Soms zie ik mensen een soort toneelstuk opvoeren en dan vraag ik me af: Geloof je dat nou zelf? Wie hou je nou voor de gek, mij of jezelf? In zulke gevallen lukt het mij onmogelijk het spel mee te spelen, hooguit kan ik er een grapje over maken, maar waarom zou ik het serieus nemen?
Voorbeelden noemen is niet zo handig, maar een van de voorbeelden zie je zelf dagelijks op tv of in de social-media voorbij komen. Hij heeft een grote mond en zet de wereld op z’n kop met veel geblaat. Al die aandacht vindt hij wel leuk natuurlijk. Daar is het de ’toneelspelers’ natuurlijk ook om te doen: Aandacht.
Maar nu de ‘gewone’ mensen, die wel eens een ‘spel’ spelen: Waarom zou je erin meegaan? Als je dat niet doet, bevrijd je hen ook meteen van dat masker, hoewel men dat natuurlijk niet altijd leuk vindt. Althans, het ego vindt dat niet leuk. Kan zijn dat dat gaat protesteren. Ook dat hoort bij ‘het spel’. Nog steeds geen goeie reden om je mee te laten slepen.
Als mijn eigen ego dat soort fratsen uithaalt, krijgt-ie meestal ook geen voet meer aan de grond. Gelukkig maar, want in het verleden kon dat best af en toe tot flinke drama’s leiden. Waarnemen… blijven waarnemen en vooral de valkuilen leren kennen, dat helpt. Geen strijd, geen oordelen, voorbij laten waaien als een wolk, als een emotie, als een ervaring…
Waarom zeg ik dat? Omdat je niet overal op hoeft te reageren, niet altijd alles zo serieus hoeft te nemen, als iemand of iets in jezelf heel hard schreeuwt, wil dat nog niet zeggen dat je daar onevenredig veel aandacht aan hoeft te geven. Waar willen we ons door laten regeren? Door wijsheid of door bangmakerij, ijdelheid, gemanipuleer of aandachttrekkerij? Daar mogen we zelf een keuze in maken, want ja… het gaat allemaal net zo goed over onszelf.
Maar okee, geloven die bepaalde personen daar nu zelf echt in? Soms wel. Soms niet. Soms weten ze best dat ze een spel aan het spelen zijn. Zolang het werkt, werkt het toch? Dus… hangt het van de toehoorders af of het nog zin heeft dat spel op die manier te spelen. Als wij een ander deel in die persoon aanspreken, door ons niet van de wijs te laten brengen en goed bij onze eigen waarheid te blijven – die van het hart natuurlijk – heeft dat heel veel effect. Daar zijn verder geen eens discussies voor nodig. De uitdaging is dus om je niet te laten triggeren. Als je dwars door het spel heenkijkt, zou het maar zo kunnen dat het hele ‘spel’ vanzelf verdwijnt, omdat die ander er ook de waanzin opeens van inziet en zichzelf herstelt. Zou kunnen…
En daar help je jezelf, de ander en de wereld meer mee dan met het veel te serieus nemen van zaken, die helemaal geen bestaansrecht verdienen en maar beter kunnen verdwijnen.
De manier waarop wij zelf ergens naar kijken is bepalend voor wat we zien. Dus laat je vooral niet bang maken of afschrikken, soms is het beter om je schouders op te halen en altijd is het beter om simpelweg jezelf trouw te blijven. Jouw eigen visie telt. Dat bepaalt wat je ziet. Dus: Wat wil je zien?