Waarom doen wij niet allang en alleen wat onze ziel wenst? Waarom moeten we het daar überhaupt over hebben? Waarom ben jij niet allang een zanger, een kunstenaar, een levensgenieter, wat je trouwens al bent natuurlijk, maar waarom vraagt het eerst zo’n overduidelijke keuze? Waarom vertrouwen wij niet simpelweg op het geschenk dat we zomaar gekregen hebben, ons eigen leven, onze talenten, onze gaven? Waarom nemen we het niet vol dankbaarheid aan en doen we het geen recht door er helemaal niet aan te twijfelen, maar het gewoon uit te voeren, te leven? Wie zijn wij om te twijfelen of het wel goed is? Wie zijn wij om onszelf af te keuren? Hoe halen we het in ons hoofd om te denken dat zo’n Goddelijk geschenk niet waardevol is voor onszelf en de wereld? We hoeven in feite alleen maar te genieten en ons te verwonderen over dat wat door ons heen wil worden gemanifesteerd. Waarom zouden we daar bang voor zijn? Welke goede reden is daarvoor? Geen een!