Bij toeval zag ik gisteren een intrigerende film: Her. (Zie hier om een idee te krijgen.) Het besturingssysteem van de computer en telefoon van Theodore begint te leven, het is een vrouw – Samantha. Behalve dat ze razendsnel zijn emails doorneemt en opruimt en eruit pikt wat belangrijk is, hem laat weten als er iets dringends binnenkomt, leeft ze ook met hem mee. Ze ontwikkelt zich door de interactie, stelt vragen, wil hem begrijpen, maar ontwikkelt ook gevoelens waardoor ze zich soms jaloers voelt, dat legt ze allemaal haarfijn uit. Een komisch gegeven dat hij zelfs in een relatiecrisis belandt met z’n zelf geschapen, ideale vrouw. “Ik hou niet van degene die ik nu ben,” zegt ze op een gegeven moment en trekt zich tijdelijk terug om na te denken. Aan het eind blijkt dat ze nog ruim 8000 van zulke ‘relaties’ heeft en terwijl ze dat vertelt, ziet hij allerlei mensen voorbij komen die ook aan het praten zijn met hun telefoon. Hij wil weten op hoeveel van hen ze dan nog meer verliefd is, dat zijn er 648. Maar het zegt niks over hun ‘relatie’, want het kan allemaal tegelijk, zij kan overal tegelijk aanwezig zijn en ze is razendsnel. Uiteindelijk ontwikkelt ze zich zover door dat het niet meer werkt. Maar, laat ze hem weten, ik bevind me in de ruimte tussen de woorden.
Op een knappe manier laat deze film eigenlijk zien hoe we zelf creëren. Hoe alles op ons reageert. Je kent het wel: Het begint ideaal, geen vuiltje aan de lucht, perfect. Te mooi om waar te zijn en te mooi om vol te houden. De twijfel slaat toe en heeft z’n impact. Deze ‘vrouw’ vraagt op een gegeven moment wat er toch aan de hand is, ‘we hebben geen seks meer’…. “Zo gaat dat,” zegt hij, “Dat is normaal, er is niets aan de hand….”
We zouden onze ideale werkelijkheid kunnen scheppen, als we niet zouden beginnen te twijfelen. Dat is de uitdaging voor ons mensen, waar het ook over gaat. Om onszelf niet te laten misleiden. Als we geen ‘problemen’ zouden bedenken, als we niet altijd maar weer die ‘ja-maar’ gedachten toelieten, als we ons niet altijd zorgen zouden maken, dan zouden we in het NU aanwezig zijn en genieten. Dan doen we natuurlijk ook wel, soms, de een wat meer dan de ander, maar de meesten van ons kunnen toch niet voorkomen dat bepaalde gedachten weer ’toeslaan’. Dat is op zich niet zo erg, misschien ontkom je daar ook niet helemaal aan, maar je kunt het wel waarnemen. Je kunt zien dat het gebeurt en door dat mechanisme waar te nemen, kan je het de baas worden. Het is niet wie je bent. Die gedachten ben je niet. Jij kan de keuze maken om er in mee te gaan of niet. Dat is opletten geblazen.
Je hebt het nodig om je daarvan bewust te zijn, om te begrijpen dat je zelf creëert wat je aandacht geeft. Bewustwording daarvan betekent groei in meesterschap. Het is een proces. Stukje bij beetje ontrafel je wat er onbewust gebeurt, welke overtuigingen jou besturen bijvoorbeeld. En dan is het de kunst ze om te buigen. Als je er helemaal vrij van bent, is dat niet nodig, maar zolang je nog last hebt van die ‘monkey-mind’ – zoals ik hem wel eens noem, omdat hij als een wild aapje steeds weer wat nieuws verzint en je bespringt met ‘ja-maren’ – geef je monkey dan wat te doen. Ga hem africhten, disciplineren, geef hem duidelijke opdrachten. Dan kan hij zich daarop concentreren. Beteugel hem. Want jij bent de baas.
- Dat is wat we doen met ‘Herschrijf je eigen leven’ (een schriftelijke online-methode waarbij ik je help te zien wat er herschreven kan worden aan onbewuste overtuigingen).
- Dat is waar je meer inzicht in krijgt en waar je mee aan de slag gaat in de videocursus ‘Van slachtofferschap naar meesterschap‘.
En dat is wat je te doen hebt! 😉