Er gebeurde nog iets heel opmerkelijks in de intentie-experimenten van Lynne Mc Taggart: In eerste instantie lieten de grafieken een toename zien van bijvoorbeeld geweld of iets anders waar de intentie op gericht was en pas daarna zag je een afname, die dan op langere termijn dus duidelijk aangaf dat het wel effect had gehad.
Is dat niet geruststellend? Maken we dat ook zelf vaak niet mee? Voordat iets opgelost wordt, lijkt het eerst even erger te ‘moeten’ worden, helder misschien, overduidelijk, de ontlading, de spanning neemt eerst toe om daarna te kunnen ontspannen?
Ik herken het wel, allerlei onderwerpen kwamen in alle hevigheid nog even voorbij voordat ze definitief een ommezwaai maakten – nadat ik erover had geschreven bijvoorbeeld. In eerste instantie vroeg ik me af waar ik mee bezig was, of het wel zo handig was allemaal wat ik deed, hoewel het mijn bedoeling was alles op te schonen en op te ruimen, maar werd het niet alleen maar weer opnieuw in het leven geroepen zo? Ja, maar het was anders… soms wilde er nog even iets gezien worden, losgelaten worden, soms had het een na-effect buiten mijzelf, bij anderen, maar alles was bedoeld om er anders naar te gaan kijken. Wat dat betreft deed ik in dezelfde periode als Lynne Mc Taggert (gedurende tien jaar) een omgekeerd onderzoek, zou je bijna kunnen zeggen. Ik onderzocht het schrijvend en in mijzelf, zij deed ondertussen experimenten met duizenden mensen in de wereld. Interessant, vooral omdat de uitkomsten vergelijkbaar zijn en aansluiten, hoewel ik die van mij zeker niet wetenschappelijk kan noemen. Maar wel proefondervindelijk.
Anyway: Is het niet goed om te weten dat als iets juist de kop op steekt of erger wordt, het juist een signaal is dat er iets gebeurt op weg naar de verlossing ervan? Haha, hoeveel optimistischer kan je zijn hè? Toch is het waar. Kijk verder, kijk naar de uitkomst die je wenst, de oplossing, kijk voorbij de obstakels en de vertoonde werkelijkheid, want die is al verleden tijd.
Die andere uitkomst van de experimenten van Lynne Mc Taggart – waarover ik het vorige keer al had – zou eigenlijk groot nieuws moeten zijn, alle headlines in alle kranten en nieuwsrubrieken van de wereld moeten domineren, want dat is het grootste nieuws: Al die mensen die meededen aan het vredes-intentieproject – gericht op het beëindigen van de oorlog in Sri Lanka, verklaarden achteraf dat ze zelf veel meer vrede in hun leven en in al hun relaties – zelfs met vreemden – ervoeren. Ik zei het andersom: Vrede in jezelf is vrede in de wereld. Maar linksom of rechtsom, uiteindelijk komt het op hetzelfde neer. Alles is in onszelf, de wereld dat zijn wij. En we hebben dus veel meer invloed op alles dan we denken of ooit wisten.
Dat bedoel ik: Concurrentie, jaloezie, strijd, machteloosheid, slachtofferschap, wantrouwen, zelfs angst: het slaat allemaal nergens meer op als je de impact hiervan begrijpt en ervaart.