“Misschien is er wel geen oplossing. Je kunt niet alles oplossen,” zei laatst iemand tegen me. Ik hoor dat niet graag. Het liefst los ik alles op, geloof ik. Als weegschaal, als idealist, als ‘boodschapper’ van de nieuwe wereld, die ik voor me zie en in mijn ogen niet zo heel moeilijk is te bereiken.
“Dat is geen oplossing, dat lost het probleem niet op,” had ik in eerste instantie gereageerd. Zij vond dat iemand actie moest ondernemen om iedereen op te roepen een vluchteling in huis te nemen. Ze had natuurlijk wel gelijk dat dit verhaal ons vroeg om ons hart te openen en ons uit te spreken, onze verantwoordelijkheid te nemen en niet onze ogen, deuren en grenzen te sluiten alsof het ons probleem niet was.
Oplossingen komen van binnenuit, niet van bovenaf of ‘opgelegd’. Je kunt anderen ook niet opleggen hun hart te openen. Maar het kan zich openen, juist zulke situaties doen een beroep op het hart. En het hart van velen spreekt. Godzijdank.
Je kunt inderdaad niet alles oplossen. Hou het klein, hou het bij jezelf. In je eigen omgeving is genoeg dat je oproept om voor vrede te kiezen. In jezelf. Ik kan het anderen niet opleggen. Ik kan ‘het’ niet voor een ander oplossen. Mijn mind kan ‘het’ niet oplossen, niet weten, al zou hij het wel allemaal willen weten en begrijpen en oplossen. Dat maakt ons nederig, dat we dat niet kunnen. Toegeven dat we het niet weten, leidt tot overgave.
“We bidden allemaal voor dezelfde vrede,” plaatste ik gisteren op FB. In die vrede ligt de oplossing. In het besef dat we allemaal op zoek zijn naar dezelfde vrede. En dan kunnen we blijven vechten, strijden, discussieren, constructief overleggen, ook dat, maar het besef dat die vrede hetzelfde is, zal de doorslag geven. En die vrede is in onszelf te vinden. Door in jezelf de vrede te vinden, nodig je vrede uit om je heen. Veroorzaak je meer vrede.
Bijvoorbeeld: Los de angst voor moslims op in jezelf, zie dat het mensen zijn zoals jij en ik. Begrijp dat zij dezelfde vrede zoeken. We kunnen misschien niet alles begrijpen, maar met sterke oordelen en bestrijden van ‘een vijand’ versterken we ‘de vijand’. Angst versterkt de tegenstellingen. Vrede brengt ons bij elkaar. We hebben daar een keus en een stem in. Het kleine is het grote.
“Je kunt niet alles oplossen,” die woorden schoten me te binnen toen ik het nieuws hoorde over Joost Zwagerman. Je kunt niet alles weten, je kunt niet alles begrijpen. Je kunt er niet over oordelen. Je kunt het niet voor een ander doen. Het is jammer dat hij niet net als Eckhart Tolle ooit ineens wakker werd met het besef “wie is dat, die zegt ‘ik kan niet meer met mezelf leven?’ Zijn er dan twee?”, terwijl hij toch zo’n waarnemer was. Ook juist een waarnemer van de schoonheid.
De grootste vijand is de terrorist in onszelf, die onze fijngevoeligheid, onze subtiele snaren voor het mooie, wonderbaarlijke, mysterieuze van het leven, bombardeert. Geef hem die kans niet. Het is een valse God. Laat hem vertrekken. Oplossen… Laat je nooit wijsmaken dat hij sterker is dan de zachte kracht van het hart. Want in de eeuwigheid is vreugde en vrede. Voor iedereen. En daarin lost alles op.
PS: In je hart vind je de link naar de eeuwigheid, de vreugde en de vrede.