“Misschien is er wel geen oplossing. Je kunt niet alles oplossen,” zei laatst iemand tegen me. Ik hoor dat niet graag. Het liefst los ik alles op, geloof ik. Als weegschaal, als idealist, als ‘boodschapper’ van de nieuwe wereld, die ik voor me zie en in mijn ogen niet zo heel moeilijk is te bereiken.

“Dat is geen oplossing, dat lost het probleem niet op,” had ik in eerste instantie gereageerd. Zij vond dat iemand actie moest ondernemen om iedereen op te roepen een vluchteling in huis te nemen. Ze had natuurlijk wel gelijk dat dit verhaal ons vroeg om ons hart te openen en ons uit te spreken, onze verantwoordelijkheid te nemen en niet onze ogen, deuren en grenzen te sluiten alsof het ons probleem niet was.

Oplossingen komen van binnenuit, niet van bovenaf of ‘opgelegd’. Je kunt anderen ook niet opleggen hun hart te openen. Maar het kan zich openen, juist zulke situaties doen een beroep op het hart. En het hart van velen spreekt. Godzijdank.

Je kunt inderdaad niet alles oplossen. Hou het klein, hou het bij jezelf. In je eigen omgeving is genoeg dat je oproept om voor vrede te kiezen. In jezelf. Ik kan het anderen niet opleggen. Ik kan ‘het’ niet voor een ander oplossen. Mijn mind kan ‘het’ niet oplossen, niet weten, al zou hij het wel allemaal willen weten en begrijpen en oplossen. Dat maakt ons nederig, dat we dat niet kunnen. Toegeven dat we het niet weten, leidt tot overgave.

“We bidden allemaal voor dezelfde vrede,” plaatste ik gisteren op FB. In die vrede ligt de oplossing. In het besef dat we allemaal op zoek zijn naar dezelfde vrede. En dan kunnen we blijven vechten, strijden, discussieren, constructief overleggen, ook dat, maar het besef dat die vrede hetzelfde is, zal de doorslag geven. En die vrede is in onszelf te vinden. Door in jezelf de vrede te vinden, nodig je vrede uit om je heen. Veroorzaak je meer vrede.

Bijvoorbeeld: Los de angst voor moslims op in jezelf, zie dat het mensen zijn zoals jij en ik. Begrijp dat zij dezelfde vrede zoeken. We kunnen misschien niet alles begrijpen, maar met sterke oordelen en bestrijden van ‘een vijand’ versterken we ‘de vijand’. Angst versterkt de tegenstellingen. Vrede brengt ons bij elkaar. We hebben daar een keus en een stem in. Het kleine is het grote.

“Je kunt niet alles oplossen,” die woorden schoten me te binnen toen ik het nieuws hoorde over Joost Zwagerman. Je kunt niet alles weten, je kunt niet alles begrijpen. Je kunt er niet over oordelen. Je kunt het niet voor een ander doen. Het is jammer dat hij niet net als Eckhart Tolle ooit ineens wakker werd met het besef “wie is dat, die zegt ‘ik kan niet meer met mezelf leven?’ Zijn er dan twee?”, terwijl hij toch zo’n waarnemer was. Ook juist een waarnemer van de schoonheid.

De grootste vijand is de terrorist in onszelf, die onze fijngevoeligheid, onze subtiele snaren voor het mooie, wonderbaarlijke, mysterieuze van het leven, bombardeert. Geef hem die kans niet. Het is een valse God. Laat hem vertrekken. Oplossen… Laat je nooit wijsmaken dat hij sterker is dan de zachte kracht van het hart. Want in de eeuwigheid is vreugde en vrede. Voor iedereen. En daarin lost alles op.

PS: In je hart vind je de link naar de eeuwigheid, de vreugde en de vrede. 

“Afgescheidenheid creëert afgescheidenheid.”

Deze zin laat me niet los, dus die wil opgeschreven worden. Wat bedoel ik hiermee? Laat ik een voorbeeld kiezen dat iedereen herkent. Euhm…

Stel je voelt je bedreigd, onveilig, niet zo overduidelijk, maar het levert je wel een gevoel op dat je moet opletten, oppassen en verdedigen. Je vertrouwt het niet zomaar en je bent op je hoede. Je gaat ervan uit dat anderen je kunnen schaden, ergens in je woont (onbewust natuurlijk) een ‘slachtoffergevoel’. Dat beperkt je ‘open blik’ naar de wereld. Het op je hoede zijn op zich al creëert (per ongeluk natuurlijk) een tegenstander. Je kunt op weerstand stuiten van mensen omdat je het bij wijze van spreken uitnodigt. Maar omgekeerd kan je ook het gevoel hebben nooit goed begrepen te worden en ‘altijd’ op de weerstand van een ander te stuiten. Zo raken we ‘gevangen’ in elkaars beeld van elkaar. Mensen die alles opvatten als kritiek – omdat hun gedachten nu eenmaal zo kritisch zijn – kun je maar moeilijk een complimentje geven. In het ergste geval weten ze zelfs dat nog op te vatten als kritiek.

De kunst is natuurlijk om niet in die val te trappen, maar ook dat is niet altijd mogelijk. Mensen projecteren nu eenmaal, hun beleving wordt gereflecteerd. Het doorzien vergt oefening en vooral ook goed ‘in de spiegel’ kijken. Want… alles wat je raakt, waar je door geërgerd raakt of wat op een andere manier weerstand in jezelf oproept, vertelt je iets over jezelf. Het heeft meer zin om daar naar te kijken dan om te proberen die ander daar op te wijzen of het voor die ander te analyseren. Dat kan je wel doen, maar alleen als je begrijpt dat die analyse dan ook voor jezelf geldt. Je ziet namelijk je eigen beleving. En doorbreek je dat niet door het in te zien, dan versterk je ‘m.

Niets is tegen jou!

Zoals White Bull de woorden aanhaalt van ‘een groot meester’: “Als het leven vóór jou is, wat kan er dan nog tegen jou zijn?” (pagina 84, Er is niets wonderbaarlijks aan een wonder, zie hier) Daarom: Zoek naar de vrede in jezelf en je zult meer vrede ervaren. De strijd met de buitenwereld is de strijd met jezelf. Ik kan niet voorkomen dat iemand mij als tegenstander ervaart, wel dat ik hem of haar als tegenstander ervaar. En dat kan dan misschien een ander licht werpen op de beleving van de ander. Maar als hij of zij z’n eigen strijdje nog niet gestreden heeft, zal hij of zij vast snel weer een ander ontmoeten om mee verder te vechten. “Je krijgt het zoals je het hebben wil,” zeg ik vaak. Alleen dat ‘willen’ is vaak onbewust. Zoals je het verwacht, waar je bang voor bent… is misschien beter. Maar er is aan te werken, je kunt het bijsturen. Vraag inzicht in jezelf (en het komt), cancel je negatieve verwachtingen (zorgen) zodra je ze waarneemt. Zorgen zijn contra-productief. Ze creëren de afgescheidenheid juist, precies zoals we het per ongeluk ‘wensen’.

Konya, de stad van Rumi. Al is het een behoorlijk conservatief bolwerk geworden, toch ademt Rumi – de vrijzinnige sufi – hier nog de mystieke sfeer uit vervlogen tijden. Bizar om de simplistische en onbegrepen omschrijvingen te horen over Konya, in het kader van een voetbalwedstrijd die daar wordt gespeeld.

Ik wist het niet eens, was ook niet van plan te kijken, maar per toeval (wat is toeval?) viel ik er in. Op een of andere manier duikt Rumi steeds weer op. “Draw near, draw near, then I whisper in your ear…. ” die ochtend was ik gestuit op dit prachtige gedicht van Rumi, verwerkt in een nieuw nummer van Premal & Miten.

Zodra de wedstrijd begint gaat Bliss pontificaal voor de tv zitten. Het lijkt haar werkelijk te interesseren. Ik heb net nog iemand uitgelegd hoe ik er achter was gekomen dat Bliss een incarnatie van Rumi, mijn bijzondere konijntje was, die jarenlang overal mee naartoe reisde. Terwijl Bliss oplet, stuur ik een bericht naar mijn Turkse kameraad: Is dat niet bijzonder, een voetbalwedstrijd tussen Nederland en Turkije in Konya? Dat vindt hij ook. “Heel bijzonder!”

We hebben heel wat meegemaakt daar in Konya – de emoties liepen hoog op… – in de nabijheid van Rumi. Die groene toren die je zag van de moskee, het beeld van Konya, is geen gewone toren in een gewone moskee, daar ligt Rumi en daar komen mensen uit de hele wereld langs om hem te begroeten en wie weet, net als ik, met hem te praten. “Ga door,” zei hij destijds tegen mij. “Laat je niet van de wijs brengen.” Een jaar later waren we er ‘per toeval’ weer, deze keer joeg een sneeuwstorm ons onverwacht die kant op. Het was namelijk onverantwoord om door te rijden. Rumi riep weer: “Draw near, draw near…”

“De Turken spelen vanuit hun hart,” klonk het commentaar. “Dat zou ze nog wel eens op kunnen breken, want emoties kunnen dan de overhand krijgen.” Ja, dat is het mooie aan de Turkse inborst: gedreven, vanuit het hart. Volop aanwezig.  Zo nu en dan een tikkeltje dramatisch, iets waar ik doorheen moest leren kijken en om heb leren lachen.
“Gefeliciteerd,” app ik een half uur later naar Turkije. ‘What happened?” Hij kon niet kijken, want hij was aan het werk. “Wouw, Mevlana (Rumi) zal ons wel helpen!” Kijk, dat vind ik nou het leuke, je kunt het geloof noemen of bijgeloof, maar er is overgave.

De Nederlanders ging voor ‘controle’ – hun antwoord op de kracht van het hart en de emotie? Ze verloren met 3 – 0. Je kunt je dus afvragen wat je er aan hebt, die behoefte aan controle. Alles willen beheersen, het zelf in de hand willen hebben, je vooral niet laten gaan, beheerst en gecontroleerd leven.
“Close your eyes, fall in love. Stay there,” is het antwoord daarop van Rumi. Hij zal zeker die kracht van het hart gesteund hebben. Dat was zijn boodschap namelijk. Niet de rede, het hart heeft kracht. Precies hetzelfde zie je terug in het vluchtelingenverhaal. Het hart wint altijd.

Thank you Rumi. Love you!

PS: Nadat ik dit geschreven had, reisde ik af naar Groningen. Na een bepaalde bijeenkomst, die ik daar bijwoonde, wandelde ik door de stad en dook even een boekhandel met allemaal tweedehandsboeken in. Ik sla er een open. Jahoor, weer Rumi!

“Als je tien jaar lang elke dag ergens mee bezig bent, behoor je tot de top,” beweert iemand. “O ja?” Het ging over een bepaalde sport en zelfs over de wereldtop. Ik vind het een interessante gedachte, maar ik weet het zo net nog niet. Statistisch gezien lijkt me dat het niet kan kloppen, want veel mensen doen al tien jaar lang dag in dag uit hetzelfde. En er is ook nog zoiets als talent. Meestal is dat talent precies dat waar je ook plezier in hebt, waar je ziel om roept, een verlangen naar iets dat zich wil manifesteren. Daar gehoor aan geven is voor veel mensen al een hele stap, maar zeker een die vreugde brengt èn – mits niet geboycot door allerlei zelf opgeworpen bezwaren, blokkades en ongeloof – natuurlijk ook tot succes kan leiden. Het plezier lijkt mij een factor van groot belang, want ik geloof niet in het behalen van grote resultaten als er met tegenzin aan gewerkt wordt. Wel in discipline. Doorgaan, ook als het even moeilijk is of je je afvraagt wat de volgende stap zou moeten zijn. Ook als anderen het niet met je eens zijn of je zelfs proberen tegen te houden. Het leren luisteren naar je innerlijke stem en die de leiding geven. Geduld en discipline.

Wat ik geleerd heb is dat je grote doelen in kleine stukjes ‘moet’ hakken, je kunt je wel focussen op het eindresultaat, maar er is een weg te bewandelen daarnaartoe. Met ‘in stukjes hakken’ bedoel ik een stappenplan maken, onderverdelen in behapbare brokken: Waar begin je mee? Wat is de volgende stap? En ‘het’ dan stap voor stap laten groeien, terwijl je gefocust blijft op je doel, maar ondertussen geniet van elke stap (in plaats van gefrustreerd raken dat je het einddoel nog niet gehaald hebt). Het doel is er wel, maar tegelijkertijd laat je het een beetje los in het vertrouwen dat het zichzelf wel ontwikkelt.

Als je iets wilt, kun je NU beginnen. Je hoeft niet eerst je baan op te zeggen, je huis op te ruimen of genoeg geld te hebben, of…. andere obstakels op te werpen. Als er iets is waar jouw ziel om roept, begin dan. Al is het maar even. Maak er kleine brokjes van, neem elke dag een ‘hapje’. Doreen Virtue is naast een drukke baan en een gezin met jonge kinderen elke dag een uur gaan schrijven. Inmiddels heeft ze vele boeken op haar naam staan en leeft ze van dat wat ze toen in gang gezet heeft. Begin gewoon.
Ik ben op een gegeven moment elke dag gaan schrijven, ook als ik niet wist wat ik zou gaan schrijven. Er kwam altijd wel wat. Ik ontwikkelde de discipline, maar dat niet alleen, het blijft stromen! Dat is het voornaamste, dat je ‘gebruik’ maakt van de universele wetten, van het een komt het ander. Zoals de ene gedachte tot de andere leidt, zo blijft het proces gaande, omdat je gevoed wordt en als dat een (uit)weg vindt (bijvoorbeeld schrijven), gaat het vanzelf door. In die zin vind ik het tienjarenplan wel aantrekkelijk, want dan is het dus een kwestie van gewoon rustig doorgaan. Het is nu bijna tien jaar geleden dat ik begon met dat dagelijkse schrijven 😉

‘Life is what happens while your busy making other plans’ zingt John Lennon dan. Je kunt je afvragen of wij ‘het plan’ altijd wel goed voor ogen hebben. Soms stuurt het leven zelf je bij. “Wil je God laten lachen, vertel hem dan over je plannen,” las ik gisteren van Mooji. Te vastomlijnde plannen vragen erom om zeep geholpen te worden. Als wij denken het leven zelf in de hand te kunnen nemen en controle te hebben over het verloop, komen we bedrogen uit. Beter is het wellicht je open te stellen voor dat wat door jou geleefd wil worden, gedaan wil worden, je bereid te verklaren te doen wat door jou gedaan wil worden, open te staan voor wat op je pad komt en bereidheid te tonen om al je talenten tot wasdom te brengen. Ook al weet je niet precies wat.

Het kan erg dwingend zijn, dat ‘iets moeten bereiken’. Het gaat niet zozeer om het doel (en al helemaal niet om het ‘moeten’!), maar om de weg ernaartoe. Scheppen vanuit het hart gebeurt in tijdloze momenten. Scheppen laat zich niet dwingen door tienjarenplannen, lijkt mij. (Hoewel, als je daar in geloof misschien juist weer wel, omdat je dat dan schept…) Maar de focus is wel belangrijk en die focus kan je NU bepalen. Wat wil je wel en wat wil je niet? In alles wat je doet kun je je eigen innerlijke waarden trouw blijven. Doe geen dingen waar je niet achter staat. Wees niet bang om ‘nee’ te zeggen als je het gevoel hebt dat je jezelf verloochent. De focus zou dan zijn dat je jezelf op elk moment trouw blijft. Je kunt je steeds afvragen ‘past dit bij mij, past dit op mijn pad?’ Of anders gezegd: Dient dit mijn hoogste doel? En het hoogste in een ander?

Creëren, het scheppen, gaat zoals in de natuur. Het begint met een zaadje, dat zaadje heeft een goede bodem nodig, water, liefde en aandacht, geen dwang. Je kunt wel aan het gras gaan trekken, maar daar gaat het niet sneller van groeien. Wij zijn scheppende wezens, al hebben we het soms zelf niet door, wij scheppen onze eigen realiteit. Met waar we in geloven, wat we niet geloven, met onze verbeeldingskracht, met onze woorden, onze gedachten en als mens zijn wij zelfs in staat daar iets in bij te sturen. We kunnen keuzes maken. Al zijn er ook scholen die zeggen dat we niks in te brengen hebben, dat het door ons geleefd wordt, precies zoals het de bedoeling is. Ik ben meer van de ‘school’ dat er wel een bedoeling is, die bedoeling is zelfs dat we ons bewust worden van onze eigen (scheppings)kracht, keuzes, dat we besef krijgen van onze vrijheid en die vrijheid is ‘ja’ of ‘nee’ zeggen tegen dat wat door jou wil worden gemanifesteerd. We zijn zelf de grootste blokkade met al onze beperkende gedachten.

Dus die tien jaar, ik weet het niet. Van de ene stap komt de volgende en bepaalde dingen dienen zich aan in je leven. Meestal toch wel duidelijk met een bedoeling, al zie je dat op dat moment nog niet. Het wordt ons allemaal aangereikt. Iedereen heeft iets unieks en samen vormen we een geheel. Wat we zoeken is er al. In onszelf. Het wil alleen tot uiting komen. En die vrijheid mogen we onszelf geven.

Goeie vraag, die niemand me stelt, maar ik mezelf wel: Hoe doen we dat, met een ‘Happy View’ kijken naar wat er nu gebeurt in de wereld, de beelden van al die vluchtelingen, die dramatische foto van dat jongetje, die ieders hart breekt?
Kennelijk was er zo’n foto nodig om een ieders hart te raken, om compassie teweeg te brengen. Want dat is het wat de wereld nodig heeft: Begrip en compassie. Liefde. Een open hart.
Geen oordelen, geen hardheid, geen afgesloten hart en theoretische verhandelingen. Iedereen valt stil bij het zien van zo’n foto, alle argumenten verstommen.

Voel liefde, probeer liefde te voelen en vanuit je hart te blijven kijken. We hoeven niet te oordelen. Al die aanklachten helpen niet, dat drijft je weg uit het hart en versterkt de onvrede, verscherpt de tegenstellingen. Dat is wat we te vaak en te gemakkelijk doen: de pijn verbloemen met het aanwijzen van schuldigen en aanklagen van elkaar, de wereld. Maar dat gaat niet helpen. Je kunt niet enerzijds zeggen ‘wij staan in het licht, ik leef vanuit mijn hart’ en aan de andere kant anderen ervan beschuldigen dat ze dat niet doen, dat ze harteloos zijn en hard. Dat klopt niet, want wie werkelijk in z’n hart aanwezig is, oordeelt niet, maar is aanwezig en omarmt alle pijn met liefde. Ook die van harteloze mensen. Dat is de uitdaging. Compassie.

Niets in de wereld staat los van onszelf. Niets van wat wij waarnemen gaat niet over ons. Hoeveel mensen zijn er niet op de vlucht (voor zichzelf)? Hoeveel mensen laten zich niet opjagen (door angst)? Hoeveel mensen voelen zich niet ‘onveilig’ in de wereld? Of machteloos?

Wij zijn ook vluchtelingen. De gevoelens die het in jezelf teweeg brengt, zijn van jou. Het is je eigen verontwaardiging, je eigen angst, je eigen woede, je eigen verdriet. Onderzoek het, ga het niet uit de weg, omarm het in liefde. Alles wat je in jezelf oplost, helpt ook de wereld. Deze vluchtelingen vertegenwoordigen ook onze eigen angst, het confronteert ons met onszelf. Wegkijken of harde oordelen (zoals het afkeuren van de reactie van anderen) slaan de plank mis. Voel wat je voelt en laat het er zijn. Erken je eigen angst, je eigen pijn, je eigen ‘vluchten’. Kijk in die spiegel, maar kijk wel met de ogen van Liefde. Dan kun je ook werkelijk met liefde naar je medemens kijken.
Dat is iets anders dan het drama voeden, versterken, het aangrijpen om je diepe verontwaardiging van de daken te schreeuwen – dit doe je in Stilte. En weet dat het helpt. Want je brengt alles in jezelf aan het licht, naar het licht. En in het licht lost het op, in Liefde.

De grote valkuil is dat we het drama delen en het daarmee groter maken. Besteed liever aandacht al die mooie initiatieven die er ook zijn, de hulp die geboden wordt, al die mensen die zich aanmelden om iets te doen. Laten we dat versterken. En natuurlijk, wees ook niet bang om zelf te helpen, doe wat je kan en doe het vooral vanuit je hart.

Het feit dat we inzien dat al die mensen ook mensen zijn, het feit dat we vanuit ons hart betrokkenheid voelen, dat is de compassie de we nodig hebben in de wereld en daarin maken we momenteel een grote sprong. Een open hart kent geen grenzen en ook geen angst. Het is gewoon aanwezig. En doet wat het kan doen.

• note: Op de foto een van de kunstwerken van Huub en Adelheid Kortekaas. 

Wat heb ik toch een leuk ‘vak’, dacht ik op weg naar een klein dorpje in de uiterwaarden van Nijmegen, waar ik nog nooit van had gehoord, om een kunstenaarsduo op te zoeken, waar ik heel benieuwd naar was: Huub en Adelheid Kortekaas.
Ja, ik heb het mooiste ‘vak’ van de wereld, maar het is helemaal geen ‘vak’. Het is het leven dat je zelf creëert. De keuzes die je maakt, de stappen die je zet, het lef dat je hebt, de ingevingen die je volgt, de dromen waar je in gelooft, de verhalen die je zelf maakt, het pad wat je volgt. Je eigen pad. Het lef om je eigen pad te volgen, ook al weet je niet wat er het volgende moment op dat pad verschijnt. De weg wijst zichzelf.

En zo reed ik een boerenlandweggetje op naar een waar paradijs. Beter zichtbaar had het ‘zelf je eigen wereld creëren’ niet in beeld gebracht kunnen worden. Vijftig jaar geleden ontmoetten ze elkaar. De bevlogen, filosofische kunstenaar Huub en de 13 jaar jongere praktische en daadkrachtige Adelheid, een perfect duo om dromen van de grond te krijgen en grootse projecten te realiseren.

Momenteel verspreiden ze  99.999 ‘HumanFlowers’ over de wereld, met de vraag: “Welke bloem ben jij?” in tien verschillende talen. (downloaden van deze bloemen kan hier)
Deze eenvoudige vraag, een uitnodiging tot zelfontplooïng, raakt het hart van het mens-zijn. Wie ben jij? Bloei zoals je bent! Het hoeft allemaal niet gezegd of uitgelegd, iedereen begrijpt de uitnodiging.
De wereld, een tuin vol bloeiende bloemen.

Ik ben onder de indruk van hun werk, van de eenvoud. De kracht van de eenvoud.

Hallo Wereld!

Welkom op deze vernieuwde website van Happy View. Hier kun je vanaf nu mijn ‘bespiegelingen‘ lezen. Een nieuw begin van mijn blog ‘De vliegende schildpad’ die ik jarenlang elders op internet bijhield.

Het gewone leven vertelt je alles. Als je in het bos gaat wandelen en je let goed op, kom je de antwoorden op je vragen tegen. Maar niet alleen in het bos. Altijd en overal. Alles wat er om je heen gebeurt, alles wat het leven je laat zien, alles wat je meemaakt heeft je iets te vertellen. Alles gebeurt altijd precies op het goede moment. Je zou je er niet eens druk over hoeven maken zelfs!

Ik zag net een klein vlindertje drijven in een bord met water. Ik kon hem aan z’n lot overlaten en misschien zou hij het overleven, misschien niet. Zonder erover na te denken stak ik mijn vinger uit. Hij klom er meteen op en bleef lekker zitten. Natuurlijk, ik kan me voorstellen dat-ie even droog moest worden voordat hij weer kon vliegen. Daarom heb ik hem bij een bloem gebracht en jawel, daar sprong hij dankbaar op en bleef nog even zitten drogen en bijkomen. Inmiddels is hij weer weggevlogen en ik ga ook gewoon weer verder waar ik gebleven was.

Ik zou er niet eens meer over nagedacht hebben als ik niet even een voorbeeldje had gezocht over wat je ‘gewoon’ in het dagelijks leven tegenkomt. Dit dus. Je kunt mensen de hand reiken, ze kunnen hem pakken of niet. Maar ze hoeven zich niet aan je vast te klampen, want ze kunnen gewoon zelf vliegen.

Dus ik ga niet nadenken over hoe ik mensen aan me kan binden. Hoe ik klanten kan werven. Hoe ik een bepaald programma opzet, waar je dan een jaar lang… nee. We bieden iets, we delen iets, we willen graag motiveren en stimuleren, maar wel in alle vrijheid. Anders klopt het niet met onze visie. We hoeven niet te denken vanuit ‘angst’ of ‘tekort’, we denken vanuit onze kracht. We denken vanuit ‘overvloed’, vanuit delen en voeden, inspireren, er is genoeg voor iedereen. Kijk naar de natuur: Wat groeit en bloeit er allemaal niet zomaar, vanzelf? Heb je ooit wel eens stilgestaan bij hoeveel pitjes zich bijvoorbeeld in een pompoen bevinden? Allemaal nieuwe vruchten in potentie.