze’ gelegd heb, terwijl niemand het filmpje nog heeft bekeken. En dat is zo grappig, toen ik mijn boek aan het schrijven was – en niemand nog iets had gelezen, gebeurde er toch ook al van alles. In ‘het veld’ is het er al en gaat het al aan het werk, de energie verspreidt zich al, de letters die geschreven zijn, creëren al – voordat er nog maar een boek gedrukt is. Dat is gaaf! En dat is dus ook waarom het zo van belang is om op je woorden te letten, om op je gedachten te letten en op je aandacht, om je ervan bewust te zijn welke kant je opstuurt.

Gisteren kwam ik een stukje video tegen dat ik vorig jaar had opgenomen, toen ik nog middenin het schrijfproces zat. Ik vertelde een goede vriend hierover, omdat hij me vlak daarvoor nog had geïnterviewd. Ik liet hem wat zien van het schrijven, wat ik aan het doen was en voor mezelf was het wel grappig om dat nu weer terug te zien. Het was een enorme flow, die ik toen voelde, ik had me een beetje afgesloten van de buitenwereld om door te kunnen gaan, geconcentreerd te blijven en me niet af te laten leiden. Enerzijds vraagt dat een enorme discipline, anderzijds was het een groot plezier. En hoewel het uiterlijk dan misschien lijkt alsof je je hebt afgesloten van de rest van de wereld, is dat dus helemaal niet zo. Toen was ik ook al bezig met nu… wat is tijd? Wat ik toen schreef, wordt nu gelezen en valt nu op z’n plek, krijgt een vervolg – bijvoorbeeld in de vorm van video’s, krijgt een vervolg, omdat anderen er op hun eigen manier iets mee doen, het toepassen of tot zich door laten dringen, of er hun eigen draai aan geven, het op hun eigen manier weer toepassen.

En ik ben nu ook weer terug bij die ene, hele bevrijdende gedachte, die ik graag met je deel: Wie zijn wij om onszelf, de energie, de flow, de creativiteit, die door ons heen wil stromen, tegen te houden? Wie zijn wij om onszelf te beperken en daarmee die Goddelijke stroom, die in ons en door ons heen z’n weg wil vinden, af te wijzen of te beperken, te bekritiseren of te belemmeren?

We zijn enerzijds misschien ‘bang’ dat het ego is om ermee tevoorschijn te komen, er blij mee te zijn, onszelf die ruimte te geven, maar zou het niet net ego zijn dat het wil beperken? Het ego is een voertuig, een middel dat wij nodig hebben om ons uit te drukken. Een vorm. De pen waarmee we schrijven, het instrument waarmee we muziek maken, het ego hebben we nodig om er vorm aan te geven, om het Goddelijke tot uitdrukking te brengen, om de alomvattende Liefde, die het Goddelijke is, in alle mogelijke vormen om te zetten, te ruimte te geven, te laten stromen, de wereld in….

En dat kan je noemen zoals je wilt, de vorm voor kiezen die je wilt, woorden aan geven, kleur aan geven, geluid aan geven, daarin zijn we vrij. Het is aan ons om te bepalen hoe we dat doen en wat we ermee doen. Ook of we dat beperken of juist niet. De vrijheid die we hebben is dat we alle mogelijkheden hebben om het zelf – op onze eigen manier – doorgang te verlenen. De wind die door de rietstengel blaast…. Zijn we dan de wind of zijn we de rietstengel? Of zoeken we de perfecte samenwerking, om het geluid van de wind zo mooi en vol en warm mogelijk te laten klinken?