Een ding is duidelijk: Tijd om af te rekenen met het patriarchale. Met macht en strijd, controle, onderdrukking, verdeel en heers. Het nieuwe evenwicht dat we nodig hebben op de wereld is in aantocht. Het gaat niet zonder slag of stoot, dat was te verwachten.
Eeuwenlang is het evenwicht er niet geweest. Vrouwen en het vrouwelijke werden onderdrukt. We moesten ons voegen, hielden ons in, spraken ons niet uit, we pasten ons aan, gehoorzaamden en hielden onszelf klein.
Het schijnt dat dochters dit gedrag van hun moeders automatisch overnamen, omdat het op hen werd geprojecteerd en dus verwacht en tot afkeuring (woede of jaloezie) leidde als ze hun eigen weg gingen en wel vanuit de eigen kracht gingen leven. En dan nog was er een zelf-saboterende kracht, zoals schuldgevoel die dat ongemerkt heel moeilijk maakte. Ik las een artikel hierover.
Maar wat is nou precies onderdrukt? Wie wij zijn. Wie we werkelijk zijn. Het gaat niet alleen over vrouwen, wel over de verhoudingen, maar ook over het vrouwelijke aspect in de man. Over onze eigen kracht, onze scheppingskracht, over het hart, het mogen zijn wie je bent, het (mogen) houden van jezelf, over vrijheid, misschien wel over alles wat door de angst belemmerd wordt.
Nog niet zo lang geleden werd het als niet realistisch en naïef, te dromerig en idealistisch afgedaan als je pacifistisch was. Dat was niet van deze wereld. Dat was geen oplossing. Het hart bood geen oplossing, er moest vooral gediscussieerd worden. Meningen, discussies, strijd, onenigheid, verdeling, macht… Nou, we kunnen nu wel zeggen: dat werkt helemaal niet. We zien nu toch wel in dat dat een doodlopende weg is?
In de dualiteit wordt alles uitgevochten. Staan partijen recht tegenover elkaar. Wordt gestreden om de macht. Strijdende partijen kan je moeilijk bereiken in het hart en vanuit het hart. Het is een beetje als die dwaze meisjes zonder olie in hun lampje. Misschien moeten we het laten…
En ons eigen lampje brandende houden. Vanuit ons eigen hart aanwezig blijven, daar is de reserve-olie te vinden. Vanuit het hart zijn we in verbinding met de Waarheid, het Goddelijke, de ziel, zo ontstijgen we het dualisme.
En onderweg alle frustraties oplossen, die we opgelopen hebben…? Ja, maar misschien gaat dat vanzelf als we in ons hart blijven en het niet ingewikkelder maken dan dat. Want daar vinden we ook onze kracht. En dat is een transformerende kracht. Precies wat we nodig hebben. Zonder liefde kan de hemel niet bestaan: