Van de week gebeurde er iets wat me aan het denken zette. Dat gebeurt wel vaker natuurlijk ;), het leven zelf laat ons voortdurend van alles zien. Maar dit was wel opvallend en het geeft me een mooie gelegenheid om iets aan te kaarten.
Ik had een compilatie gemaakt van een paar delen uit de serie die ik vorig jaar maakte over ‘Het Moederland’ en had bedacht dat het wel leuk was om die op Moederdag te publiceren. Het bevatte naar mijn idee een hele waardevolle boodschap, namelijk dat channelen en healing en energiewerk ooit heel normaal was en er gewoon bijhoorde. Afijn, dat deed ik, op Moederdag kon iedereen, die dat wilde kijken naar dit filmpje.
Er was echter nog een kleinigheidje te corrigeren in de montage en toen de nieuwe versie de oude aan het vervangen was, ging er ergens iets niet helemaal goed, waardoor dat iets langer duurde dan gepland. Het filmpje was even niet meer te zien. En prompt kwamen er van alle kanten allemaal berichtjes over! De video was niet te zien! Inmiddels is het allemaal weer hersteld en kan iedereen weer naar believen kijken, maar daar hoor je bijna niks over 😉
Begrijp me goed, ik zit er niet mee, maar ik vind het wel frappant. In dit digitale tijdperk nemen we van alles en nog wat maar tot ons, net zoals we tv kijken en we laten ons passief voeden met allerlei verhalen, berichten, foto’s, filmpjes en plaatjes. Dan klikken we af en toe eens op ‘vind ik leuk’ en dan gaan we weer verder scrollen. Ja toch?
En als je aandacht wil, dan is er een hele goeie manier voor: Maak een drama! Succes verzekerd. Als mensen hun problemen, drama’s, onzekerheden en zwakheden delen, soms zelfs zeer ongenuanceerd, springt onmiddellijk ‘iedereen’ erbovenop. Ofwel om er zelf nog een schepje bovenop te doen, ofwel om ze te redden of om te vertellen hoe oneerlijk het allemaal wel niet is. Slachtofferschap schept een ‘wij-gevoel’…
Als er iets mis gaat, als er een ramp gebeurt, als er iets ‘fout’ gaat, trekt dat meteen onze aandacht kennelijk. We wijzen wel graag op die ene spelfout bij wijze van spreken, maar niet wat een leuk verhaaltje iemand heeft geschreven. Ik overdrijf een beetje hoor, maar dat doe ik nu even expres. Omdat ik dit fenomeen graag eens om zou draaien: laten we elkaar complimentjes geven, laten we er eens op letten wat er allemaal wel goed gaat en daar dankbaar voor zijn. Dat opmerken!
Als je last van je kleine teen hebt, dan ineens besef je wat een wonder het eigenlijk is dat je normaal gesproken niks ‘hoort’ van die kleine teen, dat ie altijd zonder piepen of klagen heeft gefunctioneerd. Net als de rest van je lichaam. Pas als we iets mankeren, realiseren we ons wat een wonder het is, dat lichaam, dat altijd maar met ons meewerkt en ons dient. Pas als mensen uit je leven verdwijnen, merk je dat je ze mist. Pas als het niet meer zo vanzelfsprekend is om een baan te hebben, waardeer je je werk waarschijnlijk. ’t Is maar goed dat het hier zo vaak regent, dan zijn we tenminste blij als de zon weer schijnt!