Verbinding

Heb je maandagavond ook die documentaire gezien over al die vormen van coaching? ‘Nu verandert er langzaam iets’ heet-ie. Deze documentaire had een prijs gewonnen, dus ik heb met belangstelling gekeken hoe die was gemaakt. Heel apart: Een wijd kader waarin steeds een andere vorm van coaching in beeld kwam. De maker had daar bewust voor gekozen, ‘ze wilde een kritische blik werpen op de hedendaagse coaching- en trainingscultuur’ lees ik. Een vrij negatief uitgangspunt, zoals het in de reguliere journalistiek kennelijk nog steeds ‘hoort’ en niet objectief, al deden die wijde kaders dat misschien suggereren. Niks komt dichtbij, alles blijft op afstand, je leert geen mensen kennen, je voelt weinig verbinding. Een enkele keer raakte deze documentaire misschien een snaar. Wat mij betreft vooral bij de scene met de varkens, de paarden en de kinderen. Het hele leven is een opstelling, zeg ik wel eens en in die zin ben ik het deze keer (meestal niet) helemaal eens met psychiater Dirk de Wachter, die over deze documentaire zegt:  “We moeten de zingeving en verbinding dichter in onze omgeving zoeken.” De scène waarin mensen leren om met varkens te knuffelen, vindt De Wachter een prachtig voorbeeld: ‘Ik heb niks tegen varkens, dat lijken mij best lieve dieren, en als mensen dat graag doen dan mag dat, maar kom aan zeg, doe ‘es gewoon, en pak uw lief vast in plaats van een varken. Knuffel uw geliefden, uw vrienden en uw kinderen.’

Er wordt gesuggereerd dat het bij gebrek aan kerk of aan vrienden is dat we zo’n wildgroei aan coachings- en trainingsvormen hebben en ja, als je deze hoeveelheid voorbij ziet komen, vraag je je inderdaad wel af in wat voor een vreemd land we leven. Het maakt veel uit vanuit welke invalshoek je kijkt. Neutraal is het nooit. Een maker maakt keuzes in wat hij/zij filmt en knipt. Als ik zo’n documentaire gemaakt zou hebben was ik misschien alleen voor de paarden gegaan en zou er voor iedereen een spiegel in ontdekt kunnen worden. In elk geval zou ik nu – als maker – mezelf niet meer buiten beschouwing laten, want je kunt wel doen alsof niet, maar je bent altijd deel van je verhaal. Het verhaal vormt zich zelfs om jou heen, het is je eigen verhaal! Net als het leven… het is jouw verhaal!

We leren – in the end – vanuit Zelfliefde werkelijk aanwezig te kunnen zijn en werkelijke verbinding te hebben met anderen. Steeds meer vrij van projecties, needs en beperkingen. Wie zichzelf meer waardeert, heeft ook meer waardering voor de ander, voor de natuur, voor de dieren. Natuurlijk is het voor iedereen goed z’n eigen authentieke Zelf te vinden en van daaruit te leven. Om meer ruimte te hebben, meer vrijheid, voor een eigen invulling en creativiteit.

Daar is nu veel meer ruimte voor dan vroeger, mijn oma had niet zoveel te kiezen bijvoorbeeld. In bepaalde opzichten was dat misschien makkelijker, maar het beperkte natuurlijk wel haar persoonlijke ontwikkeling. En wij hebben tegenwoordig zoveel te kiezen dat we het daardoor misschien juist niet meer weten.

Toch is het ook heel erg simpel: Leven vanuit je hart, zoveel mogelijk in het Nu aanwezig blijven en jezelf bevrijden van oude ballast en patronen, die je beperken om te genieten – nu dus. Leven met een grote L en weten dat je alleen iets in de wereld verandert als je iets in jezelf verandert. Een ander kan dat niet voor je doen, maar we kunnen wel veel van elkaar leren, alleen al omdat we een spiegel zijn voor elkaar. Durf te leven, durf jezelf te zijn en durf ook fouten te maken. We zijn allemaal onderweg. Het is een groot avontuur.