Je bent niet op aarde omdat je iets moet veranderen of omdat je nog iets moet rechtzetten, omdat je de wereld moet ‘verbeteren’, las ik gisteren. Oei, voor hoeveel mensen is dat niet een overtuiging, dat ze iets te doen hebben, dat ze een taak hebben of een missie?
Sommigen zijn ongelukkig, omdat ze niet weten wat hun missie is, anderen omdat ze het gevoel hebben dat ze een taak hebben, maar het lukt niet, ze ‘moeten’ iets… iets is de bedoeling… Weer anderen zijn zo fanatiek bezig de rest van de wereld te vertellen hoe het allemaal moet, dat ze uit het oog hebben verloren dat het er echt niet om gaat dat je anderen verandert.
Maar help, wat dan? Stort je wereld in als je geen voorname taak hebt? Is het je drijfveer, je gevecht en je bestaansrecht? Er ‘moet’ van alles gebeuren?
Relax en geniet. Het leven hoeft geen gevecht te zijn. Jij bent hier niet om anderen ergens van te overtuigen, evenmin als die anderen jou zouden moeten vertellen wat je moet doen en laten. Je weet dat zelf. In jezelf kan je eenheid en heelheid bereiken, steeds opnieuw.
Het is niet zo dat het een moment is, een punt dat je bereikt waarna het zo blijft. Het leven is continue beweging, het zijn golven, steeds opnieuw vind je de balans terug. Steeds opnieuw zijn er uitdagingen, temidden waarvan we weer die balans terug kunnen vinden door dicht bij onszelf te blijven. Af en toe laten we ons er door meesleuren, raken we uit balans, maar de balans wil zichzelf steeds herstellen. Dat is een natuurlijk gegeven. Als we ons er niet mee zouden bemoeien, als we dat zouden kunnen, al onze oordelen en gedachten ergens over opzij zouden kunnen zetten, zou het zich razendsnel herstellen. Want niets dat niet werkelijk is, geen liefde is, houdt zichzelf in stand. Het verdwijnt vanzelf. Wij creëren het, soms creëren we gedrochten, maar we hebben het vermogen die van het ene op het andere moment te laten verdampen. Zoals eenden, die na een gevecht hun vleugels afschudden en rustig verder zwemmen, zonder er verder een heel verhaal van te maken. (Eckhart Tolle)
Het geeft niet dat wij er wel hele verhalen van maken, dat is het spel. Maar zodra we het beseffen, dat die verhalen maken dat bepaalde situaties in stand blijven, dan kunnen we ook andere verhalen maken. En dan wordt het leuk. Als we ontdekken dat we kunnen creëren en dat we vanuit liefde zoveel moois en plezierigs creëren, dat we daarvan mogen genieten, dat we anderen daarin automatisch laten delen als we zelf die liefde en vreugde voelen, zonder enig moeten, geheel vrij… zonder angst.
Leven zonder angst, dat is de uitdaging. Zonder de angst is er geen gevecht. Angst, zou je kunnen zeggen, zijn donkere delen, die opgevuld willen worden met het licht van de liefde. Je ’taak’ als je het zo wilt noemen, is ontdekken wie je zelf bent en daar vooral niet bang voor zijn. Er is niets om bang voor te zijn. Daar kom je achter als je jezelf ontdekt. Dus wat is het doel van het leven? Leven in vreugde, in liefde, in vrijheid. Genieten!
Dat vraagt in de eerste plaats om zelfliefde. Vanuit zelfliefde kan je alles liefhebben. Kan je de eenheid voelen, zijn. Hoe je dat doet? Stem af op de liefde, op de eenheid, laat de liefde toe, voel het. ‘Bestel’ het als het ware, geef het jezelf door je af te stemmen op die bron van liefde en vreugde, die in jezelf ligt en die niets anders wil dan je overspoelen, vullen met vreugde, het enige dat wij te doen hebben, is het toelaten. Ons daarvoor open stellen. Ons er aan overgeven… en gewoon genieten!