Tag archieven: verhalen

De Rijzende Reporter ;)

Na ruim 31 jaar begin ik langzaam aan het idee te wennen dat ik eerdaags toch echt dit huis en de stad ga verlaten… Soms zijn de aanwijzingen overduidelijk. Dat was al een tijdje zo, gevoelsmatig was ik al langer toe aan meer Stilte, rust en natuur, verandering…
Stapje voor stapje beweeg ik in de richting van… iets nieuws! En ik neem je mee in mijn ‘Dagboek van een Wonder’ op avontuur… Als reizende ofwel ‘rijzende’ reporter!

Je kunt ons, Muni & me, volgen via deze website, linksonder kan je je abonneren! 

Thank you!

Attentie!

Ha, ik heb weer een leuk onderwerp om het over te hebben met jullie! Ook iets wat in mijn boek aan de orde komt, maar dan in een totaalverband. Het is een heel essentieel onderdeel van ‘mijn verhaal’ en ik grijp alvast de gelegenheid om je er op attent te maken! Waarom zijn mensen toch zo bezig met beoordelen en oordelen en focussen op de zogenaamde zwakheden, missers, fouten en ‘handicaps’ van elkaar? Waarom gaan we alles meteen inkaderen en kijken wat er ‘mis’ mee is, niet goed genoeg is, waarom vinden we dat we overal altijd wat van moeten vinden? Waarom moeten we overal zo nodig kritiek op hebben en delen we elkaar zo graag in in hokjes en plakken we er het liefst een label op?

Met andere woorden: Waarom zien we niet het beste en het mooiste in elkaar en waarom schenken we daar niet al onze aandacht aan? Waarom niet de aandacht richten op wat er wel is, maar altijd op wat niet?

Waarom moet iets meteen neergesabeld worden? Ik overdrijf, maar de menselijke mind heeft de neiging om alles meteen te bekritiseren en in te delen en te beoordelen. Dat is een manier om er controle over te hebben. Vanwaar die enorme behoefte aan controle? Terwijl we dat toch niet hebben, misschien is dat handig om te beseffen. Bovendien werkt controle averechts, je zet er van alles mee klem. Door de aandacht te vestigen op wat je niet wenst, wat je dwars zit, waar je last van hebt of waar je het niet mee eens bent, maak je het juist sterker, je houdt het in leven, je krijgt er alleen maar nog meer van. Want waar je je aandacht op richt…. groeit.

Alles wat ons raakt of ergert of afschrikt of niet bevalt, zegt meer over onszelf dan over iemand anders of over de situatie. Zodra we zien wat, kunnen we het ook weer loslaten of ombuigen. Niet zolang we het blijven projecteren op de buitenwereld.

In het omgaan met elkaar hebben we de gelegenheid om onszelf waar te nemen, om in onszelf helderheid te scheppen en onszelf te verlossen van bepaalde patronen, gedachten, overtuigingen en van ‘oud zeer’. Als we dat willen en beseffen…

Het ‘probleem’ is dat we dat vaak niet doen en juist van alles projecteren op elkaar. We zijn anderen voortdurend aan het bekritiseren, waarmee we het buiten onszelf plaatsen en anderen niet zien zoals ze zijn, maar zoals we zelf zijn. We zien bijvoorbeeld precies waar we bang voor zijn of precies dat wat we afwijzen in onszelf.  Of we ons ongenoegen nu uiten of niet, toch is het projectie.
Maar op het moment dat het ons lukt in de spiegel te kijken en te zien wat onze eigen gevoeligheid is hierin – beseffend dat het niet over de ander gaat – lossen we het op en daarmee lossen we zowel iets in onszelf op als in de relatie met de ander. Het is weer vrij. Als het is gezien, hoeft het zich niet te blijven manifesteren.

Als ik iets over mezelf vertel wat mij raakt bijvoorbeeld of waar ik last van heb, dan zou dat toch moeten kunnen zonder dat een ander mij daar meteen mee definieert? Dat ben ik niet, het is iets wat op dat moment even langs komt, iets wat ik heb meegemaakt bijvoorbeeld. Zet dat vooral niet klem.

Alles wat je ziet, waarneemt en ervaart is van jou. Daar mag je zelf naar kijken en zelf de verantwoordelijkheid voor nemen. Als iets niet prettig voelt, als het iets in jezelf raakt, waardoor je uit je humeur raakt bijvoorbeeld, ga dan eens op zoek naar de Waarheid over jezelf. Daarvoor moet je misschien even ergens doorheen, door de ‘onwaarheid’ die je jezelf onbewust hebt wijsgemaakt, maar de werkelijke Waarheid voelt altijd goed, want wie we werkelijk zijn is veel meer dan de verschijningsvorm op dat moment, die reageert op de wereld of op anderen. Dat is maar een spel waar we allemaal in verwikkeld zitten, waarin interacties het soms heel ingewikkeld maken. Maar hoe je iets opvat, vertelt je altijd iets over jezelf.

It takes One to see One.

Wat wil je zien? Wil je het beste, mooiste en waardevolste in een ander zien? Wil je dat benadrukken? Wil je dat voeden? En wil je dat aandacht geven? Gefeliciteerd! Daar doe je jezelf ook een enorm plezier mee. Wat je de ander geeft, geef je namelijk jezelf ook. Je kunt kiezen waar je naar kijkt. Blijf je hangen aan de oppervlakte of kijk je door de verschijningsvormen heen naar de werkelijke waarde?

Begrijp me goed, ik ben een enorme voorstander van openheid, we zouden ons wat mij betreft allemaal geheel en al vrij moeten voelen om te delen wat we willen, maar laten we eens ophouden met het oordelen. Het is een vreemde gewoonte om ‘zwakheden’ te delen en daar aandacht mee te krijgen of te geven, waarom zouden dat ‘zwakheden’ moeten zijn? Zo hoeven we dat niet te beoordelen. Openheid en eerlijkheid is sterk. Dat heeft niks met ‘zwak’ te maken. Jezelf kunnen waarnemen is een nog grotere kracht en je doet jezelf onrecht aan als je jezelf ervaart als slachtoffer, zwak of hulpbehoevend. Dat is niet wie je bent. Hooguit heb je even een bepaald gevoel ergens over, wat ervaren wil worden om weer te kunnen vertrekken. Niet om in ‘een verhaal’ terecht te komen wat als een langspeelplaat blijft ronddraaien in je gedachten.

Het is in mijn ogen een raar verschijnsel dat ‘het delen van zwakheden’ vaak zo juichend ontvangen wordt. Waarom zou dat zijn denk je? Voelen we ons beter als een ander iets mankeert of ergens moeite mee heeft? Kunnen we onszelf daardoor dan beter voelen ofzo? Of hebben we een excuus om dat ook voor onszelf in stand te houden? Zo is het nu eenmaal? O, wat is de wereld toch…..

Ik heb persoonlijk liever geen bevestiging daarvan en ik zit al helemaal niet te wachten op koestering van mijn ego. Ik begrijp heel goed dat mensen vaak een luisterend oor nodig hebben, hun verhaal kwijt moeten, maar niemand heeft er wat aan als ik een ander bevestig in het ‘deel’ wat ze vertonen op dat moment, maar niet werkelijk zijn. In hun slachtofferschap bijvoorbeeld of in hun ‘niet goed genoeg’ zijn, in hun gevoel gefaald te hebben of zwak, ziek en misselijk zijn. Ik noem maar wat. Voor alle duidelijkheid: Ik bedoel hier niemand persoonlijk mee, ik zie dit verschijnsel alleen vaak.

De behoefte om dat te doen, die aandacht te richten op van alles wat er aan de hand is, mis is, niet deugt en problematisch is, houdt juist in stand wat we helemaal niet nodig hebben. Als we allemaal eens onze aandacht zouden richten op wat er allemaal wel goed gaat, mooi is, waardevol en prachtig in de wereld of in elkaar, wat een andere wereld zouden we dan hebben! En als er eens iets is, buig het dan om naar wat wel gewenst is, dat schiet meer op!

Wij voeden met onze aandacht alles. Waar wij aandacht aan besteden geven we energie, roepen we in het leven of houden we in leven. Waarom zou je daar niet wat bewustere keuzes in maken?

Daarom is het dus van belang om op te passen welke verhalen je vertelt en bevestigt, want al die verhalen maken de werkelijkheid precies zoals ie is!

 

Kortom: Ben je ook toe aan EERHERSTEL van wie je werkelijk bent? 😉
WELKOM!

 

 

 

Morning pages

De ‘morning pages’ van Julia Cameron zijn een begrip, je hebt er vast en zeker wel eens van gehoord. Al was het alleen al omdat ik het er wel eens vaker over gehad heb. Ik doe het ook regelmatig, weliswaar op mijn eigen manier, want ik heb er een gewoonte van gemaakt om er meteen ook ‘afstemmen’ van te maken, een vorm van herschrijven dus. Hoe dat precies in z’n werk gaat, is meer iets voor de herschrijvers (van herschrijf je eigen leven), maar wat ik zeker iedereen (want het is niet alleen voor creatievelingen bedoeld) aan kan raden is om het eens uit te proberen, want het werkt. Voordat je met je dag begint, allerlei social-media berichten tot je neemt en alweer tot over je oren in de ‘ruis’ belandt, eerst even lekker gaan zitten en voor jezelf opschrijven wat je bezig houdt. 3 pagina’s. Lekker ongestructureerd, dat mag. Het hoeft niet mooi te zijn, ook niet verantwoord, maar het verheldert wel en ruimt op. Julia Cameron legt het zelf uit in dit filmpje (hieronder) op haar pagina.

Met de hand schrijven, zegt ze, verbind je dieper met je gedachten. Misschien is dat wel zo. Ik vind het zelf ook wel gewoon lekker om met de hand te schrijven, weer eens wat anders 😉

Wat ik vooral een voordeel vind, is dat je het daarna ook weg kan gooien. Je hoeft het niet allemaal nog eens terug te lezen of te bewaren. Zo doe ik dat met de morning pages, die ik trouwens steevast ‘morning papers’ noem. Want weet je wat het is? Je moet gewoon niet aan al die verhalen vast willen blijven houden! 🙂

De grap is dat je de volgende dag weer een heel ander verhaal hebt. Soms zelfs over hetzelfde onderwerp. Zo zie je dus ook heel goed de relativiteit ervan… ’t Is maar net welk verhaal je jezelf wilt (blijven) vertellen. Ik kan je vertellen: je kunt al je eigen verhalen ook een hele andere draai geven. Heel verfrissend!

Morning Pages