De ‘criticus’ de baas blijven

Soms is boosheid best nuttig, het kan helderheid en energie geven. Met kracht kan je dan zeggen ‘weg ermee, genoeg, klaar!’ En het is heel goed om dat tegen bepaalde ‘energie’ te zeggen. Tegen de ondermijnende energie, die ons klein houdt, tegenhoudt en bang probeert te maken. Die ons zand in de ogen strooit en in verwarring brengt. Dat is net zo goed in onszelf, onze eigen innerlijke criticus als in de ‘buitenwereld’, degenen die klaar staan om anderen neer te sabelen op het moment dat ze hun nek uitsteken.

We hebben hem zelf gevoed, vanaf dat ene moment ooit dat we dachten ‘niet goed genoeg’ te zijn. “Neem afscheid van die innerlijke criticus,” zei White Bull, “laat hem vertrekken naar het licht!” Ik las deze passage ’toevallig’ gisteravond, vlak nadat ik per ongeluk een naar artikel had gelezen over Bentinho Massaro. De gedachte ‘ojee, laat ik oppassen wat ik schrijf’ kwam in me op, ‘want voor je het weet word je belaagd…’ Dat is nou precies de angst die ons in de greep houdt en ons klein probeert te houden. Ik kan wel boos worden op anderen daarover, bijvoorbeeld degenen die zulke nare artikelen schrijven over anderen, maar het is belangrijker dat ik mijn eigen ‘criticus’ de baas blijf. In mijn boek noem ik hem ‘de terrorist’ en ben er een flink gevecht mee aangegaan, maar ik heb hem verslagen.

Bentinho Massaro is een succesvolle spreker, die volle zalen en workshops trekt met zijn boodschap ‘Vind je eigen kracht.’ Hij werd in dat artikel beticht van manipulatie. De waarheid in jezelf vinden, de kracht in jezelf ontdekken, weet je dat dat al een paar eeuwen lang zwaar afgestraft wordt? De Katharen werden uitgemoord, heksen op de brandstapel gegooid, daar komt onze angst vandaan. Je kop wordt eraf gehakt als je hem boven het maaiveld uitsteekt. Daarom zijn we zo bang om onszelf te zijn en in onszelf te geloven. Daardoor beperken we onszelf, houden we ons in, bekritiseren we onszelf, durven we onze eigen waarheid niet te spreken.

Je eigen gevoel vertelt je de waarheid. En als ik een naar gevoel krijg van zo’n artikel, is dat omdat ik de nare energie van de schrijver ervan voel, de jaloezie, de frustratie en de behoefte om anderen een kopje kleiner te maken. Vraag je altijd af wat het over jezelf zegt als je anderen zo ziet, want alles gaat over jezelf. Hetzelfde nare en boze gevoel kreeg ik bij de reacties op de enorme kracht die Griet Op de Beeck liet zien toen ze haar verhaal vertelde bij DWDD en daarmee de stilte doorbrak voor vele andere slachtoffers van seksueel misbruik. Het is die kracht, die weerstand op roept bij anderen. Het is ongemakkelijk als de waarheid gezegd wordt, het confronteert je met jezelf. Zij stelde zich niet op als ‘zielig slachtoffer’, dan was het makkelijker geweest voor de critici om haar te begrijpen wellicht.

Hier zit zo’n ‘wereld’ achter. En die ‘wereld’ is de wereld van de angst. De angst voor onze eigen kracht. De wereld van de angst is de onwaarheid waarin we leven, waarin we onszelf en elkaar gevangen houden. Maar wie daar niet meer bang voor is, kan zich vrij voelen. Ik gun iedereen die vrijheid. Er is maar een weg om die vrijheid te vinden: In jezelf. Met het zwart maken en bekritiseren van anderen houden we iets in stand, we kijken niet naar onszelf. Onderzoek je eigen angsten en doorprik ze. Als je ze ziet, kan je je ervan bevrijden. Wat houd je tegen?