“Ik hou me in,” schreef ik gisteren aan iemand, terwijl ik me ondertussen realiseerde dat dat niet was wat ik wilde. In mij roept juist ‘iets’ om vrijheid. Ik wil me liever vrij voelen om me te uiten. Vrijheid, dat is het te winnen terrein. Die vrijheid hebben we, het staat ons vrij om onszelf te zijn, om ons te uiten, onze denkbeelden en ervaringen te delen, om enthousiast te zijn, blij, open, juichend, liefdevol, krachtig en duidelijk. Geef jezelf die vrijheid, laat je blijheid niet afhangen van een ander. Laat je enthousiasme ergens over niet dimmen, laat je eigen licht niet dimmen. Wees gewoon lekker jezelf!
Het is niet afhankelijk van anderen, dat hoef je het ook niet te laten zijn. Anders word je namelijk nooit gelukkig. Je hebt geen goedkeuring nodig om blij te zijn en je vrij te voelen. Hooguit van jezelf.
Natuurlijk bedoel ik met vrij zijn en je niet inhouden niet dat je dan maar ondoordacht emoties als woede en frustratie bijvoorbeeld zou moeten uiten en van daaruit zou moeten handelen, nee, want daarmee kan je schade veroorzaken en veel ellende teweeg brengen. Je hoeft je eigen rommel niet op het bordje van een ander te gooien, daarvoor kan je zelf verantwoordelijkheid nemen. Door ook dat er gewoon te laten zijn, te ervaren, te voelen, te erkennen en het waar te nemen. Juist door dat te doen los je het op en neem je het waar. En dan kan je vervolgens vanuit je ware zelf reageren, ook als er iets gezegd wil worden tegen een ander.
Dus ook voor die gemoedstoestanden geldt dat het veel gezonder om ze er gewoon te laten zijn zoals ze zijn. Dat betekent: Laat het er helemaal zijn en laat het weer gaan. Sta het jezelf toe, onderdruk het niet, geef het een uitweg om zich te ontladen. Ga lekker op een kussen slaan, ga boksen, ga rennen, ga effe lekker gillen of zingen, maar laat het eruit, verlos jezelf ervan. Bevrijd jezelf.
We ontnemen onszelf een heleboel vrijheid door ons in te houden, door ons af te vragen wat anderen ervan vinden, door daar rekening mee te houden, door alvast voorbereid te zijn op negatieve reacties, afkeuring of afwijzing, bovendien keuren we onszelf vaak bij voorbaat al af, corrigeren we onszelf of nemen we onze gevoelens niet serieus. Dat heeft allemaal te maken met de controle die we proberen te hebben. En ja, natuurlijk, het is goed om je ervan bewust te zijn wat je doet en waarom, om jezelf waar te nemen, want hoe je op anderen reageert brengt logischerwijs tegenreacties teweeg, daar ben je verantwoordelijk voor. Je mag je bewust zijn en verantwoordelijkheid nemen voor wat je verspreidt, zeker, graag zelfs. Wat wil je vermeerderen, wat wil je veroorzaken?
Daarbij hoef je echter niet de verantwoordelijkheid voor een ander te nemen. Je hoeft het er niet van te laten afhangen. Waarom zou je je jouw blijheid (vrijheid) laten afnemen omdat een ander niet vrolijk meedoet? dat mag die ander zelf weten, dat is niet jouw probleem. Maar de kans is groter dat als het jou niet uitmaakt, je die ander juist wel meeneemt in je enthousiasme.
Waarom zouden we ons enthousiasme, onze blijdschap, onze vreugde, onze vriendelijkheid, onze liefde in moeten houden? Waarom zouden we anderen niet toejuichen en complimenten geven als zij blij of enthousiast zijn ergens over of als ze heel erg hun best hebben gedaan en iets is gelukt? Waarom voelen we ons daar niet vrij in? Waarom altijd die kritische mind aan het woord laten en de boel laten dimmen? Omdat we dat met onszelf ook doen. Als we ons aan anderen ergeren, die bijvoorbeeld wel die vrijheid nemen, vertelt het ons iets over onszelf. Dan zouden we dat zelf ook liever willen…
Je ware zelf wil vrij zijn. Die wil ook vrij zijn van al die angsten en ingehouden vreugde. Ik bewonder mensen die hun blijheid en enthousiasme delen, die een dansje durven te maken midden op straat, die een ander spontaan durven te omhelzen, enthousiast reageren op andermans succes, blij zijn als een ander blij is. Die vrijheid bedoel ik. De vrijheid van ons ware zelf, die soms ook iets te zeggen heeft en dat dan ook gewoon doet. Dit bijvoorbeeld.