Me too

Vorige week maakte ik iets mee wat misschien wel interessant is om te vertellen. Ik zat als een vreemde eend in de bijt te midden van een gezelschap dat elkaar al kende, de gastheer had me uitgenodigd en ik was benieuwd naar zijn bijzondere reisverhalen, waar hij meer over zou gaan vertellen. Al snel nam iemand anders het gesprek over, een vrouw die ging duiden en readen en ‘een verdraaïng’ zag, iets in de geschiedenis. Het had met Tempeliers en Katharen te maken. Ik hou van concreet en vroeg door: ‘Wat dan? Wat bedoel je met een ‘verdraaïng’?’ Ik vroeg me af of ze ‘karma’ bedoelde, maar nee, met ‘karma’ had ze niet zoveel op. Ik zal hier nu geen verhandeling over ‘karma’ gaan houden, maar ‘karma’ is niets anders dan oorzaak en gevolg, het kan net zo goed positief uitgelegd worden, maar mensen duiden er vaak iets ‘zwaars’ mee aan, alsof het onvermijdelijk en onoplosbaar is. Maar okee, dat zijn allemaal maar woorden. Waar het mij meer om ging, is dat er in de geschiedenis van de mensheid iets gebeurd zou zijn, dat ‘ze’ bewust zouden hebben gedaan om ons te benadelen. ‘Wie bedoel je met ‘ze’? vroeg ik natuurlijk ook. Ik voelde nattigheid, de illuminatie enzo… maar nee, ze zei: “Dat ben ik zelf.” O, okee…

Ik begon me af te vragen wat ik daar eigenlijk deed, wat men zat te doen. Zich slachtoffer voelen van ‘het systeem’ is iets wat weliswaar veel mensen hebben, maar waar je weinig mee opschiet. Je lost helemaal niks op buiten jezelf. Het is je eigen gevoel, waar je mee te dealen hebt en waarin je een omslag kan maken. Want als je je geen slachtoffer voelt, ben je het ook niet. Als je echt de verantwoordelijkheid neemt voor jezelf, bevrijd je je van die vermeende ‘krachten’ en invloeden van buitenaf, ook vanuit de geschiedenis. Je kunt hooguit zien wat het voor een onwaarheden in je eigen denken heeft veroorzaakt, hoe je je onbewust afhankelijk hebt gemaakt en gevoeld en hoe die manier van denken juist macht geeft aan allerlei ‘machten’ zoals de illuminatie. Voedt dat vooral niet, is mijn stelling. Tenzij je je graag slachtoffer wilt (blijven) voelen natuurlijk.

Het lastige was dat dit gezelschap – althans een paar personen, die de leiding namen – mij antwoordde alsof ze wel zelf verantwoordelijkheid namen, maar ondertussen op zoek waren naar de oorzaak van die ‘verdraaïng’ waardoor we – in hun bewoordingen – ‘afgesneden zouden zijn van de bron’. Dat zijn we helemaal niet, in mijn ogen. Dat zou nou net die verdraaïng wel eens kunnen zijn, in hun eigen gedachten: dat er ooit iets of iemand was geweest die ons willens en wetens had afgesneden van onze bron. Maar als de bron in jezelf is, dan kan je er toch gewoon bij? Dan kan je toch zelf – van binnenuit – ervaren dat die bron er is? Ik begreep al die ingewikkelde verhandelingen hier niet. Maar ja… het is zoals je gelooft dat het is. Ik hoopte met mijn vragen wat verduidelijking te scheppen, maar dat werd me niet erg in dank afgenomen. “We zitten hier niet in de kleuterklas,” verweet iemand me, die zelf nogal een moeilijke tijd achter de rug had en een heel emotioneel betoog hield over mensen die het niet meer zagen zitten omdat ze zo klem zaten.

Ik zat hier niet helemaal op m’n plek (of juist wel misschien, want nu kan ik deze ervaring met jullie delen) en voordat ik vertrok, sprak ik de geëmotioneerde persoon nog even aan om te vragen waarom hij zo heftig reageerde. Toen kwam het: Ik maakte een woede in hem los, de woede die hij voelde naar vrouwen. O? Op zich interessant. Het ging niet over mij, ik was een spiegel. Dat wist hij en ondertussen ging hij gewoon door. Ik kreeg allerlei verwijten naar me hoofd geslingerd en zou onzeker zijn. Daar heb ik me achteraf over verbaasd, want als ik onzeker zou zijn geweest, had ik die vragen toch niet durven te stellen. “Okee, prima,” zei ik. “Dit gaat niet over mij, ik voel me ook niet aangesproken, het kan niet over mij gaan, want je kent me nauwelijks. Je projecteert iets op mij en je weet dat ook nog.” “Ja,” zei hij en bedankte me daarvoor.

Ik besloot te vertrekken. Gewoon omdat ik hier helemaal geen zin in had. En op de terugweg in de auto genoot ik. Ik had een heerlijke muziek opstaan en besloot mooie binnendoorwegen te nemen naar huis.  Wat ben ik blij dat ik de behoefte niet voel om het allemaal zo ingewikkeld te maken. Maar wat ik me wel afvroeg is waarom andere mensen dat wel willen. Ik hou van eenvoud. Waarom zou je het nou allemaal zo ingewikkeld willen maken? Zo blijf je bezig. Maar ja… ieder z’n eigen verantwoordelijkheid. Me too.

Ben je er ook aan toe om vanuit je eigen innerlijke autoriteit te leven? Dan is ‘Eerherstel, een nieuw begin’ misschien ook wel bedoeld voor jou! Het laat op een hele eenvoudige en toegankelijke manier zien hoe je alles kunt terugvertalen naar jezelf, maar ook kunt opruimen. Hoe je je spiegel weer schoonveegt. Want alles in het leven is een spiegel van onszelf. Welke wereld wil je zien?