Perfectionisme gaat vaak gepaard met ‘alles onder controle willen hebben’ en niet los kunnen laten. Het wil niet zeggen dat iets er dan ook daadwerkelijk beter van wordt of dat daardoor de resultaten ‘perfect’ zijn, zeker niet. Wel dat het veel teveel moeite kost en dat het veel makkelijker kan, juist als je de touwtjes laat vieren ontstaat er ruimte en kunnen heel veel dingen zichzelf regelen en organiseren. Met dat ‘vasthouden’ en ‘er bovenop zitten’ hou je juist die deur gesloten, je beperkt jezelf, je staat het niet toe vrij te bewegen, je sluit allerlei ’toevalligheden’ uit, je denkt dat je controle hebt, ondertussen zet je het juist klem, waarmee je het voor jezelf beperkt.
Perfectionisme en de controle willen hebben (die twee gaan volgens mij hand in hand) werken afsluitend en sluiten ook anderen buiten. Het is een vorm van ‘alleenheerschappij’ vanuit geen vertrouwen hebben, vanuit angst. Dat maakt het vrij onmogelijk voor anderen om met je samen te werken, het geeft ongelijke verhoudingen en te weinig ruimte aan anderen om ‘hun eigen ding’ te doen op hun eigen manier. Er is geen sprake van gelijkwaardigheid, eigenlijk is dit het oude, patriarchale gedrag: ‘Jij moet doen wat ik zeg!’
Dat kan allerlei redenen hebben, maar wat het ook is, het is iets om op te lossen. Het is namelijk een hele arrogante houding. Alsof jij het beter weet dan ieder ander en zelfs dan het universum. Het werkt afsluitend voor je blik naar anderen toe, die juist altijd (!) iets bij te dragen hebben, dat zie je dan niet. Het liefst bepaalt de perfectionist hoe en wat anderen voor hem of haar doen en geeft hij/zij anderen te weinig ruimte om het op hun eigen manier te doen. Hij/zij heeft ook moeite de kwaliteiten van een ander te zien en is vooral gefocust op wat er niet goed is, niet perfect genoeg is en benoemt steeds dat wat (nog) niet goed genoeg is. Dodelijk vermoeiend en onwerkbaar. De perfectionist heeft echter geen gelijk, zelfs niet als hij ‘de baas’ is.
Ik ken het perfectionisme van beide kanten, een deel van mij stelt ook best hoge eisen en is niet snel tevreden. Op zich is er ook niks mis mee om dat wat je doet zo goed mogelijk te doen, maar doe het vooral met plezier, vanuit je hart en vanuit enthousiasme. Laat het ontstaan, laat het groeien, creëer vanuit vreugde.
(En juist dat kan soms natuurlijk flink botsen met ‘de perfectionist’, die in mijzelf of die in de buitenwereld 😉 Dat maakt eigenlijk niet uit!)
Misschien is dat wel de belangrijkste les die ik geleerd heb in de loop van de tijd. Want je wordt er niet gelukkig van als je in het ‘moeten’ terecht komt, het werkt ook niet meer. Het heeft alles te maken met je eigen beleving, of je ‘in strijd’ leeft of ‘in vrede’.
Het heeft ook alles te maken met kunnen ontvangen. Open staan. Voor de perfectie van het universum bijvoorbeeld, dat alles veel beter ‘onder controle’ heeft dan je denkt, maar dat alleen maar kan laten zien als jij je grip er op loslaat (ook oude overtuigingen en het idee dat het op een bepaalde manier moet of het gevoel dat je ergens voor moet ‘vechten, allemaal ‘oud’…) en je simpelweg openstelt voor alle mogelijkheden die zich aandienen. Een veel fijnere en ontspannender manier van werken en leven, heb ik gemerkt. Het geeft ook veel meer voldoening en het geeft ruimte voor de vrije expressie.
Dan is er ruimte voor prachtig ’toeval’, co-creatie, verrassingen, plezier, wonderen zelfs. Je nodigt dat allemaal uit door je vrij te maken uit de grip van… jezelf of je eigen angsten, oude programmeringen en oude pijn. Je geeft het veel meer de kans zichzelf te regelen en het perfect te organiseren. Door vanuit vertrouwen te leven nodig je alles uit wat aansluit op wat je op dat moment nodig hebt, wat past in jouw ‘verhaal’ en het helpt je om je doelen te verwezenlijken.
We kennen waarschijnlijk allemaal beide kanten, de een wat meer dit en de ander wat meer dat. Het zijn opnieuw die twee bewegingen: openend of afsluitend. Hart of hoofd. Relaxed of gespannen.
Vanuit rust, plezier, vertrouwen en een open, ontvangende houding bereik je op een prettige manier veel meer dan wanneer je iets probeert af te dwingen of in de strijd schiet. Ik zou zeggen: Zodra je dat voelt gebeuren, stop en relax… Ga pas verder als het weer goed voelt. Als je weer vrede voelt. En als dat niet kan, tja… dan niet. Dan regelt het zich vast en zeker wel op een andere manier, die je nu nog niet kunt waarnemen. Het is in elk geval raadzaam om altijd uit het gevecht te stappen en om in jezelf te gaan onderzoeken waar je eigen gevecht vandaan komt. Zodra je dat hebt gezien (je innerlijke kind vertelt het je wel en die kan je koesteren en begrijpen) kan je jezelf ervan verlossen en ook inzien dat het niet gaat waar het over lijkt te gaan. Het gaat nooit over deze situatie nu, die de ‘oude pijn’ in jou tevoorschijn roept. Maak jezelf vrij van die oude pijn. Anders blijft dat zich maar herhalen. Als je niet weet hoe, vraag helderheid. Vraag de beste oplossing in elke situatie. En stel je ook vooral open voor de antwoorden die dan komen…
Onthoud ondertussen vooral dit:
Niks in het leven is tegen jou. Alles is voor jou.
Dat helpt…. 🙂