Weet je, ik begin ook een beetje boos te worden. Ik ben niet zo wit, maar val wel onder die noemer, ik ben vrouw (een zelfstandige zelfs) en ik zei altijd: ‘Ik ben blij dat ik in Nederland geboren ben’. Hier heb je vrijheid, hier kan je je eigen keuzes maken, heb je kansen en mogelijkheden om jezelf te ontwikkelen. Ik zag Nederland als een land, dat voorop loopt in de vernieuwing. Tolerant en open. Overal in de wereld kom je Nederlanders tegen. We zijn nieuwsgierig, spreken onze talen en zijn geïnteresseerd in andere culturen. Dat is het beeld dat ik had en dat ik graag zou willen behouden.
Maar wat zie ik? Witte mannen met keurige stropdassen met elkaar in debat, zij willen allemaal dit land leiden. Twee andere ‘stropdassen’ spelen niet mee, want zij hanteren hun eigen spelregels. Maar het had qua onderwerpen en beeld dat er van ons, zogenaamd ‘gewone mensen’ geschetst wordt, weinig uitgemaakt. Ik zie maar weinig bevlogenheid, want grote groepen mensen afschilderen als ‘zwak’ en ‘slachtoffer’, waar je voor op moet komen, vind ik treurig en een enorme miskenning van ons potentieel.
De indruk die ik krijg is dat we in een land wonen, waarin iedereen zekerheid en vastigheid wil, alsof dat alleen kan door vaste banen, waardoor we met z’n allen in de file staan tot we oud en hulpbehoevend zijn en dan hebben we een heleboel verzorging nodig tot we er al dan niet zelf voor kiezen dat het genoeg is geweest. Is dat ons ideale leven? Werken voor een baas tot je erbij neervalt en dan kwakkelend de eindstreep tegemoet? Wat een onderwaardering van wie wij zijn.
Ik ken niemand die ‘gewoon’ is en geen eigen ambities, dromen en idealen heeft. Ik ken een heleboel mensen die vaak mopperen, ja, zeker. We mopperen maar al te graag op van alles. Maar doen we dat niet juist omdat we iets anders willen? Omdat we misschien meer vrijheid willen om te doen wat we echt belangrijk vinden, om onze eigen dromen en idealen na te streven? Omdat we helemaal geen zin hebben om elke dag in de file te staan? Om te moeten doen wat een ander zegt – ook als we het er niet mee eens zijn? Omdat we moe worden van al die regeltjes en beperkingen? En omdat we vergeten zijn waar het leven over gaat? En de mensen die vaste banen hebben, die komen doodmoe thuis, hebben lastige kinderen en/of ouders die aandacht vragen en komen aan zichzelf niet toe. Tot ze ziek worden of ontslagen, en boos zijn.
Het klinkt mij teveel alsof we allemaal maar ‘werkvee’ zijn, zonder eigen wensen en talenten. Terwijl we in een tijd van vernieuwing leven, waarin werkelijk alles mogelijk is. We hoeven al die ‘arbeid’ niet meer zelf te doen, zoals vroeger. Daar zijn machines, computers en robots voor tegenwoordig. Prima toch? Kunnen wij ons met meer creatieve zaken en vooral oplossingen bezig houden. Ons brein is kennelijk nog niet helemaal mee vernieuwd, de angst voor ‘baanverlies’ zit ingeprogrammeerd, omdat we denken dat dat de enige manier van bestaan is. Ik vermoed dat het meeste geld tegenwoordig helemaal niet meer door ‘de arbeid’ van mensen wordt verdiend, maar door apparaten en computerprogramma’s. Misschien ook door mensen met briljante ideeën, die mogelijkheden en kansen zien. Daar hebben we ruimte voor nodig!
En we hebben ook ruimte nodig voor elkaar, voor een gezond klimaat, samenhang in de samenleving. Tijd en aandacht voor kinderen en ouderen, maar net zo goed voor ons voedsel, onze gezondheid, de gezondheid van de aarde, onze medemensen op deze aarde en ja, ook voor de dieren – of we ze nou eten of niet, het heeft alles met ons welzijn te maken. Waar gaat het leven over? Over geld en wat alles kost? Daar lijkt het wel op als je zo’n debat hoort. Alsof het alleen maar over de verdeling van geld gaat. En ja, het klopt dat het niet eerlijk verdeeld is. Het klopt dat er veel te veel mensen in armoede leven. In zo’n innovatief land als Nederland zou je toch verwachten dat we vooruit gaan in plaats van achteruit?
Het beeld dat hier geschetst wordt, klopt niet voor mijn gevoel. Vijf witte mannen met stropdassen zie ik staan, er hadden er nog twee tussen kunnen staan, maar zeg nou zelf: vertegenwoordigen die ons allen? Of vertegenwoordigen zij juist de witte, werkende mannen, die hun zekerheden willen behouden, het voor het zeggen hebben in dit land, maar ondertussen in de file staan? Stil staan…
Waar zijn de vrouwen gebleven? Waar is onze multiculturele, vrije, tolerante, vernieuwende en open-minded samenleving, waar ik trots op was? Waarom hebben we het over ouderen alsof het alleen maar over hun centen en zorgbehoefte gaat? Waarom hebben we het niet over de eenzaamheid, het grootste probleem in deze samenleving? Over waarom mensen het niet meer zien zitten, burn-out raken of – als ze oud zijn – klaar met leven? Hebben onze ouderen niet nog heel wat wijsheid en ervaring om te delen? Zouden we er niet eens voor zorgen dat dat ook kan zonder vaste dienstverbanden? Zouden we de samenleving niet eens heel anders kunnen inrichten?
Als we het over basisbehoeften hebben, dan hebben we het niet alleen over geld, dat gaat juist over gezien, gehoord en gerespecteerd worden, over zorg en begrip voor elkaar. Meetellen. En dat gaat dus over iets heel anders dan over ‘een vaste baan’. Het betekent dat mensen wensen dat de basisvoorzieningen geregeld zijn, dat is ook waarvoor een overheid bedoeld is. Dat mensen zich geen zorgen hoeven te maken over algemene voorzieningen.
Het is helemaal niet zo erg om verschillende werkzaamheden te doen, voor verschillende ‘bazen’ of opdrachtgevers, maar liever nog gewoon ‘in samenwerking’. Op een gelijkwaardige manier. Het is prettig om ruimte te hebben om jezelf te kunnen blijven ontwikkelen en om nieuwe wegen in te kunnen slaan. Als we het hebben over mensen die ‘aan de kant staan’ en niet meedoen, hebben we het over mensen die hun draai niet kunnen vinden in het huidige systeem of over mensen die aan hun lot overgelaten worden. Over mensen die niet tot hun recht komen, maar dat best zouden willen, over mensen die graag op hun eigen manier bezig zijn. Over mensen met ideeën en mensen die er willen zijn voor elkaar, hun rol wensen te hebben in het geheel. Kijk eens naar die grote groep mensen die niet onder de noemer ‘werknemer in de file’ valt en die dat ook niet het hoogst haalbare ideaal vindt in het leven.
Het oude kan je niet vasthouden, dat is ook niet wenselijk. De ontwikkelingen hou je niet tegen. Je kunt ze beter de ruimte geven en niet als probleem beschouwen, maar als mogelijkheid. Gaat het in de wereld echt alleen maar over geld, over onze portemonnee? Of gaat het over samenleven in vrede en in een gezond klimaat? Gaat het over ‘ik’ of gaat het over ‘wij’? Een gezond klimaat, letterlijk en figuurlijk, dat is wat we nodig hebben. Tenzij we allemaal graag slachtoffer willen zijn. We kunnen ook onze verantwoordelijkheid daarvoor nemen. Allemaal. Voor elkaar. Wij.
NB: Dit stuk had ik eerder al op FB als notitie geplaatst, maar omdat er nog een politiek verhaal volgt, plaats ik het voor de volledigheid ook hier nog even.
Lieve Petra,
Je liefde voor het leven, het “goede” leven knalt er van af. Er is zoveel gaande dat anders kan. Maar ik pak er twee uit waar ik direct iets mee kan, maar weet nog niet goed hoe.
Jouw woorden: Waarom hebben we het niet over de eenzaamheid, het grootste probleem in deze samenleving?
Ben: Mensen fysiek bij elkaar brengen met dezelfde interesses is volgens mij de oplossing om een groot deel van dit probleem op te lossen. Dan horen en zien ze elkaar. Een soort van “relatie” app. zou dit kunnen oplossen. Het probleem is om iemand te vinden die een dergelijk project zou willen financieren.
Jouw woorden:
Over waarom mensen het niet meer zien zitten, burn-out raken of – als ze oud zijn – klaar met leven?
O.a. daar zet ik mijn talent in. Ik heb een talent om mensen echt te zien, zodanig dat ze voelen en weten echt gezien en gehoord te worden.
White Bull heeft me vorig jaar verteld hoe dit bij mij werkt, welke krachten er dan vrij komen en waarom ik dat talent heb ontwikkeld.
Dit werkt soms zo sterk dat ik zelfs een keer een jonge man van autisme genas (asperger syndroom). Destijds was ik me van dit talent niet volledig bewust en zeker van de kracht niet.
Liefdevolle groet,
Ben
Hoi Ben,
Mooie ideeën en aanpak! Natuurlijk kunnen we iets doen. Natuurlijk kunnen we ons inzetten voor elkaar! Go on…. 🙂
Dit stuk was natuurlijk vooral een reactie op het politieke debat, ik denk dat we het erover eens zijn dat het er ook juist over zou mogen gaan wat we voor elkaar kunnen betekenen en hoe we de sociale samenhang en harmonie bereiken.
Ik stel voor dat jij een ‘healingsvoorstel’ doet en dat we dat dan aanbieden.
Succes!