We hebben weer een nieuw weekbericht, heb je ‘m al gezien? Vind je rust, dan kan je goed bij jezelf blijven, wat er ook gebeurt om je heen. Dan blijf je makkelijker gericht op wat je (wel) wilt, je houdt je focus.
Ik heb het idee dat veel mensen hun leven opnieuw aan het vormgeven zijn op dit moment. Dat is een heel proces natuurlijk. Vooral een innerlijk proces. Wat je daadwerkelijk doet is maar een heel klein deel vergeleken met wat je denkt, hoe je denkt, wat je omgooit in je gedachten, wat je gaat accepteren of op een andere manier gaat bekijken. Rust geeft berusting in wat er is en maakt het nieuwe mogelijk. Je slaat vanzelf nieuwe wegen in.
Je hoeft je daar niet druk over te maken, naar te zoeken, hard achteraan te rennen, het komt vanzelf. Zoals zaadjes die opkomen uit de grond. Je kunt je voorstellen dat je diepste hartenwensen pas boven komen als je niet langer overal achteraan rent, reagerend op alles wat er om je heen gebeurt en van je wordt gevraagd. Wat zou het zijn, je diepste hartenwens?
Als je je dat afvraagt, denk ik dat het zo is dat je eerst jezelf mag erkennen. Dat je jezelf toestemming geeft om te genieten van wat je doet en wie je bent, je eigen talenten erkent, waardeert, waar geniet je het meest van? Wanneer voel je je lekker? We zijn geneigd om dat niet te erkennen, om onszelf en wat we doen te bagatelliseren, om onszelf te ondermijnen, we zijn er heel goed in om excuses te verzinnen waarom niet, om van alles nog te moeten. Maar zelfs dat moeten is een keuze, die we zelf maken. Vraag je niet af wat je allemaal moet, wat de bedoeling is (alsof iemand anders dan jij dat bepaalt), maar vraag jezelf waar je het meest gelukkig van wordt. En erken dat.
Een mooie maatstaf is om te kijken waarbij je de tijd vergeet. Als je helemaal met hart en ziel ergens mee bezig bent, heb je vaak niet in de gaten dat de dag alweer om is, voorbij gevlogen. Je gaat zo op in wat je doet, dat je het nauwelijks waarneemt. Dat geeft niet, maar het is misschien wel de reden waarom we het zo makkelijk vergeten.
Vroeger schreef ik altijd verhalen. Als ik een opstelopdracht kreeg op school, koos ik het verhaal eruit (in plaats van het betoog) en begon te schrijven… Ik hield niet meer op. Soms schreef ik ’s nachts door. Ik was zelf benieuwd hoe het verhaal verder ging. Ik vond het spannend. Ik wist ook niet waar het heen zou gaan. Mijn pen vertelde mij een verhaal. Die kick heb ik altijd onthouden – ook in de ruim twintig jaar dat ik ‘gewone’ journalistieke activiteiten ondernam en tv-reportages maakte. Natuurlijk, ook dan liet ik het verhaal zichzelf graag vertellen. En nog steeds laat ik me graag verrassen. Alles zelf van tevoren bedenken en regisseren is natuurlijk mogelijk, maar veel leuker is het om het avontuur in te stappen en te zien waar dat je naartoe brengt. Dat levert de mooiste resultaten op.
Die kick dus… waarom vergeten we dat of laten we dat zolang wachten? Waarom zou er eerst van alles moeten? Omdat we veel te veel nadenken. Terwijl als we daarmee bezig zijn, met onze passie, dan denken we helemaal niet, we doen gewoon. We hebben het niet in de gaten, maar we genieten, we leven, we hebben plezier. En dat mag. Daar gaat het om. Laat je meevoeren…
Alles komt dan vanzelf op z’n pootjes terecht. Echt waar. Want als je doet waar je je goed bij voelt, stroomt het. Het gaat vanzelf. Je levensenergie stroomt, wil stromen, hou het niet tegen, laat het lekker stromen…. en al het andere lost zich vanzelf op. Want de vreugde (je ziel die juicht) trekt alles aan wat je nodig hebt. Durf!